بر اساس اخبار شاهدین عینی از عراق و مقابل درب قلعه اشرف، فرقه مجاهدین خلق قصد دارد تا بیش از گذشته خشونت را چاشنی جنگ روانی با خانواده های متحصن در مقابل قلعه اشرف و دولت عراق کند. کانون ایران قلم هشدار می دهد که مسعود رجوی برای خروج از بن بستی که خانواده های قهرمان و دلیر اسیران قلعه اشرف با مظلومیت خود برپا کرده اند، راه را برای نجات خود و خروج از این بن بست بکارگیری خشونت و حتی درست کردن فشنگ با قطعه قطعه کردن میل گرد دانسته است. رسانه های تبلیغاتی فرقه مجاهدین خلق گستاخانه و همراه با عوامفریبی این ماجرا جویی را " خروش شهر اشرف " نامیده است. این ماجراجویی خشونت طلبانه بعد از سخنرانی تهدیدآمیز و توهین آمیز مسعود رجوی در روز گذشته (در 5 بهمن ماه 1389) علیه خانواده ها ومعترضین و مقامات قانونی دولت عراق بی حکمت نبوده است. کانون ایران قلم یادآوری می کند که همزمان با سپری شدن یکسال رنج و شکنجه خانواده های اسیران قلعه اشرف در مقابل درب این اسارتگاه، رهبری این فرقه فرصت را مناسب تشخیص داده تا با یک ماجراجویی جدید علیه خانواده ها و دولت و نیروهای نظامی عراق، حتی به بهای قربانی شدن چند نفر از این بن بست لاعلاجی که پدران و مادران سالخورده با شیره جان و عاطفه شان برای این فرقه ساخته اند، رهایی یابد. وگرنه چرا مسعود رجوی و مریم رجوی رهبری این فرقه دستور به ایجاد چند خاکریز چند لایه و بلند در مقابل خانواده ها داده اند تا گروه های ویژه ای که برای این امر آموزش دیده اند از پشت این خاکریزها با قلاب سنگ و تیرکمان خانواده های قربانیان را مورد هدف و اصابت قرار دهند؟ چرا فرقه مجاهدین با قطعه قطعه کردن میل گردهای ساختمانی، اقدام به درست کردن فشنگ و تیر و سلاح سرد کرده اند؟ در واقع فرمان جنگ و خشونت را مسعود رجوی با پیام 5 بهمن ماه خود صادر کرده است و نباید نهادهای بین المللی فقط حوادث را نظاره کنند. ما بار دیگر از تمامی مجامع حقوق بشری و نهاد های بین المللی درخواست می کنیم تا با اعزام گروه های حقیقت یاب به داخل قلعه اشرف از نزدیک روشهای شانتاژ و خشونت طلبانه فرقه مجاهدین خلق را ملاحظه کنند. همچنین ما از دولت عراق مصرانه درخواست می کنیم که نباید اجازه دهد که حاکمیت کشور عراق با قوانین خودساخته رهبری این فرقه نقض شود. آیا پادگان العظیم که فرقه مجاهدین " شهر اشرف " می نامند نباید در چارچوب قوانین دولت عراق باشد؟ چگونه دولت عراق اجازه می دهد که رهبران این فرقه سلاح سرد در درون این اسارتگاه تولید کنند و خانواده های قربانیان اسیر در قلعه اشرف را نشانه روند؟ نقش و وظیفه نهادهای بین المللی و دولت ایالات متحده آمریکا در این میان چیست؟ نهادهای بین اللملی باید توجه کنند که اگر بر فرض محال هنوز سلاح گرم در دسترس مجاهدین در داخل پادگان اشرف باشد، تکلیف چیست؟ آیا این فرقه با این شرایط دست به ترور نخواهد زد؟ آیا نباید نهادهای بین المللی و دولت های مرتبط در عراق دست به اقدام عاجل بزنند؟