جدایی قصیم و روحانی، بحران در راس فرقه رجوی

درخبرها خواندیم که آقایان محمد رضا روحانی و دکتر کریم قصیم بعد از سه دهه از فرقه رجوی جدا شدند.آنها مسئولین کمیسیونهای بهداشت و قضایی به اصطلاح شورای ملی مقاومت بودند که در طی سالیان سران این فرقه از آنها در راستای اهداف ضد دموکراتیک خود جهت سرکوب هرگونه اعتراض و مخالفتی در صحنه سیاسی خارج از کشور رذیلانه سوء استفاده می نمود. رهایی دو عضو برجسته و ارشد درحقیقت به یمن رنج وشکنجه و خون قربانیان و تلاش بلاوقفه اعضای جدا شده صورت گرفته است.استعفای این دوعضو نشان دهنده اوج بحران در درون این فرقه است که این بار و بعد از فرار روز افزون اعضا از لیبرتی خود را در بالاترین مدار تشکیلاتی نشان میدهد.
آنچه درمتن استعفانامه این آقایان آورده شده به خوبی اثبات گفته های اعضای جدا شده را تایید می کند.مناسبات ضد دموکراتیک وعدم آزادی بیان.اظهارات آقایان کریم قصیم و محمدرضا روحانی یکبار دیگرنشان داد که رجوی هیچ چیز وهیچ کس را تحمل نمی کند و از جریانات و اشخاص فقط در راستای اهداف ضدانسانی خود وخدشه دار کردن دیگران استفاده می کند.
برای ما که سالیان مناسبات مافیایی و ضد دموکراتیک این فرقه را با گوشت و پوست خود لمس کرده ایم و آثار و عواقب روحی و روانی و جسمانی آن را همچنان با خود به دوش می کشیم صد البته که خبر خوشحال کننده ای است ولی واقعیت این بود که رجوی هیچگاه در محتوا آنها و دیگر اعضای باقیمانده نظیرآقایان سامع وهزارخانی را بصورت جدی به بازی نمی گرفت بلکه بمثابه مهره هایی برای حذف و لجن مالی کردن مخالفینش مورد استفاده قرارمی گرفتند.شورای به اصطلاح ملی مقاومت پوش و دکان دجالگری و شیادی رجویها بود تا در اذهان عمومی و افکارسیاسی خارج از کشور چنین وانمود سازد که آنها یک ائتلاف دموکراتیک هستند که حاضرند دیگرنیروها و جریاناتی را که بلحاظ ایدئولوژیک با آنها سنخیتی ندارند درکنارخود بپذیرند و دراین پوش آنها را درجنایاتها وخیانتها با خود همراه و همگام سازند.
برغم اینکه طی این سالیان ما بمثابه اعضای جداشده، ازاین آقایان، رنج دوران برده وخون دلها خورده ایم ولی آزادی آنها را ازبند اسارت این فرقه به فال نیک می گیریم. آزادی از قید اسارت این فرقه تروریستی گام اول است. گام مهم بعدی زدودن آثار نحوست سالیان رجوی از ذهن و ضمیرخود است.
واقعیت اینست که پند و اندرزها و گلایه های به سبک شورایی چنانچه درمتن استعفانامه این آقایان آمده بخصوص بعد ازاعلام جدایی مرهمی برانبوه زخم سالیان مردم و قربانیان این فرقه نخواهد گذاشت. آقایان دکترقصیم و روحانی می بایست به مسئولیتهای خطیرخود درافشای تمام عیار این فرقه و تمامی زد و بندهای سیاسی پشت پرده و لابی گریهای آن قیام کنند. زیرا تغییر موضع و اتخاذ روند روبه جلو و زدودن تمامی آثار پروسه های سیاه گذشته در نفی تام و تمام گذشته است. باید سیاه نمایی گذشته را به سیاه زدایی تبدیل کرد.فرقه رجوی طی سالیان با سوءاستفاده رذیلانه سیاسی از این آقایان بر ذهن و ضمیر اعضا غل و زنجیر زد و با کسب مشروعیت و بهره جستن از آنها صدای هر اعتراضی را در گلو خفه نمود. پس چندان توقع بی جایی نخواهد بود که از این آقایان خواست که این اقدام شجاعانه خود را با حرکتی شجاعانه تر تکمیل نمایند. باید تمامی پلهای تشکیلاتی پشت سر با این فرقه جهنمی را منهدم کرد. باید ذهن و ضمیر را از رجویها واندیشه های متعفن آنها زدود. نباید گذاشت که با عدم اتخاذ موضع گیری قاطع و ادامه مماشات رجوی بر ویرانه های امید و اعتماد یک نسل، آشیانه شوم دیگری بسازد. و نسل دیگری را به کام عوامفریبی خود ببرد و قربانی نماید.
بی شک اگر این آقایان تامل و درنگ کنند رجوی شروع خواهد کرد و آنها را به باد فحش و ناسزا و اتهامات آنچنانی خواهد گرفت.آری آزادی و چشیدن طعم شیرین آن وقتی خجسته است که بازده عملی مناسب خود را داشته باشد.ازهمین نقطه باید آغاز کنند و رجوی را با تمام وجود افشا نمایند.این مبرم ترین وظیفه ملی و میهنی آنهاست. پا گذاشتن به دنیای آزاد بستر مناسبی است که افکارعمومی جهان را از ماهیت واقعی این فرقه آگاه نمود. فرقه رجوی به دنبال افزایش روزافزون اعتراضات در داخل لیبرتی و فرار اعضا و ازهمه مهمتر بازشدن قفل اعزام اعضای دربند ازخاک عراق به آلبانی بیش ازهر زمان دیگری درسراشیبی اضمحلال وسقوط قراردارد.
اکنون دیگرعواقب مرگبار این اعتراضات به راس این تشکیلات آنهم دربیخ گوش مریم کشیده شده است. صدای سرنگونی رجوی را به خوبی می توان شنید.جدایی آقایان دکتر قصیم و روحانی تازه از نتایج سحراست باشد تا صبح دولت و فروپاشی تشکیلات مخوف و جهنمی آنها بدمد.
باردیگرآزادی دکتر کریم قصیم و آقای روحانی که درحقیقت بهای رنج وشکنج وخون سالیان قربانیان فرقه رجوی است را به آنها تبریک میگوییم و برای آنها در صحنه مبارزه بی امان افشاگرایانه برضد این فرقه ضدانسانی و آرزوی موفقیت و پیروزی داریم.
علی اکرامی