زیباری: اردوگاه اشرف باید بسته شود و مجاهدین باید خاک عراق را ترک کنند

(…) س: موضوع دیگر مساله مجاهدین خلق در اردوگاه اشرف است. چرا آن ها به رغم تضمین امنیتشان، مورد آزار و اذیت قرار می گیرند؟ ج: موضع عراق در خصوص مجاهدین خلق و ساکنان اردوگاه اشرف بسیار باز و شفاف است. آن ها پناهنده نیستند. کنوانسیون ژنو در ارتباط با آن ها کاربرد ندارد. آن ها به عنوان مهمان در عراق هستند. البته مهمان ناخوانده برای رژیم جدید عراق. حضور آن ها از دوران صدام حسین ادامه داشته است. رابطه بین ایران و عراق از یک رابطه خصومت آمیز به یک رابطه دوستانه تغییر کرد. بنابراین دولت جدید منتخب عراق از مجاهدین برای درگیری با ایران استفاده نمی کند و از ایران هم علیه آن ها استفاده نمی کند. شرایط از نظر استراتژیک تغییر کرده است. آن ها در محدوده مرزی عراق زندگی می کنند. بنابراین باید حق حاکمیت ملی عراق و قوانین عراق را بپذیرند. در هیچ کشوری در جهان یک گروه نمی تواند در محدوده مرزی آن بنشیند و بخشی از آن را – یا اردوگاه اشرف – بخشی از عراق را یک محل جداگانه و یا مقدس و یا آزاد شده برای خود، اعلام کند. برای همین از زمانی که ما کنترل اردوگاه اشرف را به دست گرفتیم، از زمانی که ما با آمریکا تفاهمنامه امضا کردیم و آمریکا کنترل آن را به عراق سپرد، بر سه اصل توافق کردیم: ۱- آن ها باید قوانین و حاکمیت عراق را بپذیرند. ٢- آن ها از انتقال اعضایشان به ایران جلوگیری نکنند. ۳- مقررات بشردوستانه جامعه بین المللی در برخورد با آن ها اجرا شود. از آن زمان، از سال ۲۰۰۸، حتی یک عضو مجاهدین خلق به ایران تحویل داده نشده است. این یک واقعیت است. ما به آن ها می گوییم ماموریت شما تمام شده است. بنابراین بهتر است برای خود محل دیگری را پیدا کنید. اینجا زمین و محدوده مرزی ما است. شما از زمان جنگ از زمان توافق با صدام حسین، اینجا بودید و حال آن دوران، تمام شده است. ما به شما کمک می کنیم داوطلبانه به کشور دیگری منتقل شوید. ما با کشورهای دیگر، آمریکا، اروپایی، استرالیا و نیوزیلند، همکاری می کنیم که محلی برای پناهندگی آن ها پیدا کنند. یا اگر برخی از آن ها بخواهند داوطلبانه – نه به زور – به ایران باز گردند. ما به آن ها کمک خواهیم کرد. اما اردوگاه اشرف نزدیک به مرز با ایران است. مساله حساس است. ایران بارها از ما خواسته است آن ها را تحویل دهیم. ما این کار را نکردیم. این تصمیم به علت موضع مستقل عراق در این ارتباط است. بسیاری از آن ها با استفاده از لابی های قوی که در آمریکا و اروپا دارند و با استفاده از شخصیت ها و دولت ها با ما تماس گرفته اند که آن ها را وادار به ترک عراق نکنیم. حتی دبیرکل سازمان ملل متحد از ما خواست زمان بندی خروج آن ها را تمدید کنیم – تا زمانی که پرونده آن ها توسط امور پناهندگان سازمان ملل و دیگر کشورها – بررسی شود. ما با آمریکاییها یک تفاهم نامه امضا کردیم که آمریکا برای جلب موافقت مجاهدین با تصمیم عراق تلاش کند آن ها را به خروج از عراق متقاعد سازد. و ما متعهد شدیم علیه آن ها از زور استفاده نکنیم. اردوگاه اشرف باید بسته شود و باید خاک عراق را ترک کنند. زیرا غیر از آن قابل قبول نیست. ما در واقع با سازمان ملل، با اتحادیه اروپا در این ارتباط همکاری کرده ایم. اما رهبران مجاهدین کسانی هستند که مانع می شوند. آن ها می خواهند شهید شوند، خودشان را با گاز و نفت گاز، آتش بزنند. تلاش می کنند نیروهای امنیتی ما را تحریک کنند که مشکل ایجاد کنند. بنابراین ما از این نظر هم آگاه هستیم. ما به آن ها افتخار شهید شدن در خاک کشورمان را نمی دهیم. منطق و خرد ایجاب می کند که آن ها خاک عراق را ترک کنند؛ با افتخار، صلح آمیز و بدون آن که به کسی آسیب برسد. س: این تصمیم شما بود که مجاهدین را از خانه شان منتقل کنید، اما چرا نیروهای عراقی این چنین بیرحمی نشان دادند؟ ج: اردوگاه عملاً تحت کنترل آن ها است. ما کنترل بیرون اردوگاه را در دست داریم. برای همین آن ها سیستم خودشان را دارند، سازماندهی خودشان را دارند. سیستم قانونی خودشان را دارند. دادگاه خودشان را دارند. آن ها یک مینی دولت هستند. ما به اردوگاه حمله نکردیم. آن ها را محدود کردیم. درست است در گذشته بدرفتاری و برخورد زننده، وجود داشت، تصاویر وحشتناک دیده شد، اما عقیده اصلی محدود کردن فضایی بود که در کنترل آن ها قرار داشت. حالا آن ها در اردوگاه هستند، مواد مورد نیاز به آن ها تحویل می شود، نیازهای پزشکی آن ها رفع می شود. بازدید کننده های خارجی اجازه ورود به اردوگاه دارند. آنچه در تبلیغات می شنوید، قصد آن ها در بزرگنمایی مسائل است. طفره رفتن از مشکل اصلی است – این جا کشور شما نیست. (…)