بر اساس گزارش ها چهارمین گروه از اعضای اسیر فرقه رجوی در عراق به آلبانی منتقل شدند. به این ترتیب تاکنون 71 تن از آنان به آلبانی رفته اند. امری که می توانست خیلی زودتر از اینها صورت گیرد اما با کارشکنی رجوی ها ماه ها به تعویق افتاد.
از زمستان سال گذشته دولت آلبانی اعلام کرد آماده پذیرش 210 تن از افراد مستقر در لیبرتی است اما رجوی ها به صراحت آن را رد کردند و سعی نمودند تا مانع آن شوند. شورای باصطلاح مقاومت رجوی در اطلاعیه های گوناگون بر این موضوع تصریح کرد که مخالف انتقال به آلبانی است. مریم قجر نیز برای کارشکنی در این امر پی در پی اعلام می کرد چون مسئله امنیت لیبرتی حل نیست نباید افراد را به آلبانی منتقل نمود بلکه باید آنها را به اشرف بازگرداند!!! در زیر برخی از این موضع گیری ها را ملاحظه می کنید:
اطلاعیه شورا 20 بهمن « مریم رجوی از شورای امنیت ملل متحد، پرزیدنت اوباما و دولت آمریکا، اتحادیه اروپا و دبیرکل کمیسر عالی پناهندگان و کمیسر عالی حقوق بشر ملل متحد خواست دولت عراق را وادار کنند که ساکنان لیبرتی را به کمپ اشرف بازگردانند. »
اطلاعیه شورا ۲۳ بهمن۱۳۹۱ « تنها راه، وادار کردن دولت عراق به برگرداندن ۳۱۰۰ ساکن کمپ لیبرتی به کمپ اشرف می باشد.»
اطلاعیه شورا ۲۹ اسفند۹۱ با اشاره به اعلام آمادگی دولت آلبانی، برای مانع تراشی می نویسد:
« امنیت چیزی نیست که بتوان درباره آن کوتاه آمد یا توپ را در این خصوص به زمین «رهبری سازمان » انداخت.
1- نخستین راه حل مرجح برای امنیت این است که دولت امریکا ۳۲۰۰ نفر را به هزینه خود آنها حتی به‌طور موقت و برای بازاسکان بعدی به امریکا منتقل کند.
2- در غیر این صورت تنها جایی که ساکنان در آن از امنیت بیشتری برخوردارند، اشرف است »
همانطور که در این چند نمونه که مشتی از خروار بودند دیدید، رجوی ها نه تنها با رفتن افراد به آلبانی مخالف بودند بلکه مانع اصلی این انتقال شدند. بنابراین در انتقال اعضای اسیر به لیبرتی چند نکته نهفته است:
اولا: بحث امنیت یک ترفند دیگر از سلسله ترفند های بی شمار رجوی ها بود و آنها نه تنها در مورد امنیت افراد مستقر در لیبرتی نگران نبوده و نیستند بلکه با نگه داشتن آنان در عراق بزرگترین دشمن امنیت این افراد محسوب می شوند. خواسته رجوی ها کشته شدن این افراد است تا راهی به خارج از مناسبات فرقه نیافته و دست به افشاگری نزنند. علاوه بر این طبق روش همیشگی رجوی ها، آنها با استفاده از خون این افراد مظلوم نمایی می کنند، همانگونه که تاکنون کرده اند.
دوما: اینکه این 71 نفر بر خلاف خواسته رجوی ها خواهان رفتن به آلبانی شدند، نشانگر وضعیت انفجاری افراد مستقر در لیبرتی و فضای حاکم بر مناسبات فرقه است و نشان می دهد که اعضای اسیر می خواهند هر طور شده خود را از فرقه جدا کنند. به نظر می رسد اعضای فرقه دیگر نه تنها به حرف رجوی ها گوش نمی کنند بلکه برای زیر پا گذاشت حرف آنها و خارج کردن خود از جهنم رجوی، در حال سبقت گرفتن از هم می باشند.
سوما: رجوی ها بخاطر اینکه خود دیکتاتور هستند، زبان زور را خوب می فهمند و هر وقت سمبه پر زور باشد با ذلت به خواسته ها تن می دهند.