مجاهدین به "سکت، تروریسم و نگهداری اجباری ساکنان اشرف" شناخته شده اند. مجاهدین که این روزها به بیماری برگزاری کنفرانس در کشورهای مختلف دچار شده اند تا شاید بتوانند راه حلی به بحرانی که خود آنرا طی سی سال خشونت ورزی و خیانت به انقلاب مردم ایران بوجود آورده اند، بیابند. کنفرانس برلین نیز جدیدترین حلقه از گدایی مجاهدین برای حمایت های بین المللی برای نجات از این بحران به هر قیمت است.
کنفرانس برلین که در 28 ژانویه سال 2012 – 8 بهمن سال 1390 و با شعار "حفاظت بین المللی برای ساکنان اشرف " برگزار شد دقیقا بازتاب نگرانی ها و ترس و وحشت مریم رجوی از بی توجهی ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان به درخواست های واهی و غیر قانونی مجاهدین است.
مریم رجوی در پیامی که بطور زنده به حاضرین در محل کنفرانس پخش میشد، گفت: " تازه ترین تحول در بحران اشرف این است که رژیم ایران و دولت عراق با تمام قوا تلاش میکنند که از یک راه حل مسالمت آمیز جلوگیری کنند".
وی همچنین ترس خود را از عزم دولت عراق از اخراج مجاهدین تا ضرب الاجل 30 آوریل سال 2012 و صدور حکم دستگیری 121 تن از ساکنان اشرف و از اینکه "جامعه جهانی و ملل متحد در رابطه با تحولات اشرف سکوت کرده اند" را پنهان نکرد.
خانم مریم رجوی که خیلی عجله داشتند و طبق معمول میخواستند که دنیا به ساز آنها برقصد گفت: "کمیساریای عالی پناهندگان نباید کار تعیین پناهندگی ساکنان اشرف را پیش از این به تاخیر بیندازد و باید اقدام به تایید پناهندگی جمعی ساکنان اشرف بکند."
مریم رجوی بار دیگر تلاش کرد از لیبرتی یک زندان مخوف با دیوارهای بلند و با انبوه نیروی امنیتی و جایی که هیچ آب آشامیدنی هم ندارد و همانند یک زندان است در ذهن حاضرین در نشست به تصویر بکشد.
وی بار دیگر به بیانیه بی خاصیت 26 دسامبر سال 2011 اتحادیه اروپا که تماما خواسته های آنها را تامین میکند اشاره کرد و خواستار به اجرا درآمدن آن شد. وی ترس و وحشت خود را از انتقال قریب الوقوع ساکنان اشرف به لیبرتی که بدون توجه به هیاهوی تبلیغاتی آنها در حال محقق شدن است پنهان نکرد و گفت: من از دولتهای اتحادیه اروپا و دولت آلمان می خواهم که مانع اجباری شدن این جابجایی شوند.
ولی برای مریم رجوی دردناک تر از همه این بود که چرا مجاهدین با اینهمه فریبکاری و ماله کشی سیاسی در اقصی نقاط عالم و انعطاف پذیری در پذیرش مزدوری، با انواع و اقسام سلیقه های منطقه ای، اروپایی و آمریکایی باز هم به "سکت و تروریسم و نگهداری اجباری ساکنان اشرف" شناخته شده اند.
و حال اگر مریم رجوی از درد بی درمانی که در آن گرفتار آمده و آه و ناله سر میدهد که چرا مجاهدین در افکار عمومی ایرانیان مقیم کشورهای خارج و جهان و سازمانهای بین المللی و حتی دولت ها به سکت، تروریسم و فرقه گرایی شناخته شده اند، باید به تلاش های شبانه روزی قربانیان این فرقه و گروههای حقوق بشری اشاره کرد که کم و بیش توانسته اند ماهیت فرقه ای و ضد انسانی مجاهدین را در معرض دید جامعه جهانی قرار دهند.
و اگر از گُنده گویی های مریم رجوی مثل: " ساکنان اشرف یگانه سلاح در برابر فاشیسم مذهبی در جهان " که در اثر اختلالات خلق و خوی، وی را دچار آشفتگی اندیشه و تغییر رفتار کرده است، بگذریم جان کلام همان است که باید از زبان اولین سخنران این کنفرانس یعنی خانم پروفسور ریتا زوسموت، رئیس مجلس فدرال آلمان طی سالهای 1988 تا 1998 شنید.
وی گفت: وضعیت نه تنها راحت تر نشده بلکه پیچیده تر هم شده است، خارج کردن نام سازمان از لیست گروههای تروریستی،… اینکار مثل قدم زدن در یک جاده نخواهد بود. هفته های مهمی پیش رو داریم، چرا که تهدیدات افزایش یافته و کاهش نیافته است.