سایت همبستگی ملی، متعلق به سازمان مجاهدین خلق، اقدام به درج “اطلاعیه دبیرخانه شورای ملی مقاومت ایران: بزرگترین گردهمایی در حمایت از مقاومت ایران در ویلپنت پاریس” نموده که در آن آمده است:
“مریم رجوی با اشاره به سه حمله مرگبار به پناهندگان بیدفاع در «لیبرتی» گفت: اولین حمله موشکی رژیم که باعث شهادت هشت مجاهد خلق شد، این واقعیت را برای همه جهان آشکار کرد که زندان لیبرتی به کلی ناامن است و بیخانمانسازی اجباری اشرفیها که با فریبکاری نماینده ویژه صورت گرفت، انتقال آنها به یک قتلگاه بوده است. در آنموقع، انتظار طبیعی این بود که ملل متحد و دولت آمریکا که نسبت به امنیت و حفاظت مجاهدین خلق در لیبرتی متعهد شده بودند، بلافاصله راه حلی پیدا کنند. به خصوص که گروه تروریستی دست ساز ولایت فقیه در عراق، وعده تکرار همین حملات را داده بود و دولت عراق در همان زمان به صراحت اعلام کرده بود که امنیت لیبرتی را تأمین نمی‌کند. سفارت آمریکا در بغداد هم پیش بینی کرده بود که این حمله ممکن است تکرار شود. پس همه میدانستند که حمله ای در راه است، اما هیچ اقدام موثری نکردند.”
وقاحت و بی شرمی نوع فرقه ای را به خوبی میتوان در این اظهارات مشاهده نمود. مسئول جان کسانی که به اجبار در عراق نگاه داشته شده اند کسی به غیر از مسعود رجوی رهبر بلامنازع و خودانتصابی و مادام العمر فرقه مجاهدین خلق نیست. به شهادت تمامی طرف های بین المللی و عراقی، تنها کسی که بر سر راه انتقال اعضای گرفتار در فرقه رجوی به کشورهای ثالث ممانعت ایجاد کرده و میکند شخص مسعود رجوی است. تنها گناه نماینده ویژه دبیر کل ملل متحد آقای مارتین کوبلر هم که به “فریبکاری” متهم شده اینست که بارها در گزارشات خود، حتی در مقابل شورای امنیت ملل متحد، اعلام نمود که مجاهدین خلق در روند انتقال افراد به خارج از عراق کارشکنی میکنند. سفیر سابق آمریکا هم بعد از شش روز مذاکره با مسئولین پادگان اشرف در سالهای گذشته اعلام نمود که مجاهدین خلق مایل به حل مشکل نیستند.
دریدگی و پرروئی فرقه ای زمانی بیشتر آشکار میشود که از یک طرف اعلام میگردد که اعضا در پادگان آمریکائی لیبرتی در نزدیکی بغداد امنیت ندارند و مورد تهاجم موشک های به زعم آنان جمهوری اسلامی قرار میگیرند اما از طرف دیگر طالب بازگشت به پادگان اشرف که در نزدیکی مرز ایران واقع است میشوند که گویا در آنجا از امنیت بالاتری برخوردار هستند. ما طی این سالیان شاهد بوده ایم که چه تعداد از نفرات فرقه رجوی در همان پادگان اشرف توسط خود این سازمان به قتل رسیده اند که بعدا اعلام گردیده که خودکشی کرده یا در بمباران یا در سانحه کشته شده یا به مرگ طبیعی مرده اند. پرونده های شکایات این موارد که تعداد زیادی از اعضای جداشده در خصوص آنها شهادت داده اند در دستگاه قضائی عراق موجود است.
مریم رجوی صحبت از “زندان لیبرتی” و “ناامن” بودن آن میکند و آنرا “قتلگاه” می نامد. او مدعی است که “همه میدانستند که حمله ای در راه است، اما هیچ اقدام مؤثری نکردند”. مریم رجوی زندان و ناامن و قتلگاه و اینکه هیچ اقدام مؤثری صورت نگرفت را درست میگوید اما البته می بایست اضافه کند که مسئول همه این مسائل شخص مسعود رجوی است که به صراحت حتی فکر کردن به خروج از عراق را، تحت عنوان ویروس سه نقطه، برای اعضای فرقه اش حرام کرده و آنرا بالاترین گناه خوانده است. رجوی همچنین روبرو شدن و صحبت با نمایندگان ملل متحد را عبور از مرز سرخ ایدئولوژیک قلمداد کرده و آنرا کاملا ممنوع نموده است.
بنیاد خانواده سحر به نمایندگی از خانواده های دردمند و رنج کشیده بارها تأکید کرده و مجددا تکرار میکند که مسعود رجوی بزرگترین تهدید جان افراد اسیر در زندان لیبرتی است و تا دست این رهبر فرقه ای از تسلط مطلقی که بر ساکنان این اردوگاه دارد کوتاه نشود و افراد از زیر یوغ فرقه ای او خارج نشوند وضع به همین منوال خواهد بود و این افراد روی رهائی و آسایش را نخواهند دید.