مجاهدین: گذشت زمان با ما دوستانه رفتار نمی کند

سازمان مجاهدین برای رهایی از بن بست مرگباری که در آن گرفتار آمده است بار دیگر بواسطه حامیان سیاسی اش در ایالات متحده از وزارت خارجه آمریکا خواست تا از آنچه که آنها آنرا "… یک نتیجه بد و شرم آور " توصیف میکنند، جلوگیری کند.
برگزاری کنفرانس های متعدد در کشورهای مختلف و بکارگیری انواع لابی های رنگارنگ در اروپا و آمریکا و نامه اخیر تعدادی از حامیان سیاسی مجاهدین به خانم هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا چیز جدیدی نیست ولی آنچه که جدید است هراس فزاینده مجاهدین از شرایطی است که علیرغم انبوه شانتاژ و فریبکاریهای سیاسی اساسا به نفع آنها پیش برده نمی شود. در نامه حامیان سیاسی مجاهدین به وزیر خارجه آمریکا آمده است: " آمریکا در تامین سلامت ساکنان اشرف که در سال 2003 تمام سلاح های خود را در ازای تضمین های مکتوب برای حفاظت، تحویل نیروهایی آمریکایی دادند مسئولیت دارد". البته باید گفت موضوع تامین حفاظت قرارگاه اشرف حرف اصلی مجاهدین نیست. چرا که حفاظت مجاهدین چه بواسطه نیروهای آمریکایی و چه زمانیکه حفاظت از مجاهدین بعهده نیروهای عراقی گذاشته شد تامین گردیده است و تا زمانیکه آنها از کشور عراق خارج شوند نیز تامین خواهد شد. گفتنی است اگر تاکنون هم حفاظت نیروهای عراقی از مجاهدین نبود معلوم نبود با توجه به کینه ای که مردم عراق و بویژه اهالی استان دیالی از مجاهدین دارند چه بلایی بر سر آنها می آمد. بنابراین باید گفت همه اینها بهانه است. حرف اصلی مجاهدین این است که چرا کشور آمریکا سر پرستی آنها را در قبال انبوه خدماتی که بعد از سقوط صدام چه در خاک عراق و خارج از آن برای ارتش و دستگاههای اطلاعاتی آمریکا انجام داده اند بعهده نمی گیرد و آنها را در بیابانهای عراق رها ساخته و همچنان در لیست تروریستی نگه داشته است. البته علت اینهمه طلبکاری مجاهدین از آمریکا را هم باید در این جستجو کرد که آنها هنوز با قانونمندیهایی که بر مناسبات آمریکا با مزدورانش حاکم است آشنایی کافی ندارند. در همین رابطه بد نیست به قسمت هایی از گزارشی که اخیرا در روزنامه سوئیسی "اس تی گالر تاگبلات" و تحت عنوان "مورد نفرت، مورد استفاده و تحت تعقیب" به چاپ رسیده است اشاره کنم. این روزنامه به نقل از یک مامور سازمان سیا مینویسد: "مجاهدین خلق حاضرند کارهائی را برای ما انجام دهند که ما از بابت آن باید خجالت بکشیم و بهتر است درباره آنها سکوت کنیم". بنابراین باید گفت در این میان اگر مجاهدین از رهگذر مزدوری به آمریکا توانسته اند صرفا حیات فیزیکی خود را بدست بیاورند باید خیلی هم خوشحال باشند. سیاستمداران حامی مجاهدین اما نامه خود به وزیر خارجه آمریکا را اینطور ادامه داده اند: "این مایه نگرانی است که افراد کمیساریا تحت فشار قرار بگیرند تا کمپ لیبرتی را بعنوان محلی منطبق بر استانداردها تایید کنند"… ما معتقدیم سه اقدام فوری برای جلوگیری از چنین اقدام دردناکی ضروری هستند: 1- در قدم اول لازم است سفیر جیمز جفری مستقیم درگیر گفتگوهای دولت عراق، نمایندگان ساکنان اشرف و نمایندگان کمیساریا باشد. 2- قدم دوم کار وزارت خارجه است که یک برآورد قوی از حفاظت ساکنان اشرف که نسبت به آن قول داده شده است ولی تامین نشده است بعمل بیاورد. اگر این برآورد به این نتیجه برسد که آنان نمی توانند در عراق مورد حفاظت قرار گیرند بدین ترتیب لازم است فورا به کشور دیگری منتقل شوند. 3- سومین قدم این است که وزارت خارجه به حکمی که 18 ماه قبل توسط دادگاه استیناف ایالات متحده صادر شده و خواسته بود که وزارت خارجه نیز لیست گذاری مجاهدین را مورد بازبینی قرار دهد، عمل کند. آن حکم به این دلیل صادر شده که مدارک ارائه شده به دادگاه قابل استفاده برای نگه داشتن این لیست گذاری نبود"… حال باید از مجاهدین پرسید: آیا غیر از مواردی که فوقا ذکر شد سفارش دیگری برای دولتمردان آمریکایی ندارید؟ نتیجه اینکه: 1- سران مجاهدین طرف حساب ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان و دولت عراق در تعیین تکلیف وضعیت پناهندگی ساکنین قرارگاه اشرف نیستند و آنها باید فرد به فرد در مورد سرنوشت خودشان تصمیم بگیرند و این امر باعث هراس شدید در بین سردمداران مجاهدین شده است. 2- مجاهدین علیرغم تمامی خوش خدمتی هایشان به آمریکا، همچنان در لیست تروریسیتی آنها قرار دارند و این باعث پیچیده تر شدن شرایط پناهندگی ساکنان قرارگاه اشرف در کشورهای دیگر شده و یک مانع جدی در پیشبرد فریبکاریهای سیاسی آنها محسوب میشود. و در پایان اما، حامیان مجاهدین حرف دل مجاهدین را به شکل عریان تری به زبان آورده و میگویند: " در این موضوع، گذشت زمان با ما دوستانه رفتار نمی کند… از یک نتیجه بد و شرم آور جلوگیری کنید".