روز (جمعه 25 نوامبر 2011 – 4 آذر 1390) صدها تن از شخصیت ها و مقامات عراقی و نمایندگان رسانه ها و همچنین تعدادی از جداشدگان و خانواده های مجاهدین خلق از کشورهای مختلف بعلاوه چند تن از کسانی که اخیرا توانسته اند از پادگان فرقه ای اشرف فرار کنند در سالن حکیم دانشگاه بغداد به میزبانی دکتر عیسی نافع، فعال حقوق بشر و رئیس کمیته حمایت از خانواده های متحصن، گرد آمدند. همگی سخنرانان، چه شخصیت های عراقی و چه جداشدگان و خانواده ها، بر ضرورت تعیین تکلیف پادگان اشرف و آزاد شدن گروگان های اسیر در داخل آن تا پایان سال جاری میلادی تأکید ورزیدند. اطلاعات تکمیلی این اجتماع بزرگ متعاقبا به اطلاع رسانده خواهد شد.
در زیر متن سخنرانی خانم عبداللهی به نمایندگی از خانواده های دردمند و رنج کشیده متحصن در مقابل دروازده پادگان اشرف همراه با تعدادی تصاویر این گردهمائی آورده میشود: متن سخنرانی خانم عبدالهی بنام خدا
قبل از شروع سخنم تشکر می کنم از ملت و دولت عراق و مسئولین و نیروهای نظامی عراق که در طی دو سال اخیرهر روزه مزاحمشان بوده ایم و هر روز از میهمان نوازی شان بهره مند بوده ایم و اگر نبود بخاطر این ویژگی مردم عراق، مسلما ما همچون گذشته حتی از رساندن همین فریاد دادخواهی هم محروم می ماندیم.
الان دقیقا دو سال است که با مشکلات زیادی، همچون سختی رفت و آمد و سکونت در بیرون شهر و در بیابان و غیره، دست و پنجه نرم می کنیم.
تا کنون 1650 عضو خانواده برای دیدار با عزیزانشان به درب پادگان اشرف در خالص آمده اند و این علیرغم اینست که بعضی از اعضای خانواده ها مسن و مریض هستند و به این ترتیب مشکلاتشان دو برابر می شود. برخی از خانواده ها تا بحال چندین بار به پشت دربهای قلعه اشرف آمده اند و هر بار هفته ها منتظر نشسته اند ولی نتیجه تمامی این زحمات بجز فحاشی، پرتاب سنگ و تهمت توسط عده ای اجیر شده نبوده است. واقعیت این است که این واکنش ها هنوز برای ما قابل درک و هضم نمی باشد. آقایان و خانم ها چرا باید برای یک دیدار و ملاقات ساده با چنین پیچیدگی از سوی رهبرمجاهدین خلق مواجه شویم. هنوزهم برخی از مردم عراق که داستان ما را می شنوند برایشان غیر واقعی است و حتی باورش برایشان سخت است. به هر حال روزها و شب ها گذشت و آرام آرام متوجه شدیم که جریان چیست.
یک مادر میخواهد عزیزش را ببیند، چرا باید با این شرایط روبرو شود. این چه منطقی است؟ این چه رفتاری است؟ مگر ما از روز اول چه خواستیم؟ مگر ما امروز چه می خواهیم؟ امروز بعد از دو سال دیگر برایمان مسلم شده است که فرزندانمان نه در یک کمپ یا قرارگاه نظامی و یا حتی زندانی مانند ابوغریب صدام حسین، بلکه در یک قلعه مخوف گروگان هستند که صاحبان آن قلعه آدم نماهائی به نامهای مسعود و مریم رجوی می باشند، کسانی که پنجه انداخته و فرزندان ما را گرفته اند و با مکیدن خون عزیزان ما روزگار سپری می کنند. آقایان و خانم ها با روشنگری های ده ها تن کسانی که توانسته اند طی این سالها، و بخصوص طی این دو سالی که ما شاهد بودیم، از این اسارتگاه فرارکنند، که تعدادی از آنها هم اکنون دربین ما حضوردارند، ما دریافتیم بچه هایمان در سخت ترین شرایط قرار دارند. آنان هیچ گونه اطلاعی از دنیای بیرون ندارند. ما طی این دو سال به چشم خود شاهد حرکات سران این گروه تروریستی و گروگانگیرهای فرزندانمان بوده ایم. ما در این دو سال بارها به سراغ سازمان ملل متحد، صلیب سرخ جهانی، وزارت حقوق بشر و دادگاه های عراق رفته ایم. ما بارها تقاضای کمک کرده ایم. الان هم از دولت و ملت عراق عاجزانه درخواست می کنیم که فرزندانمان را نجات بدهید. ما امروز بعنوان نماینده خانواده ها بار دیگر از آقای جلال طالبانی رئیس جمهور، آقای دکتر نوری المالکی نخست وزیر، مجلس عراق، سازمان ملل متحد، صلیب سرخ جهانی، و تمامی سازمانهای حقوق بشری تقاضای عاجزانه داریم تا به این مسئله رسیدگی کرده و خانواده ها را از نگرانی خارج کنند. همه میدانیم که رجوی هر زمان ممکن است دستور قتل عام عزیزان ما را مانند 19 فروردین کند. تقاضای ما شکستن قفل این قلعه و آزادی فرزندانمان می باشد. ما از تصمیم دولت عراق برای خروج قطعی سازمان تروریستی مجاهدین خلق از عراق تا پایان سال 2011 حمایت میکنیم چرا که نوید بخش آزادی قریب الوقوع فرزندان اسیر و رنجدیده ما می باشد. آقایان وخانم ها من یک مادرم
می خواهم فرزندم را بعد از سالها ببینم / نمی گذارند
من یک پدرم
آرزو دارم فرزندم را در آغوش بگیرم / نمی گذارند
من یک فرزندم
پدرم را می خواهم تا مرا نوازش کند / نمی گذارند
دختران وپسران جوانی که آرزودارند
برای اولین بار پدرشان را ببیند
خانم هایی که همسرانشان در جنگ ایران و عراق اسیر شدند
صدام آنها را به رجوی هدیه داد
چشم انتظار همسر خود هستند
رجوی و رجوی ها بدانند
ما خانواده ها تا آخرایستاده ایم
مرگ بر رجوی، مرگ بر رجوی