از حملات پی در پی موشکی و خمپاره ای بر سر اسیران رجوی در لیبرتی کمپ ترانزیت تا مجبور کردن اسیران به خود کشی بی سمت و سو با هامرهای نظامی در 19 فروردین دو سال پیش در حومه اسارتگاه اشرف و منع و محروم کردن اسیران بیمار از رفتن به نزد پزشک عراقی همه و همه آن صلیبی است که رجوی برگردن مریدانش گذاشته و می خواهد همه را تا نفر آخر به کشتن دهد و خون همه را بریزد.
تمامی اعضا و کادرهای بالا و پایین فرقه رجوی به یاد دارند که رجوی در سال 1369 در سرفصل جنگ کویت و تهدید اشغال عراق توسط امریکا، رجوی یک نشستی را با تمامی اسیران خود گذاشت و بحث صلیب مطرح کرد. رجوی گفت برای عراقیان مخصوصا کردها و شیعیان. مجاهدین در عراق که حاکمش صدام است و عملکرد مجاهدین در عراق در قالب منافع مشترک و وحدت استراتژیک با صاحب خانه (صدام) به مثابه جزام و طاعون هستند. و به محض سقوط صدام مجاهدین را از دم تیغ خواهند گذراند و من خود یعنی (رجوی) در اول صف هستم و ما را به صلیب خواهند کشید.
این نشست دو پیام داشت.
اول رجوی عملکرد خودش را در سرکوب و کشتار عراقیان و پیامد های آن در انتقام عراقیان را در چشم انداز می دید.
دوم اینکه شکست استراتژی و ایدئولوژی خود را در گرو بود و نبود صدام می دید.
در واقع این دو پارامتر و چشم انداز که رجوی در عراق از آن وحشت داشت بعد از سقوط صدام بعد از کمی تاخیر اتفاق افتاده است. اول اینکه با خلع سلاح استراتژی رجوی بکلی شکست خورد و از فرقه و ارتش ساختگی آن تنها اسیرانی مفلوک در قفس رجوی باقی ماند. و دوم اینکه اکنون خشم و انتقام عراقیان دامنگیر اسیران رجوی شده و هر روز شرایط سخت تر می شود.
اما رجوی خودش از عواقب آن صلیبی که وعده داده بود فرار کرد و عده ای از عناصر وابسته به خودش را نجات داد و الباقی را هیزم آتش ندانم کاری های سالیان خود نموده است.
ما به عنوان جداشدگانی که از ستم رجوی نجات پیدا کرده ایم از مجامع حقوق بشری جهان می خواهیم بطور جدی برای نجات اسیران بی دفاع در کمپ لیبرتی از مردن اجباری توسط ترفند های رجوی جلوگیری کنند.
رجوی از صلیب گریخت اما اسیرانش را به صلیب کشید
