هدف فرقۀ رجوی از اینهمه اصرار بر نگهداری اسیرانش در عراق چیست؟
در اطلاعیۀ فرقۀ رجوی در این مورد با عوامفریبی و تعارفهای خشک و خالی و حملات ناجوانمردانه به آقای مارتین کوبلر نمایندۀ دبیر کل ملل متحد در عراق، آمده است: «مقاومت ایران ضمن تشکر از دولت آلبانی و نخست وزیر پریشا به خاطر این ژست انساندوستانه، با هر گونه دخالت مارتین کوبلر که خط سیاسی رژیم ایران و مالکی را پیش می برد، در موضوع بازاسکان ساکنان لیبرتی که در حیطه کمیساریای عالی پناهندگان می باشد قویاً مخالف است و آن را علیه امنیت و سلامت ساکنان می داند… تا وقتی ساکنان در لیبرتی در معرض کشتار مجدد قرار دارند، انتقال گروه های کوچک از لیبرتی به خارج از عراق تنها خطر را در مورد اکثریت قریب به اتفاقی که در لیبرتی باقی می مانند اضافه می کند. بنابراین دو گزینه وجود دارد. گزینه اول انتقال فوری و موقت همه افراد به ایالات متحده آمریکا یا یک کشور اروپایی تا از آنجا به طور دائم باز اسکان شوند و یا بازگشت همه افراد به اشرف و ادامه پروسه انتقال از اشرف از جمله انتقال به آلبانی. هر گونه راه حل باید سریع و شامل همه جمعیت باشد…».
شرط گذاشتن یا همه (آن هم فقط به یک کشور) یا هیچ کس چیزی جز ترفند و بهانه و سرپوشی برای نگهداشتن این افراد در جهنم عراق نیست تا با کشته شدن هر یک از این افراد در جنایتهای تروریستی جنگ مذهبی عراق یا فوت افراد بیمار در نتیجۀ جلوگیری از انتقال آنها به بیمارستانهای بغداد از ترس فرار و جداشدن فرد بیمار (تا کنون در این یک سال انتقال به لیبرتی نزدیک 10 نفر بیمار و مجروح در اشرف و لیبرتی از جمله دو نفر در چند روز گذشته فوت کرده اند) فریاد بر آوردند که جنایت علیه بشریت!!! آخر مگر نمی بینید خود مردم عراق را هر روز به خاک و خون می کشند و این کشور سراسر مرگ و ویرانی شده است؟ چرا به جای تلاش و هزینه برای انتقال آنها به قتلگاه سابقشان اشرف و پناهنده شمردنشان در عراق رو به دولتها و ادارات مهاجرت آنها تلاش نمی کنید که آنها را به کشورهای محل پناهندگی و اقامت سابقشان منتقل کنند و حد اقل چرا پیشنهاد کشورهایی را هم که آنها را می پذیرند رد می کنید؟
تعداد 950 نفر از ساکنان لیبرتی یعنی قریب به یک سوم آنها دارای مدارک پناهندگی یا اقامت در کشورهای اروپا و آمریکا هستند که رهبران فرقۀ رجوی می توانند با امکانات مالی و سیاسی و حقوقی و لابیگری که دارند (از جمله 8500 وکیل طبق اعلام خودشان و بقول خود رجوی به ما در نشستهایش که وقتی در اشرف بودیم می گفت: برای هر تک نفر شما سه وکیل گرفته ایم) به وزارتخانه های خارجه و ادارات مهاجرت این کشورها فشار وارد کنند تا آنها را به کشورهای مربوطه برگردانند ولی آنها مطلقا در این مورد سکوت اختیار کرده اند و هیچ حرفی از اینکه این تعداد از افراد دارای پناهندگی این کشورها هستند نمی زنند و تنها وقتی صحبت از پناهنده بودن این افراد در این کشورها به میان می آورند که آنها در نتیجۀ بیماری یا جراحت فوت کنند، آنوقت است که جنجال به راه می اندازند که دولت یا سفارت کشور مربوطه می توانست او را به خاک آن کشور منتقل کند تا معالجه شود یا دولت عراق مانع انتقال او به بیمارستان شد یا به او رسیدگی نکرد!! (به اطلاعیه های سازمان مجاهدین در مورد افراد فوت کردۀ یک سال اخیر از جمله بردیا مستوفی و حمید ربیع مراجعه کنید). باید اینجا از رهبران فرقۀ رجوی پرسید شما کی قبل از فوت این افراد، کشورهای مربوطه یا سفارتخانه های آن کشورها در عراق را از وضعیت آنان مطلع کردید و کدام تلاش و فشار لابی و کنفرانسها و سخنرانیهای پولی را برای انتقال افراد بیمار و زخمی به کشورهای ثالث بویژه آنها که مدارک پناهندگی و اقامت در آن کشورها دارند به جای تبلیغ و فعالیت سیاسی و مطبوعاتی و حقوقی و پارلمانی گسترده و پر هزینه برای نگهداری هر چه بیشتر آنان در عراق، به عمل آوردید؟ لازم به یادآوری است که حتی برخی کشورها مانند فنلاند تعدادی از افراد لیبرتی بویژه مجروحین و بیماران را پذیرفته بودند ولی چنانکه جداشدگان جدید می گویند به دستور رجوی افراد مذکور آن را رد کردند و در نتیجه آن کشورها اعلام آمادگیشان را پس گرفتند.
من یک ماه پیش در عراق با جدا شدگان دیگر از سازمان که از لیبرتی بیرون آمده بودم وقتی مانند دیگر افراد لیبرتی برای مصاحبه به محل کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد در عراق رفتم خانم افغانی کارمند کمیساریا که با من مصاحبه می کرد گفت الآن خط سازمان عوض شده و اکثر افراد که برای مصاحبه از داخل لیبرتی می آیند می گویند ما نمی خواهیم به هیچ کشور دیگری برویم و در عراق می مانیم، لذا ما چگونه از کشورها بخواهیم به این افراد که خودشان نمی خواهند بروند پناهندگی بدهند؟
رجوی وقتی طی پیامی که سال گذشته به ما در اشرف داد و در آن در میان بهت و حیرت همه مان ناشی از شعارهای قبلی اش مبنی بر مرز سرخ بودن اشرف انتقال به لیبرتی را پذیرفت گفت: اشرف پرت و دور از چشم جهانیان است اگر به لیبرتی برویم نمی توانند به ما حمله کنند چون زیر دید رسانه ها و سفارتخانه ها و سازمان ملل بویژه سفارت آمریکا که در نزدیکی آن قرار دارد می باشد. حالا آمده با هر حادثه ای خواستار بازگرداندن قربانیانش به اشرف می شود انگار در همین اشرف نبود که سال گذشته و دو سال قبل از آن مجموعا نزدیک 50 نفر از اسرای فرقه کشته و صدها تن دیگر زخمی و برای همیشه معلول شدند.
حال باید دید چرا رهبری سازمان مجاهدین خلق حد اقل با استفاده از حادثۀ ناگوار و خونین حملۀ تروریستی به کمپ لیبرتی در ماه گذشته از فراخواندن جامعۀ جهانی به اسکان و پناه دادن ساکنان لیبرتی در کشورهایشان به عنوان پناهندگان برای تضمین امنیت و سلامتی آنان طفره می رود؟ و چرا زندگی این افراد برایش مهم نیست؟ زیرا رهبران فرقۀ رجوی از فروپاشی و از هم گسیختن تشکیلاتشان و دستگیری آنان در صورت انتقال اسرایشان به خارجه و رسیدن آنان به جهان آزاد و در نتیجه پراکنده شدن نیروهایشان و حفاظشان و فروریختن دیوار انسانی پیرامونشان بسا بسا بیمناک است، و علت همین است و لا غیر!.
