آیا خانواده های اعضای مجاهدین راه حل معضل کمپ اشرف می باشند؟

بیش از یک سال است که حدود 50 خانواده که عزیزانشان در اردوگاه اشرف اسیرهستند سعی دارند با انها تماس برقرارکنند. این خانواده ها که بالغ بر 70 تن می شوند و بیشتر آنها را سالمندان تشکیل می دهند، در جلوی کمپ اشرف چادر زده و منتظر فرصتی هستند تا عزیزان "گمشده" خود را بیابند. بعضی از آنها چندین دهه هست که هیچ تماسی با عزیزان خود که توسط مجاهدین ازنظرها غایب شده اند، نداشته اند. حتی آن هنگامیکه قرارگاه اشرف هنوز تحت نظارت ارتش ایالات متحده بود، رهبری سازمان مجاهدین خلق همه تلاش خود را برای جلوگیری از ملاقات اعضای خود با خانواده هایشان بکار بسته بود واگر هم چنین ملاقاتی اجتناب ناپذیر بود، همیشه در حضور ناظر سازمان مجاهدین برگزارمی شد. به مناسبت اوضاع جاری در کمپ اشرف و احتمال خطر درگیری خونین میان ارتش عراق و ساکنان اردوگاه، برای سازمان مجاهدین خلق بسیارمهم هست که "سربازان" خود را همراه با هم ومتحد نگه دارد و با تمام قوا برعلیه یورش مقابله کند. رهبری سازمان مجاهدین طی سالها تلقینات هدفدار برروی ساکنان اردوگاه، ازمسئله ترس از تعقیب و اعدام در صورت بازگشت به ایران، لولوخورخوره ای برای انگیزه آنان جهت دفاع از"پایگاهشان" علیه یورش ارتش عراق ساخته است که این موضوع را نه تنها در 8 آوریل، بلکه در ژوئیه 2009 نیز به وضوح دیدیم که چطور تا سرحد مرگ آنهارا پیش برد. ساکنان اشرف ازطرف رهبری سازمان درمقابل این انتخاب قرارگرفتند که یا باید توسط نیروهای نظامی عراق از "پایگاه" و مرکز زندگی خود که چندین دهه درآن بسر برده اند، بیرون رانده و به ایران تبعید گردند، جایی که آزار و اذیت و قتل درانتظار آنهاست و یا به هر وسیله علیه عراقی ها بجنگند. یک راه حل آلترناتیو دیگر که مجاهدین نه می خواهند آنرا ببینند و نه جامعه بین المللی آنرا هنوز برسمیت نشناخته است، بمیان کشیدن نقش خانواده هاست. این انسانها که از زندگی عادی خود گذشته و در مقابل درب اشرف در چادر زندگی می کنند تا حدالمقدور در نزدیکی عزیزان خود باشند، می توانند برای بسیاری از اعضای محصور در اشرف راه چاره ای برای معضلشان باشند. تجدید دیدار با خانواده ها و واردشدن به دنیای واقعی خارج از سازمان مجاهدین خلق می تواند برای بسیاری از این افراد – که از مبارزه بدون نتیجه خسته اند – فرصت مناسبی برای ترک قرارگاه اشرف و خروج از سازمان مجاهدین وبازگشت به خانواده هایشان باشد. با فاصله گرفتن از مجاهدین و جذب شدن در جامعه، برای کشورهای دیگر نیز این امکان فراهم می گردد به این افراد پناهندگی اعطاء شود بدون اینکه آنها ترس از این " تروریستهای اسلامی " داشته باشند. این موضوع برای رهبری سازمان مجاهدین خلق نیز واضح هست به همین دلیل آنها سعی می کنند به هر وسیله ای اعضای خود را از ملاقات باخانواده هایشان که سالها و بلکه ده ها سال دور بوده اند، برحذردارند،. سازمان مجاهدین خلق سازمانی هست با ساختار فرقه ای، که پایه اساسی آن برروی وفاداری بی قید و شرط اعضای آن از سازمان و رهبری دور می زند. شکستن این ساختار از طریق تماس اعضاء با خانواده هایشان می تواند این اعضاء را به راه حل های مسالمت آمیز تشویق کند و از ریختن خونشان توسط رهیری ممانعت بعمل بیاورد. انجام تحقیقات مستقل توسط یک کمیسیون بین المللی با دخالت فعال خانواده های مستقر درجلوی درب اشرف می تواند به جلوگیری ازبرخوردهای خونین و جایگزینی راه حلی انسانی این مشکل کمک کند.