باز هم نامه دیگر از فرزندی که 25 سال دور از پدری که در بند رجوی در عراق است. او که در تلاش مستمر در پی آزادی عزیزش می باشد تا لحظه ای او را در آغوش گیرد و دست پدری را بر سرش احساس کند می گوید چه کسی و یا چه ارگان بین المللی پاسخگوی سئوالات ما خانواده هاست؟
آنان چه مسئولیتی در قبال شعارها و اصول در پیش گرفته خود دارند؟ تا بتوانند از حقوق پایمال شده ما خانواده ها و افراد اسیر مان دفاع کنند؟
* نامه خانم نسیبه آهنگر طبقی به پدرش آقای عبدالحسین آهنگر طبقی اسیر در بند فرقه رجوی در عراق:
پدر عزیزم می خواهم از تو بپرسم این دوری تا کی طول می کشد؟
می خواهم بپرسم این چه سازمانی است که از حقوق بشر حرف می زند؟ مگر ما بشر نیستیم؟
این چه سازمانی است که حق ملاقات را به من نمی دهد که با تو ملاقات کنم؟
این چه سازمانی است که حتی اجازه دیدن از راه دور را نمی دهد؟
این چه سازمانی است که اجازه یک تلفن را به تو نمی دهد که به فرزندانت تماس بگیری و از حال آنها با خبر شوی؟
پدر، من یک انسان هستم یک بشر هستم که 25 سال انتظار تو را می کشم این چه سازمانی است که اجازه دیدن از راه دور را به من نمی دهد که ببینمت که به من بگویند که این پدرت است، چرا؟ پدر عزیزم ما آمدیم تا درب قرارگاه ولی مسئولین اجازه دیدن شما را به ما ندادند؟
کجا هست سازمان ملل که حق دیدن خانواده هایمان را بگیرد؟ چرا از حق ما می گذرید و اجازه می دهید که آنها به ما ظلم کنند؟ این همه سئوال را جواب می خواهم.
لطفا سئوال های یک دختری که پدرش را هیچ وقت ندیده را بدهید و از سازمان ملل می خواهم که برای دیدن پدرم اجازه ملاقات بگیرد.
پدر عزیزم من منتظر آمدن تو هستم و تا آزادی ات از زندان اشرف ساکت نمی نشینم.
به امید دیدار
نسیبه آهنگر طبقی