آثار و تبعات خارج شدن نام سازمان مجاهدین خلق از لیست تروریستی وزارت امور خارجه آمریکا که فرقه رجوی طی سال های اخیر به شدت به دنبال آن بود و این امر کار اصلی سازمان تلقی می شد را می توان به شکل های گوناگون مورد ارزیابی قرار داد که این کار توسط ارگان ها و شخصیت های مختلف تاکنون به میزانی صورت گرفته است. 
از آن جا که کار ما سیاسی نیست و تبحر و تخصصی هم در این زمینه نداریم تجزیه و تحلیل این امر را به اصحاب فن واگذار می کنیم. اما تا جایی که به خانواده های دردمند و رنج کشیده اعضای سازمان مجاهدین خلق که خواسته ای به غیر از دیدار با عزیزان خود و حصول اطمینان از سلامت فیزیکی و روانی آنان ندارند بر می گردد این موضوع می تواند امیدوار کننده باشد. شاید به این شکل سازمان مجاهدین خلق ملزم به پذیرش ملاحظاتی گردد که این میان خانواده ها نیز به حق مشروع خود برسند. اگرچه ادعا شده است که سازمان مجاهدین خلق رسما دست از تروریسم و مبارزه مسلحانه کشیده و بیش از یک دهه است که توسل به خشونت برای مقاصد سیاسی را کنار گذاشته است اما همچنان، همانطور که در گزارش وزارت خارجه هم آمده است، رفتار نادرست و غیر انسانی با اعضا و خانواده های آنان ادامه دارد. رجوی هم چنان بر ایزوله نگاه داشتن اعضای فرقه خود نسبت به دنیای خارج و قطع ارتباط آنان با خانواده های شان اصرار می ورزد. مناسبات فرقه ای و مانیپولاسیون ذهنی و نشست های تفتیش عقاید و مغزشوئی موسوم به عملیات جاری با شدت و حدت هرچه تمام تر دنبال می شوند. همان جداسازی ها و همان اعمال محدودیت هایی که در اشرف صورت می گرفت در لیبرتی هم به اجرا در می آیند. خبرهای رسیده از داخل اردوگاه موقت لیبرتی حاکی از آنست که جداسازی های فیزیکی که لازمه برقراری کنترل بر نیروهاست هم چنان به اشکال مختلف اعمال می گردد. سازمان به دور از چشم مقامات عراقی و ملل متحد اقدام به حفر چندین حلقه چاه نموده و از خاک حاصله برای ایجاد خاکریز بین کانکس های استقرار نیروها استفاده می کند تا افراد یک یکان با یکان مجاور ارتباط نداشته باشند. در این رابطه سازمان هچنین از درخت های مصنوعی ظاهرا برای ایجاد فضای سبز و عملا برای جدا کردن یکان ها از یکدیگر استفاده نموده است. مسئولین سازمان اگرچه پذیرفته اند که اردوگاه لیبرتی یک مقر استقرار موقت است و نیروهای سازمان می بایست در اسرع وقت این محل و خاک عراق را ترک نمایند اما به نیروها مکررا از جانب مسئولین سازمان و خود مسعود رجوی گفته شده است که اینجا اشرف دیگری است و قرار نیست خاک عراق را تحت هیچ شرایطی ترک کنند. تاکنون 12 نفر از اردوگاه لیبرتی خارج شده و بدین وسیله جدایی خود از فرقه رجوی را اعلام نموده اند. همگی این افراد بر این واقعیت اذعان دارند که کنترل های روانی بر روی اعضا به شدت دنبال می شود و راه هرگونه فرار چه به لحاظ عینی و چه به لحاظ ذهنی بسته شده است. خبرها حاکی است که انجمن نجات در ایران، ایران اینترلینک در اروپا و بنیاد خانواده سحر در عراق به عنوان ارگان های رژیم ایران معرفی گردیده و اعضا را این طور توجیه کرده اند که کار این ارگان ها اسیر کردن افراد و فرستادن آن ها به ایران برای شکنجه و اعدام است. به این صورت تلاش کرده اند تا با تقویت فوبیای رژیم که در ذهن و ضمیر افراد کاشته اند پیشاپیش ذهنیتی منفی در مقابل این ارگان ها در ذهن افراد داخل اردوگاه ایجاد نمایند تا جداشدگان نخواهند از کمک هایی که به این شکل برای از سر گیری زندگی جدید در خارج از سازمان به آن ها ارائه می گردد بهره مند شوند. با این اوصاف فضای عمومی خانواده ها بر این است که آینده روشن می نماید و دور نیست زمانی که بتوانند عزیزان خود را در آغوش گرفته و به دیدار مجدد آنان بعد از سال ها دوری و بی خبری نایل گردند. بنیاد خانواده سحر مجددا لازم می بیند که نسبت به ایجاد یک پادگان اشرف دیگر، با همان محیط به شدت کنترلی که برای حفظ تشکیلات فرقه ای اعمال می گردد، هشدار دهد و از تمامی مسئولین و ارگان های ذی ربط عراقی و بین المللی می خواهد تا نسبت به نقض فاحش حقوق بشر اعضا در داخل فرقه رجوی بی تفاوت نبوده و اقدامات لازم را صورت دهند.