وقتی اطلاعیه خانم مریم رجوی را در بزرگداشت ” قهرمان مجاهد خلق” آقای مهدی افتخاری ” فرمانده فتح الله ” که فرمانده عملیات خروج رجوی و بنی صدر از ایران و صدها عملیات کوچک و بزرگ دیگربود، می خواندم نمی دانستم که باید بخندم و یا گریه کنم. همان فرمانده فتح اللهی که در سالهای آخر عمرش دیگر تاریخ مصرفش تمام شده بود و سازمان می بایست او را از رده خارج می کرد زیرا محبوب شده بود و رجوی با تعریف و تمجید هایش او را محبوب کرده بود همچنانکه علی زرکش را اما بعد خطررا سریع دریافت و روشی معکوس در پیش گرفت زیرا که این محبوبیت ها محبوبیت او را نزد اعضا کم رنگ می کرد و دو اینکه زمینه انشعاب را در سازمان دامن می زد. “فرمانده فتح الله” در چند سال آخر عمرش در نشست های رجوی بعنوان فردی بریده و خائن شرکت می کرد و مضحکه جان نثاران آقای رجوی قرار می گرفت و آنان برای اثبات حل شدگی خویش در دستگاه رجوی با توهین به مهدی از یکدیگر سبقت می گرفتند. در این رابطه مطالبی که آقای قادر رحمانی عضو سابق مجاهدین و ارتش آزادیبخش و آقای حامد صرافپور عضو سابق مجاهدین منتشر نموده است بسیار قابل توجه است. https://www.nejatngo.org/fa/posts/10960 http://www.iran-aawa.com/index.php?option=com_content
&view=article&id=1720:l-r-&catid=75:1388-10-23-10-08-42 خانم مریم رجوی در اطلاعیه اش آقای افتخاری را پس از فوت تا عرش بالا برد به همان جائی که باید بقیه مجاهدین هم بروند تا ایشان نانش را بخورد و بابتش از جناح جنگ طلب آمریکا و اسرائیل مواجب دریافت نماید. آقای افتخاری به حق فرمانده قابلی بود و توانمندی بسیار زیادی در سازماندهی و جنگ های چریک شهری داشت و ایکاش حداقل در همان دستگاه چریک پرور و خشونت طلب از او در زمان حیاتش تقدیر می شد و مانند هر انسان دیگری حداقل ارزش های انسانی را برایش قائل می شدند. مطمئن هستم که اگر موسی خیابانی هم تاکنون می توانست جان سالم به در ببرد در دستگاه رجوی به تفاله ای بی هویت تبدیل می شد زیرا رجوی ها از هر کس که بخواهد سری بشود و هویت مستقلی داشته باشد، وحشت دارد. بزعم رجوی بهترین راهی که از انشعاب مجاهدین جلوگیری می کند منهدم کردن هویت افراد و نابودی تمامی ارزش های فردی و اجتماعی آنان می باشد. اعضاء باید در پروسه حل شدگی خویش در دستگاه فرقه ای رجوی فقط دست و پای رهبری باشند و قدرت هرگونه انتقاد و حرکت مستقلی از آنان سلب شود. نگاهی به زندگی آقایان محمود اعمی که زمانی سمبل جنبش ملی مجاهدین در مشهد بود و امروز مانند مرحوم افتخاری هزار فشار و توهین را باید بپذیرد و در سیستم فرقه ای بماند تا بعد از مرگش دوباره شکوفا شود و نمونه های دیگر همه گویای این حقیقت است که رجوی همزاد تاریکی و جهل است و در مقابل نور خورشید محو می شود. آقای پرویز یعقوبی که قدیمی ترین و با تجربه ترین فرد و از کادرهای بالای سازمان بود و رجوی برای کسب اعتبارو ابرو همیشه او را در ملاقاتهای سیاسی همراه خود می برد و افتخار می کرد که باجناق اوست نیز سرنوشتی بهتر از علی زرکش و مهدی افتخاری نداشت و در سال 1363مورد غضب رجوی قرار گرفت و در یک دادگاه سازمانی در پاریس محل اقامت رجوی محکوم و از سازمان اخراج شد. در آن نشست که چندین روز طول کشید از سوی اعضا حل شده بویژه مریم عضدانلو که گوی سبقت را از همه در فحاشی ربوده بود مورد توهین و تهدید قرار گرفت. معلوم نیست که پس از فوت آقای یعقوبی ایشان به چه لقبی مفتخر می گردند. ارزشگذاری فرقه ای آقای رجوی بسیار ساده و قابل فهم است و به این صورت فرموله می شود. موافق و ثنا گوی مجاهدین (رجوی) = انقلابی و مبارز منتقد مجاهدین (رجوی) = مزدور جمهوری اسلامی بی تفاوت نسبت به مواضع مجاهدین (رجوی) = دنبالچه جمهوری اسلامی – ضد انقلاب زنده موافق مجاهدین(رجوی) = مسئله دار و حامل تناقض جنسی مخالف و منتقد مرده مجاهدین (رجوی) = شهید و قهرمان در دستگاه رجوی شخص فوت شده، کشته شده و یا به کشتن داده شده، و یا خودکشی کرده و یا خودکشی داده شده همه می توانند لقب مجاهد قهرمان بگیرند. آقای رجوی حتی حاضر نیست که کسی و یا سازمان دیگری افتخار مبارزه با جمهوری اسلامی را به خود اختصاص دهد. رجوی در یکی از نشست های داخلی پادگان اشرف صریحا ادعا کرد که مشروعیت و قبول پناهندگی سازمانهای سیاسی از جانب کشورهای غربی مدیون خونهائی است که مجاهدین داده اند یعنی این چند میلیونی که خارج از کشور زندگی می کنند همه به رجوی و سازمان متبوع او بدهکارند. رجوی درانحصار طلبی گوی سبقت را از همه ربوده است. تنگ نظری ایشان تا بدانجا پیش می رود که در یک نسخه وضعیت همه موافقان و مخالفان را روشن می کند. برای دشمن = مرگ و نابودی تمام عیار برای دوست = بمیرید تا ما بمانیم در هر صورت پیام رجوی پیام مرگ است.