به توصیه و خواست شماری از دوستان قرار گذاشتیم که ظهر جمعه برای آبتنی و شنا به دریای واقع در کیاشهر برویم. وقتی به نزدیکی دریا و سواحل آن رسیدیم دیدیم شمار زیادی از شهروندان دل به دریا زدند و ضمن آبتنی با هم صفا میکنند و شادمان هستند.
درآن لحظه خودم متوجه حالاتم نشدم که حواسم به جای دیگری رفته است و دیگر در آن جمع نیستم تا اینکه یکی از دوستانم با صدای بلند گفت چرا معطلی!؟ زودی آماده شو بپر تو آب…..
ولی من هنوزغرق افکارم بودم ومتاسفانه به رغم گذشت نزدیک به ده سال از جدایی ام از فرقه رجوی کابوس مناسبات فرقه ای رهایم نکرده و نمی کند.
اینبار با دیدن دریا و شنای آزاد شهروندان خاطره اولین شنای من در استخر شنای رجوی در اسارتگاه اشرف درمن زنده و پدیدار شد و خیلی عذابم داد.
سال 1378 به پشتکار و پشتوانه و همت و کار طاقت فرسای خودمان با چه جون کندنی بود توانستیم یک استخر شنای کوچک در جوار پارک که آن نیز با کار طاقت فرسای هزاران ساعت بتوسط خودمان هموارشده بود, راه ا ندازی بکنیم والان نوبتش رسیده بود که بتوانم به اتفاق شماری دیگر از اشرف نشینان برای شنا آزاد! به استخر شنا برویم.
وارد محوطه استخر که شدم لباس شنای تایید شده شورای رهبری همان یونیفرمی بود که تنمان بود و لاغیر. لب به اعتراض گشودم این که نمیشود!!؟ شنا با لباس فرم زمخت که نمیشود!!
توی زمین فوتبال مجبوریم با یونیفرم نظامی بازی کنیم تا خانم های شورای رهبری نکند که با دیدن صحنه های……. دچار لحظه جیم شوند اینجا که شورای رهبری نیست که باید با یونیفرم نظامی شنا کرد!!؟
جای جای مناسبات خبر از تفکیک جنسیتی است و آزار دهنده….. دیگه استخر رو کوتاه بیا……