مریم رجوی در آخرین موضع گیری گفته است؛" به هیچ‌وجه و به هیچ قیمت و در هیچ‌کجا حاضر به گفتگو درباره جابه‌جایی ساکنان اشرف در داخل عراق نیست،مگر این‌که دولت آمریکا اعلام کند که حفاظت آنها را با نیروهای آمریکایی تا انتقال به کشورهای ثالث برعهده بگیرد."او در ادامه پیگیری راه حل گذشته خود (بیرون آوردن مجاهدین از لیست تروریستی و حمایت آمریکا از پادگان اشرف برای جنگ و سرنگونی…) به لابی های خریداری شده در کنگره آمریکا هشدار داده است؛"از این پس مسئولیت هر خونی که در اشرف ریخته شود، برعهده ایالات متحده است." پیش از این لورنس جی باتلر(دشواری های طرح جابجائی مجاهدین خلق ایران در عراق، صدای امریکا)، دیپلمات آمریکائی در یکی از جلسات اخیر مذاکره با گروه مجاهدین حول جابجایی به آنان گفته بود "شما احتمالا هاوائی را مدّ نظر دارید"."حدس من این است که شما نمی خواهید به گوانتانامو بروید". طعنه باتلر و موضع گیری خانم رئیس در باره سرنوشت افراد پادگان اشرف به یکی از موضوعات داغ عراق و اوپوزیسیون تبدیل شده است که مجاهدین در بغرنج کردن آن نقش بسزایی داشته اند. علیرغم خوش خدمتی فراوان مجاهدین به سرویس های اطلاعاتی بین المللی،دیپلمات کارکشته آمریکایی (باتلر) راه اول و آخر و مقصد نهایی آنان را بصورت خیلی روشن تعیین و مشخص کرده است.زبان او در عراق،آن هم پس از چند ماه گفتگوی رودررو با رهبران مجاهدین،زبان برنده ای است که در باره گروهی تروریست وارفته حرف زده است.گروهی که پس از انحلال تشکیلات باید به نقطه ای دور افتاده منتقل،متلاشی و رفته رفته فراموش شوند! اما در این میان گرچه مجاهدین بیش از گذشته نیازمند آمریکا هستند.موضع گیری باتلر نشان می دهد که آمریکایی های بی نیاز، سرنوشت مجاهدین را در سیاست ایران مکتوب و مختوم کرده اند.فعالیت لابی ها و چمدان های دلاری مجاهدین نیز جز دلمشغولی و استرس روز افزون چیز دیگری را نصیب آنان نخواهد کرد. اکنون 8 سال از پایان صدارت صدام حسین در عراق می گذرد.مجاهدین فرصت های زیادی را بدلیل پای فشاری بر روی یک استراتژی غلط و خواسته های واهی از دست داده اند.حدس و گمان آنان این است که اگر فرصتی باشد و روزی بتوانند از لیست تروریستی آمریکا خارج شوند اوضاع بر وفق مراد شده و "اشرف استوار و پابرجا " باقی خواهد ماند.اگرچه این آخرین برگ قمار مجاهدین است،اما تروریست زدایی از آنان نیز دردی را درمان نخواهد کرد.تحولات منطقه ای آنگونه که آنها می خواهند بوقوع نمی پیوندد.پارامترهای بسیار زیادی در سیاست عراق و آمریکا وجود دارد که خارج از خواسته های جمهوری اسلامی، نشان می دهد هیچ راهی برای بازگشت به گذشته باز نیست.و این مسئله ای است که رهبری مجاهدین آن را بخوبی دریافته و برای درمان کردن نارضایتی های درونی راهی جز چسباندن سیاست آمریکا به حکومت ایران نیافته است. تهدید آمریکا از طرف مریم رجوی به خونخواهی افراد در هر گونه جابجایی،زیاده خواهی بلاهت باری است که جز تاراج دادن اعضای خود به راه دیگری نمی اندیشد.طعنه باتلر به اطراق آنان در "هاوایی"نشان می دهد که مجاهدین پس از صدام حسین، با خوش نشینی در اروپا متوهم تر و سردرگم تر شده اند.وگرنه جایگاه اصلی آنان نه در اشرف و تهران،بلکه همان گوانتانامویی است که وعده داده شده و ارزش گذاری آخرین نرخ خون مجاهدین از نظر آمریکایی ها به سمع رسیده است! محمد علوی
طعنه باتلر و ترشرویی خانم رئیس!
