ساکنان کمپ لیبرتی، متقاضیان پناهندگی یا رزمندگان ارتش آزادیبخش

انتقال مجاهدین به کمپ لیبرتی از همان آغاز با تنش هایی بین اعضای مجاهدین و نیروهای عراقی بر سر نحوه بازرسی و محدودیت در بردن برخی وسایل همراه شروع، و تا انتقال و سپس باز اسکان آنها در کمپ لیبرتی همچنان ادامه یافت. این امر موجب گردید بار دیگر مجاهدین لبه تیز هجوم تبلیغاتی خود را بسوی دولت عراق و ناظران ملل متحد و بویژه آقای کوبلر نماینده ویژه دبیر کل در عراق نشانه گیری کنند. مجاهدین در اولین واکنش خود از بازرسی های معمول نیروهای عراقی تحت عنوان " 12 ساعت بازرسی های کینه توزانه" نام برده و اعلام کردند: "… ممانعت های غیر قانونی از انتقال ضروری ترین وسایل توسط نیروهای عراقی باعث خشم مجاهدین گردید" و در لیستی که مجاهدین اعلام کردند " وسایل ارتباطی " – که توضیح بیشتری در مورد آن داده نشد از جمله اقلامی بود که نیروهای عراقی مانع از بردن آن توسط مجاهدین به کمپ لیبرتی شدند. البته مسئولین مجاهدین توضیح نداده اند که منظور از وسایل ارتباطی چیست؟ اگر منظورشان رادیوست البته که همراه داشتن آن توسط هر عضو مجاهد در داخل قرارگاه اشرف ممنوع است و هر فردی هم که چنین وسیله ای همراه خود میداشت حتما بشدت مجازات میشد و کارش به نشست های عملیات جاری میکشید ولی اگر منظور مجاهدین گوشی همراه و چیزهایی از همین دست است باید گفت نه چنین چیزی بین اعضای سازمان یافت میشود و نه کسی اصلا میداند که تلفن همراه چیست؟ بگذریم که جوسازی و بزرگ نمایی در رفتار نیروهای عراقی با ساکنان قرارگاه اشرف هر چند برای مجاهددین جنبه مظلوم نمایی و استفاده سیاسی دارد ولی این دوگانگی در گفتار و عمل، در واقع یکی از ویژگیهای مجاهدین است که به فریبکاریهای ایدئولوژیکی و لاجرم سیاسی رهبران مجاهدین راه میبَرد و همیشه بین آنچه که در درون مجاهدین میگذرد با آنچه که مجاهدین در خارج از حصارهای تشکیلاتی درباره آن تبلیغ و یا صحبت میکنند، فاصله بین زمین تا آسمان است. مجاهدین هیچگاه به اصول، پرنسیب های اجتماعی و اخلاق سیاسی مقید نبوده و نیستند و هرجا که سمت و سوی تحولات به ضرر و زیان گردانندگان تشکیلات مجاهدین منتهی شود آنها حاضرند با هرگونه تهمت و افترا و با تبلیغات هدف دار شرایط خود را به طرف مقابلشان تحمیل کنند. مجاهدین در جریان حضور اولین گروه در کمپ لیبرتی ناظران ملل متحد را به سکوت در برابر آنچه که آنرا "رفتارهای غیر انسانی نیروهای عراقی می نامیدند " متهم کردند. مجاهدین کینه توزی خود را نسبت به نیروهای سازمان ملل متحد نیز به حد اعلاء خود رسانده و در رابطه با حل و فصل مشکلاتی که در کمپ لیبرتی بین مجاهدین و نیروهای عراقی پیش آمده بود اعلام کردند " ناظران ملل متحد و تیم مارتین کوبلر که در برابر رفتارهای ضد انسانی و نقض آشکار قوانین بین المللی بی عملی و سکوت و فشار آوردن بر مجاهدین را پیشه کرده است، وارد صحنه شد تا مجاهدین را به تبعیت از فرامین ماموران عراقی فرا بخوانند". مریم رجوی نیز ضمن اعتراض به حضور ماموران مسلح در محوطه داخلی کمپ تاکید کرد: " گروههای بعدی صرفا بعد از تامین اطمینانهای حداقل بویژه خارج شدن پلیس از داخل محوطه لیبرتی به آنجا خواهند رفت و این بخاطر ممانعت از هرگونه تنش و خشونت و خونریزی مجدد است و کسی سرشماری به شیوه زندان را نمی پذیرد". مریم رجوی که از دولت عراق و سازمان ملل متحد و بویژه آقای مارتین کوبلر نماینده ویژه دبیرکل ملل متحد در عراق دل خوشی ندارد، مصاحبه آقای مارتین کوبلر و مشاور امنیت ملی عراق، پس از انتقال اولین گروه از مجاهدین به کمپ لیبرتی را " ژست تبلیغاتی و سرپوش گذاشن بر فضیحت لیبرتی" اعلام کرد. مجاهدین از اینکه آقای مارتین کوبلر در مصاحبه شان اعلام کردند: " این محل منطبق با استانداردهای بشردوستانه برای وضعیت های پناهندگی است و مانیتورینگ 24 ساعته و هفت روز هفته وجود دارد " سایت جدید – کمپ لیبرتی را همچنان بعنوان یک زندان تلقی کردند. همچنین شورای ملی مقاومت مجاهدین نیز در اطلاعیه روز جمعه خود اعلام کرد: " درهای کمپ لیبرتی باید بر روی وکیلان و خبرنگاران باز باشد تا آنها بتوانند با ساکنان دیدار و گفتگو کنند " ولی در این اطلاعیه هیچ اشاره ای به خانواده ساکنان نشده است که آنها هم باید اجازه دسترسی به عزیران خود در کمپ لیبرتی را داشته باشند. خانواده هایی که سالیان سال است که در انتظار دیدار فرزندانشان بسر میبرند. شورای ملی مقاومت مجاهدین بار دیگر و باز با تهدید و ارعاب و گذاشتن شرط و شروط اعلام کرد: بدون آزادی تردد، دسترسی آزادانه به خدمات پزشکی دیدار با وکیلان و خارج شدن ماموران مسلح عراقی از محوطه داخل کمپ چیزی به جز زندانی بنام لیبرتی نیست. خانم اشتون عالی ترین مقام اتحادیه اروپا نیز انتقال مسالمت آمیز مجاهدین به کمپ اشرف را ستود ولی ایشان نیز از زبان تند و تیز و بهانه جوی های مجاهدین در امان نماند. مجاهدین اعلام کردند: " خانم اشتون در بیانیه های خود عمدا این حقیقت را فرو میخورد که حکومت عراق برای سفیر ویژه او برای اشرف که از تابستان گذشته منصوب و معرفی نموده است حتی ویزای ورود به عراق هم به وی صادر نشده است." تن دادن به قوانین دنیای امروزی و همزیستی مسالمت آمیز و بدور از هرگونه هنجارهای تشکیلاتی و ایدئولوژیکی مجاهدین البته کاری سخت ولی شدنی است. مجاهدین در گرداب ورشکستگی ایدئولوژیک – تشکیلاتی و به گِل نشستن کشتی ارتش آزادیبخش در کمپ لیبرتی و ضمن اشراف به بی خاصیت بودن حامیان سیاسی اش و علی الخصوص در چند روز اخیر، و اینکه که آنها صرفا دنبال دلارهای مجاهدین هستند و سخنرانی و یا هرگونه فعالیت سیاسی دیگر برای آنها تنها یک تجارت محسوب میشود و نه چیز دیگر، از سر ناچاری و استیصال باز هم دست به دامن آقای استرون استیونسون رئیس هیات رابطه با عراق در پارلمان اروپا شدند تا با بکاریگیری مجدد ایشان در پارلمان اروپا از شرایط سختی که همچون طناب داری گلوی رهبران مجاهدین را می فشرد راه خروجی پیدا کنند. حال اگر بخواهیم علت این همه گزیدگی مجاهدین را؛ از دولت و نیروهای عراقی، از ناظران ملل متحد در کمپ لیبرتی، از شخص آقای دبیرکل و نماینده ویژه ایشان آقای کوبلر، همچنین خانم اشتون و در راس همه اینها دولت آمریکا که همگی استاندارهای کمپ لیبرتی را تائید کرده اند تعریف و تفسیر کنیم شاید بشود گفت که همه اینها از این توهم مجاهدین ناشی میشود که آنها هنوز هم فکر میکنند بعنوان یک آلترناتیو و "رزمندگان ارتش آزادیبخش" و نه بعنوان یک پناهجو در کمپ لیبرتی اسکان داده شده اند و به همین دلیل هم این تنش ها بین مجاهدین از یک سو و نیروعای عراقی و ناظران ملل متحد از سوی دیگر تا ساعت ها ادامه داشته و باعث شده است مجاهدین با تاخیر چندین ساعته به کمپ لیبرتی برسند و در آنجا هم بدلیل ادامه همین تنش ها باعث شده است با تاخیر چند ساعته استقرار یابند. پر واضح است که سازمان ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان کاری ندارند که مجاهدین در گذشته چکاره بودند و چه قدرتی زیر سایه صدام حسین داشتند. آنها حتی به این هم کاری ندارند که مجاهدین چقدر با ارتش آمریکا در عراق ندار بوده و چقدر در زمینه های اطلاعاتی توانسته اند از ارتش آمریکا طی حضور آنها در خاک عراق تضاد و مسئله حل کنند. آنها حتی به این هم کار ندارند که مجاهدین رئیس جمهوری خودخوانده ای بنام مریم رجوی دارند که 18 سال است در این پست کذایی و بر مجاهدین سلطنت میکند. سازمان ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان تنها به این کار دارند که تک تک اعضای مجاهدین که وارد کمپ لیبرتی میشوند " متقاضیان پناهندگی " هستند و لاغیر. از سوی دیگر نیز باید گفت طی 48 ساعت گذشته مجاهدین طی نامه نگاری به دبیر کل ملل متحد،‌ خانم اشتون و… از وضعیت کمپ لیبرتی و کمبود امکانات آنجا بشدت گله مند شدند ولی در ورای همه این شکایت ها آنچه که بیشتر از همه و حتی مشکلات اساسی تری مثل آب آشامیدنی و… که توسط مجاهدین مطرح گردیده و برای رهبران مجاهدین حائز اهمیت بوده و همچنان در اولویت اول قرار دارد حضور نیروهای مسلح عراقی در محوطه کمپ است چیزی که با ساختارهای تشکیلاتی مجاهدین ناهمگون و ناهماهنگ است. بنابراین بنظر میرسد مجاهدین بازهم میخواهند کمپ لیبرتی را بمانند قرارگاه اشرف در هاله ای از حصارهای تشکیلاتی نگه دارند. ولی فراموش کرده اند وقتی که اعضای مجاهدین از سازمان ملل متحد درخواست پناهندگی کردند و ملل متحد هم زمانیکه آنها را بعنوان " متقاضیان پناهندگی " به رسمیت شناخت دیگر چیزی بنام تشکیلات مجاهدین در کمپ لیبرتی وجود خارجی نخواهد داشت و هر فرد تنها و تنها خودش طرف حساب نیروهای عراقی بواسطه نماینده ای از دولت در رعایت قوانین کمپ و… و کمیساریای عالی پناهندگان در کادر درخواست پناهندگی و حل و فصل مسائل قانونی آن هستند و بعبارت دقیق تر باید گفت مجاهدین با درخواست پناهندگی از کمیساریای عالی پناهندگان و با اعزام اولین گروه به لیبرتی انحلال تشکیلات مجاهدین و ارتش آزادیبخش را نیز اعلام کرده اند.