قرارگاه اشرف در دهم شهریور مورد هجوم قرار گرفت و 52 تن از ساکنان آن به قتل رسیدند که باعث تاسف و نگرانی است.
به منظور بررسی و کنکاش در شرایط موجود و علل اصلی بروز چنین اتفاقی، لازم است مروری به توافق چهارجانبه دولتهای آمریکا و عراق، سازمان ملل و رهبری فرقه مجاهدین داشته باشیم.
هدف راهبردی رهبر فرقه از این اقدام بازگشت به اشرف و استقرار مجدد کل نیروها پس از مدتی در آنجا بود. چرا که اشرف مفهومی استراتژیک و بالاتر یعنی ایدئولوژیک یافته بود.
این واقعیت وجود دارد که تخلیه قرارگاه لیبرتی در گرو پذیرش افراد آن توسط کشورهای ثالث می‌باشد. مسئله‌ای که با عدم استقبال کشورها مواجه گردید و در این مدت تنها تعداد محدودی توانستند به آلبانی منتقل شوند. چیزی که واضح است رهبری فرقه هرگز راضی به خروج ساکنان لیبرتی به صورت تکی یا گروهی (جدا از انسجام تشکیلاتی و نفوذ سازمان) به کشورهای ثالث نمی‌باشد.
از طرف دیگر با اخطارهای مکرر و حکم صریح دادگاه عراق که سازمان طبق قرارداد با سازمان ملل تا دسامبر 2011 بایستی هر چه زودتر خاک عراق را ترک می‌کرد، مسئله صورت بغرنجی به خود گرفت.
سازمان جهت حفظ قرارگاه اشرف، نگهداری و فروش دراز مدت اموال موجود در آن را بهانه قرار می‌داد.
اما به دلیل ناامنی که سرتاسر خاک عراق را در برگرفته است و عملا دولت هنوز کنترل کامل را ندارد و حملات متعدد موشکی که در این مدت علیه قرارگاه لیبرتی صورت گرفته بود، سازمان می‌دانست دیر یا زود مورد تهاجم‌های دیگری قرار خواهد گرفت.
سازمان اگر سلامت و حفظ جان افراد برایش اهمیت داشت از افراد نمی‌خواست تا پای جان از قرارگاه اشرف دفاع کنند و نفرات می‌توانستند به سرعت از قرارگاه خارج شده و پراکنده شوند در واقع مسئول اصلی جان نفرات، مسعود رجوی است و دولت عراق حق دارد از پذیرش آنها در خاکش خودداری نماید و باید تا اجرایی شدن این امر مسئولیت امنیت و حفاظت ساکنین اشرف و لیبرتی را فراهم سازد.
در تصاویر ارائه شده از قرارگاه اشرف شاهد اجسادی هستیم که دستانشان بسته شده و به قتل رسیده‌اند. از آنجایی که هم اجساد و هم عکاسان از نیروهای خود سازمان هستند، چگونه می‌توان به واقعیت آن اذعان کرد. در نگاه انجمن نجات کشته شدن نفرات اسیر در سازمان، نمی‌تواند جای خوشنودی و رضایت را به همراه داشته باشد چرا که آنها قربانیان نیات شوم و شیطانی مسعود رجوی هستند که در پی القائات و شستشوی مغزی نتوانستند واقعیت‌ها را درک نمایند و مانند هزاران هزار افراد دیگر سازمان، از این فرقه مخوف جنایی، جدا و خلاصی یابند. افراد ساکن در لیبرتی باید در کمال آزادی و بدون سانسور راه خود را جدا نمایند و بپذیرند که دیگر این فرقه در عراق جایی ندارد. و این بر عهده دولت عراق است که مسببین این حادثه را شناسایی و به مراجع قضایی معرفی نماید.
