به گزارش رسانه های بین المللی، بامداد روز شنبه ۲۱ بهمن ۱۳۹۱،کمپ لیبرتی در بغداد مورد اصابت چندین موشک قرار گرفته و تعدادی ازاعضای سازمان مجاهدین خلق و محافظین عراقی کمپ لیبرتی کشته و زخمی شده اند. قبل از بررسی انگیزه های پشت پرده این اقدام تروریستی، می بایست آن را به شدت محکوم کرد و خاطر نشان نمود که تنها راه حل مسئله مجاهدین گردن نهادن تمام طرف ها به راه حل سازمان ملل است. همانطور که ما این اقدام را به شدت محکوم می کنیم، به موازات آن اقدامات اخلالگرانه رهبری فرقه مجاهدین بر سر روند فعالیت کمیساریای عالی پناهندگان را محکوم می کنیم و این دو اقدام را دو روی سکه ای می دانیم که منجر به ادامه اسارات افراد قربانی این فرقه در عراق می شود. اما فارغ از بعد فاجعه بار این اتفاق، مسئله اصلی که ذهن را به سمت خود می برد این است که در شرایطی که تقریبا تمام طرف هایی که چه مستقیم و چه غیرمستقیم با بحران حضور مجاهدین در عراق درگیر هستند، به دنبال حل مسالمت آمیز مسئله هستند و اسیر هیاهوهای تبلیغاتی و جنجالهای جنون آمیز رهبران سازمان رجوی نشده اند، چه جریانی و با چه نیاتی دست به این اقدام زده و اینکه اصولا حمله موشکی به کمپ موقت ترانزیت در این شرایط پیچیده و کشته و زخمی شدن اعضای اسیر در تشکیلات سازمان، چه نتیجه هایی می تواند داشته باشد و کدام یک از طرف های درگیر سود خواهند برد؟ چه کسی هست که نداند رجوی در این سناریو به خون نیاز دارد؟ مریم رجوی یک هفته پیش از این اتفاق خواستار انتقال مجاهدین به اشرف شد. او در این موضعگیری خود گفت «مجاهدین در لیبرتی امنیت ندارند و بایستی به اشرف که بیش از بیست و پنج سال در آن زندگی کرده و آنرا خشت به خشت ساخته اند برگردند» سپس با فاصله کمی از این حمله، مسعود رجوی به ساکنان لیبرتی پیام کتبی داد، رجوی در پیامش که از تلویزیون مجاهدین پخش شد گفته است «این عملیات بخوبی این حقیقت را که مجاهدین بارها و بارها اعلام کرده بودند به اثبات رساند که لیبرتی محلی امن و مناسب برای ما نیست. این محل بیش از هشتاد بار از اشرف کوچکتر است…» این سوء استفاده بی معطلی رجوی ها از قربانی شدن افراد بی گناه، با استناد به گفته های مؤکد پیشین رجوی مبنی بر اینکه مجاهدین راهشان را با خون باز می کنند و نیزتجربه گذشته به درگیری کشاندن نیروهای عراقی و قربانیان آن، حتی اگر این تردید را که رجوی ها پیشاپیش از این واقعه باخبر بوده اند تقویت نسازد، مسئولیت این خونهای به ناحق ریخته شده را نیز از آنها سلب نمیکند. او برای ادامه دادن به حیات خفیف خائنانه اش همانگونه که تاریخ دور ونزدیک این فرقه نشان داده به خون نیاز دارد و عامل این تهاجم تروریستی هر گروهی که بوده تنها منافع شخص رجوی را تأمین کرده است و در نقطه مقابل،هزینه را قربانیان زنده و درگذشته این فرقه و خانواده های چشم انتظار داده اند. راه حل معضل مجاهدین در عراق همانا و تنها، انتخاب آزادانه اعضاء برای ادامه زندگی در هر کجا که میخواهند، انحلال این تشکیلات جهنمی و پایان حضور این فرقه در عراق است. بار دیگر ضمن محکوم نمودن هرگونه اقدام تروریستی علیه ساکنان لیبرتی، از تمامی مقامات بین المللی درخواست مینمایم که برای حل معضل سازمان مجاهدین خلق در عراق خانواده ها را وارد قضیه نمایند تا آنان خود با عزیزانشان به صورت مستقیم ارتباط برقرار کرده و مسائل را حل نمایند. مانع اخلال رهبری فرقه مجاهدین در آزاد شدن این افراد شود.