همزمان با شعله ور شدن انتفاضه شعبانیه در سال (1991) و کشیده شدن زبانه آن به اکثر استانهای عراق، نظام سرنگون شده دسته هایی از عناصر گروه معارض ایرانی موسوم به (سازمان مجاهدین خلق) را وارد لشکرهای نظامی خود نمود که مسوول سرکوب وحشیانه مردم استانهای میانی و جنوبی کشور بودند. این سازمان در اذهان عمومی مردم عراق بدنام بوده و به عنوان یک سازمان تروریستی حامی تمام عیار حکومت صدام به شمار می رود که در تمامی عملیاتهای سرکوبگرانه صدام علیه مردم عراق شرکت کرده است. بعد از سرنگونی نظام صدام، دهها تظاهرات مردمی در اکثر مناطق عراق از جمله استان دیالی با شعارمحکومیت بقای این سازمان تروریستی در خاک عراق برپا شد و درخواست هایی مبنی بر اخراج این سازمان از خاک عراق و قرار گرفتن (پادگان اشرف) تحت سیطره مسوولین عراقی صادر شده است. همزمان با این درخواستها، مصوبات قانونی از سوی پارلمان پیشین نیز در حمایت از آنها صادر شد. این مصوبات با توجه به نقش پلید این گروه در پشتیبانی از سازمان تروریستی القاعده در استان دیالی و فراهم ساختن پناه گاههای امن برای آنها و تهیه نیازهایشان از طریق هماهنگی با عناصر سازمان القاعده، بر وجوب اجرایی شدن مصوبات پیشین مبنی بر اخراج این گروه در اسرع وقت، تاکید دارد. دیروز تظاهرات گسترده ای از سوی مردم دیالی و دیگر مناطق عراق برپا شد، آنها خواهان تسریع در روند اخراج سازمان خلق از خاک عراق همچون اخراج سازمان (حزب کارگران ترک) بودند. آنها همچنین ضمن محکوم کردن اقدامات این گروه در حمایت از تروریستها در استان دیالی اعلام کردند که کشور عراق خواهان به وجود آمدن مشکلات و روابط متشنج با همسایگان خود نیست. در نزدیکی اردوگاه اشرف محل اصلی استقرار (مجاهدین خلق)، دهها خانواده های ایرانی به تحصن خود ادامه می دهند. آنها خواهان آزادی فرزندانشان هستند که به اعتقاد آنها از بیست و پنج سال پیش به دستور رهبران این سازمان اسیر شده اند. شرایط بد آب و هوایی و بارش باران روز شنبه مانع از پیوستن اعضای سازمان جامعه مدنی از استانهای مختلف عراق به این خانواده ها نشد. این افراد دولت عراق را به بستن این اردوگاه که گروه حاکم بر آن از نظر کشور عراق و جهان تروریست می باشد، فرا خواندند. در پی برپایی این تظاهرات گسترده، مسئولین پادگان (اشرف) و مجریان آن با خشونت و وقاحت تمام با ایرانیان معترض و عراقی هایی که برای اعلام همبستگی با آنها متحد شده بودند رفتار کرده و آنها را مورد ضرب و شتم قرار دادند. این امر نگرانی وترس شدیدی را نزد (خانواده های ایرانی) در خصوص فرزندان اسیر خود درون اردوگاه و سرنوشت آنها به وجود آورد. باید یادآور شویم هنگامی که دولت عراق در سال گذشته مجموعه ای از نیروهای ارتش و پلیس را وارد اردوگاه کرد، عناصر (سازمان خلق) با حمله به نیروهای پلیس با ضربات چاقو برخی از آنها را مجروح کردند، در همین اثنا تعدادی از جوانان ایرانی نیز از این موقعیت استفاده کرده و پا به فرار گذاشتند. آنها اظهار داشتند به مدت چندین سال در این اردوگاه زندانی بوده و اجازه هیچ گونه ارتباطی با خانواده های خود و یا نمایندگان سازمانهای بین المللی که وارد اردوگاه می شدند را نداشتند. به اردوگاه اشرف باز می گردیم جایی که خانواده های ایرانی و افراد عراقی که برای اعلام همبستگی خود با آنها در تحصن به سر می برند. طبق گفته شاهدان عینی، افراد موجود در این اردوگاه به دلیل محرومیت از ساده ترین حقوق انسانی همچون تماس با خانواده هایشان، ازدواج و آزادی رفت و آمد به شدت رنج می برند. هدف از تظاهرات گسترده بر پا شده در برابر دروازه این پادگان درخواست از دولت عراق مبنی بر فراهم کردن ساز و کارهایی جهت اخراج برگشت ناپذیر این سازمان از عراق و اجازه دان به افراد این اردوگاه – که به اجبار از سوی رهبران این گروه در بازداشت به سر می برند – برای بازگشت به کشورشان یا رفتن به کشوری ثالث می باشد. به هر حال سازمان تروریستی و بدنام خلق پس از سازمان القاعده، از سوی عراقی ها به عنوان منفور ترین گروه شناخته شده است. خاطر نشان می سازد که برای بسیاری از افراد این گروه به اتهام حمایت از تروریستهای سازمان القاعده و همکاری با آنها حکم بازداشت صادر شده است. در چنین شرایطی و به ویژه با توجه به پناهنده نبودن عناصر این سازمان و به زمین نگذاشتن سلاح، آیا پرونده آنها در دوره دولت جدید مختومه خواهد شد؟ سعد صاحب الوائلی، العداله، بغداد، ترجمه بنیاد خانواده سحر