سرانجام رجوی ها زبونانه تسلیم شدند

سرانجام رجوی ها در برابر استقامت خانواده ها و فشارهای ملت و دولت عراق و همچنین سازمان ملل و نماینده آن در عراق، مجبور شدند درب اسارتگاه شان را باز کرده و اولین گروه از اعضای اسیر شامل 14 تن، روز پنج شنبه به کشور آلبانی رفتند.
این گام هر چند کوچک اما پیام های زیادی دارد:
1– رجوی ها در برابر مقاومت و ایستادگی راهی جز تسلیم شدن ندارند.
2- هیاهو و جوسازی های شدید رجوی ها و دار و دسته شان بر علیه دولت عراق، سازمان ملل و بخصوص نماینده این سازمان آقای کوبلر چیزی جز دروغ بزرگ نبود و مشخص شد نه تنها لیبرتی، راه رفتن به کشور ثالث است، بلکه تنها مانع خروج اعضای اسیر رجوی ها هستند.
3- رجوی ها آنقدر ضعیف شده اند که در حضیض ذلت چاره ای جز گل گرفتن درب اسارتگاه اشرف و اجازه فرستادن اعضا به کشور ثالث که برای آنها جام زهر است ندارند. آنها اگرچه سعی دارند نان را به نرخ روز بخورند اما اینبار بین بد و بدتر گیر کرده و هر حرکتی که می کنند جز بی آبرویی و نزدیک شدن به روز فروپاشی فرقه تروریستی شان نتیجه ای عایدشان نخواهد شد.
4- مناسبات فرقه در حال فروپاشی است و اعضا برخلاف رجوی ها و تعداد انگشت شمار مسئولین بالای فرقه، نه تنها خواستار بازگشت به اشرف نیستند بلکه خواهان خروج از عراق می باشند که بی شک به جدایی آنان از فرقه راه خواهد برد.
5- رجوی ها در چنان شرایط ضعف مفرطی قرار گرفته اند که دهان مخالفینی که سال ها با زور و تهدید بسته شده بود، حالا باز شده و افشای جنایت و دیکتاتوری او به نقل و نبات بسیاری از سایت ها مبدل شده است.
6- و مهم تر از همه اینکه خانواده ها باید بر خواسته های خود بیشتر پای فشرده و از کانال نماینده سازمان ملل و دولت عراق خواسته های خود را با انگیزه ای بیشتر از قبل دنبال نمایند.