52 تن از اعضا و مسئولین فرقه در عراق کشته شدند اما هنوز رجوی ها قصد متوقف کردن روند به کشتن دادن اعضای خود در عراق را نداشته و بر طبل ماندن در عراق که مساوی است با به کشتن دادن بقیه افراد فرقه، می کوبند. مریم قجر در پاسخ به نامه معاون وزیر خارجه آمریکا که او را امر به خروج عاجل نیروهایش از اشرف می کند، یک درخواست بلند بالا ارائه کرده که بر آورده شدن این خواسته ها در بهترین حالت ماه ها طول خواهد کشید. او به این طریق نشان داد که همچون همسر فراری خود دنبال از بین بردن بقیه افراد فرقه در عراق است.
در تفکر رجوی ها افراد فرقه اگر زنده باشند یک خطر بالقوه به حساب می آیند چرا که می توانند اسراری را هویدا کنند که خیلی ها از آن بی خبرند. رجوی ها تنها و تنها وقتی یکی از افراد فرقه کشته شد از او تعریف و تمجید می کنند و هیچگاه از افراد زنده تعریف نمی کنند، چرا که از یک سو افراد زنده هر آن ممکن است از فرقه جدا شوند و در آن صورت رجوی ها دیگر نمی توانند اطلاعیه بدهند که او از اول هم بریده یا نفوذی یا… بود و از سوی دیگر مردگان قادر به هیچگونه انتقاد یا اعتراضی نیستند و به همراه تمام تناقضات، اعتراضات و انتقادات خود مدفون می شوند.
با روشی که رجوی ها در پیش گرفته اند تنها راه قابل تصور برای بقیه افراد اسیر در عراق، مرگ و نابودی است چون هر راه دیگری به ضرر آنها و افکار ارتجاعی و فرقه ای شان خواهد بود. رفتن 135 نفر از افراد فرقه از عراق به آلبانی و جدا شدن تعداد زیادی از آنها و رفتن به دنبال زندگی خود، به خوبی نشان می دهد که چرا رجوی ها از خروج بقیه نیروها ممانعت کرده و با مغزشویی و فشارهای تشکیلاتی مانع از ادامه مصاحبه افراد لیبرتی با کمیساریای عالی پناهندگی شده اند.
بنابراین مسبب اصلی هر فاجعه ای که در اشرف و لیبرتی، رخ داده و یا می دهد، تداوم سیاست اصرار ماندن در عراق، از جانب رجوی هاست.
تا رجوی ها هستند بساط قربانی شدن و خونریزی در راستای اوهام عبث شان ادامه دارد. تنها زبانی که آنها می فهمند زبان زور است و لا غیر و تجربه انتقال از اشرف به لیبرتی نیز این را ثابت کرده است. بنابراین تنها راه نجات جان بقیه اسرای فرقه در این است که خانواده ها از طریق دولت عراق و مجامع بین المللی بر رجوی ها فشار آورده و آنها را وادار به پذیرش خروج از عراق بنمایند. در غیر این صورت آنها تا آخرین نفر را به کشتن خواهند داد و کک شان هم نمی گزد.