Fotografia paraqet një imazh të fuqishëm simbolik, që shfaq kufizimin e lirisë dhe një formë të izolimit të heshtur që prek antarët e Kampit Ashraf 3. Duke parë duart e lidhura në pranga dhe pëllumbin që fluturon lirshëm drejt qiellit, kuptohet një kontradiktë e madhe mes asaj që perceptohet si liri dhe realitetit të kufizimeve të brendshme.
Kampi Ashraf 3 është shtëpi për shumë anëtarë, të cilët kanë gjetur strehë në këtë vend për t’i shpëtuar përndjekjeve politike. Megjithatë, ky vend është bërë një hapësirë që mbart një lloj tjetër izolimi, larg botës dhe jetës sociale. Në shumë mënyra, kampi është bërë një mikrokozmos, një burg i hapur ku të drejtat e njeriut kufizohen jo vetëm nga duart e regjimeve të huaja, por edhe nga të vetët.
Fotografia na kujton qartë se shpeshherë liria që ne shohim është vetëm një iluzion. Pëllumbi, një simbol klasik i lirisë dhe paqes, fluturon lirshëm në qiell, por prangat që qëndrojnë të mbyllura në duart e një individi tregojnë se për këta njerëz, liria është vetëm një ëndërr e largët. Ata mbeten të bllokuar mes kujtimeve të dhunës dhe frikës së vazhdueshme, ndonëse përballë tyre qëndrojnë portretet e atyre që luftuan për një të ardhme më të mirë.
Liria që ata shohin, sikurse nënvizon edhe teksti në imazh, është një liri e kondicionuar dhe e deformuar nga kufizimet që i rrethojnë. Pamundësia për të dalë jashtë kufijve të kampit, presioni për të ndjekur vetëm një ideologji, dhe mungesa e një komunikimi të hapur me botën e jashtme, i bën këta individë të ndihen më shumë të izoluar se kurrë. Ata mbeten të mbyllur në një realitet ku ëndrra për liri përfaqësohet nga një pëllumb që fluturon lirshëm në qiellin e një nate të ftohtë, por për ta, kjo liri duket e paarritshme.
Për më tepër, portretet në sfond janë kujtime të atyre që kanë sakrifikuar gjithçka për një kauzë, për t’u çliruar nga tirania. Por a është vërtet kjo çlirim? Nëse një individ jeton në një kamp të mbyllur, larg botës së jashtme dhe i kontrolluar në çdo hap të tij, atëherë pyetja për lirinë bëhet më e vështirë. Ata që shohin këtë imazh mund të mendojnë për paradoksin e izolimit që vjen në emër të lirisë.
Aldo Sulollari