تاملی بر نقطه نظرات خانواده ها پس از سفر به اشرف ـ قسمت پنجم

آرش رضایی: سوالی که معمولا ذهن مرا درگیر کرده است اینکه چرا سران مجاهدین از حضور خانواده ها در اشرف واهمه و هراس دارند این سوال را از آقای پالیده پرسیدم مایلم شما نیز دیدگاه خودتان را در صورت امکان توضیح دهید؟
خانم فاطمه امیری: به نظر من اگر مسعود رجوی برای بچه ها در اشرف روزانه یا ماهانه هزار تا نشست بگذارد، آنها را شستشوی مغزی بدهد تنها چیزی را که نخواهد توانست از بین ببرد عاطفه است. بالاخره ما میدانیم خیلی از بچه ها در اشرف نمی توانند احساسات واقعی خودشان را بروز بدهند ولی در ته قلبشان به یاد پدر و مادر هستند. وقتی من که در ارومیه زندگی می کنم صدای مادرم را که ساکن تهران است در حین مکالمه ی تلفنی میشنوم تنم میلرزد این یک حس غریزی است خب بچه ها در اشرف هم مثل ما هستند تنها چیزی را که نمی شود از ذهن و وجود انسانها پاک کرد همین عاطفه های خانوادگی است و سران مجاهدین از این عاطفه ها بشدت می ترسند به خاطر این موضوع این همه نشست برای بچه ها در اشرف میگذارند در سیمای آزادی می بینیم مسعود رجوی در عید فطر برنامه ی حاضر حاضر گذاشته بود آنها دستهایشان را میگذاشتند روی قرآن و شهادت میدادند که ما تا آخر با شما هستیم بعد از این بود که آقای مهرداد امیری و آقای حجت رفیعی از اشرف علیرغم آن همه کنترل شدید و سختگیرانه فرار کردند بعد از این همه حاضر حاضر گفتن؟ این برنامه های سیمای آزادی به نظر من خیمه شب بازی ست که نشان میدهند. رهبران مجاهدین برای اینکه به بچه ها روحیه ی کاذب بدهند وقتی احساس خطر میکنند مسعود رجوی سریع برای بچه ها پیام میدهد صدها ساعت سخنرانی میکند و نشست میگذارد و خانواده های پر عاطفه، این مادران و پدران پر احساس را ناجوانمردانه مزدور مینامد؟ پس از بازگشت از اشرف نامه ای نوشتم و ماجرای سفرمان را به اشرف توضیح دادم که در سایت نجات هم منتشر شد اشاره کردم مادر من که به دلیل مشکلات جسمی و بیماری سفر با اتوبوس برای او سخت است و از تهران تا ارومیه برای دیدار ما با هواپیما میاد اما برای ملاقات با برادرم علیرضا این همه مسیر را با اتوبوس طی کرد سختی مسیر را به جانش خرید تا پسرش را بعد از ده سال ببیند وقتی پشت بلندگو صحبت می کرد خیلی فشار عصبی به مادرم وارد میشد سردرد شدید می گرفت مریض میشد اینها مگر مزدورند؟! که رجوی این تهمت ها را میزند. واقعا کسی از مقامات یونامی در درب ورودی اشرف نبود مشاهده کند مادر من این همه داد و بیداد می کند تا حرفش را بشنوند ما فقط صدایش و فریادهایش را ضبط کردیم اما در داخل اشرف بلندگوهای مجاهدین صدایشان بیشتر از بلندگوهای ما بود تا صدای خانواده ها به گوش بچه ها نرسد. سران مجاهدین در سیمای آزادی می گویند مریض های ما اذیت می شوند نمیدانم فلان می شوند در حالی که افراد جدا شده ی مجاهدین به ما گفتند قبلا بیمارستان شماره دو آنها بود که در حال حاضر حالت انباری دارد. ضمنا فقط چند تا از افراد مثلاً بلند مرتبه سازمان اجازه تردد در حوالی درب ورودی اشرف را داشتند و آنها هم که در حال تردد بودند به جای پاسخ سلام خانواده ها و مادران داغدیده به طرف ما تف می انداختند!!
به نظر من صلیب سرخ هم کم کاری می کند ببینید ما نامه می نویسیم و به صلیب سرخ می دهیم تا به دست فرزندانمان برسد ولی اصلاً اثر ندارد زیرا مقامات صلیب سرخ می گویند سران مجاهدین اجازه ندادند تا نامه ها را به بچه ها بدهیم. خب این کم کاری است چرا صلیب سرخ اعتراض نمیکند و فشار نمیاورد؟ آرش رضایی: خانم امیری شما در لا به لای توضیحاتتان به نکته ی تاسف انگیزی اشاره کردید. فرمودید موقعی که اعضای مجاهدین از حوالی درب ورودی اشرف عبور می کردند به طرف خانواده ها تف می انداختند. در واکنش به چه رفتارهایی این عمل ناشایست را انجام می دادند؟ خانم فاطمه امیری: هیچ کار خاصی نمی کردیم ضمن معرفی خودمان و احوالپرسی از آنها مودبانه می خواستیم به بستگان مان بگویند ما اینجا منتظر ملاقات با آنها هستیم.
مهدی پالیده: خانم امیری عین واقعیت را گفتند ما به آنها سلام کردیم
فاطمه امیری: بله
مهدی پالیده: ما خانواده ها چند نفر بودیم در درب ورودی اشرف و به افراد مجاهدین که در حال عبور با ماشین از کنار درب بودند سلام کردیم آنها را خواهر خطاب کردیم اما یکی از آنها در کمال ناباوری شیشه ی ماشین را پایین آورد و به طرف ما تف انداخت؟!! خانم فاطمه امیری: رفتار تاسف باری داشتند. آقای محمد اسکندری: از اعضای شورای رهبری بودند
آقای مهدی پالیده: بله از اعضای شورای رهبری بودند مشخص بود که از بالایی ها هستند و گرنه، کادرهای رده پایین را اصلاً اجازه نمیدهند که کنار سیم خاردار و نزدیک خانواده ها بیایند. ادامه دارد… مکان گفتگو: دفتر انجمن نجات آذربایجانغربی