بیش از یک دهه پس از سقوط دیکتاتور عراق؛ پدرخوانده سازمان مجاهدین خلق و حامی اصلی مالی و نظامی، این گروه روزهای دشواری را می گذراند. آن ها شدیداً مورد نفرت ملت و حکومت عراق هستند که سازمان را بازوی فعال سرکوبگر سابق خود می دانند. پادگان اشرف، "خانه ی بیست و شش ساله" مجاهدین دست آخر، در پی حمله های مرگبار اخیر که باعث مرگ مشکوک 52 تن از اعضا شد، تخلیه و بازماندگان حادثه به کمپ موقت ترانزیت یا کمپ لیبرتی در نزدیکی فرودگاه بغداد منتقل شدند. هرچند که تا پیش از آن، سران سازمان اصرار شدید بر بازگشتن به اشرف داشتند.
سوی دیگر معادلات بحران مجاهدین خلق، دولت عراق است که تاکنون بردباری کافی نشان داده است و اجازه داده است که نیرویی تروریستی و البته خارجی بخشی از خاک کشورش را – حتی سال ها پس از سقوط صدام حسین – اشغال کند و از منابع عمومی مملکتش استفاده کند. این دولت هنوز هم خدماتی به شریک سابق دیکتاتور سرنگون شده ارائه می دهد! برای نمونه، معاون وزیر امور خارجه ی امریکا در امور سیاسی، خانم وندی شرمن در نشستی مطبوعاتی یادآور شد که دولت عراق 5 هزار کیسه شن و موانع فیزیکی برای حفاظت ساکنان لیبرتی فراهم کرده است. البته مدافعان سازمان در امریکا که اکثراً متعلق به احزاب جنگ طلب هستند معتقدند که تلاش های دولت عراق کافی نیست و عراق را تهدید کردند که " اگر کماکان درحفاظت از نیروهای مجاهدین قصور کند، کمک ها به این کشور را قطع می کنند"!
خانم شرمن در پاسخ با ابراز نگرانی یادآور شد که رهبری سازمان مجاهدین در پاریس در فرایند انتقال اعضا کارشکنی میکند. این نخستین بار نیست که مقامات غربی از مقاومت سران مجاهدین خلق در برابر روند جابجایی پرده بر می دارند. چرا این همه مقاومت در برابر انتقال؟
چنانچه شورای ملی ایرانی امریکایی (نایاک) بیان می کند:" درخواست کلیدی رهبری مجاهدین خلق این است که اجازه داده شود، اعضای گروه به جای آن که به صورت انفرادی در کشورهای متفاوت مستقر شوند، به صورت یک واحد با یکدیگر منتقل شوند."
این نه تنها "خواسته ی کلیدی" بلکه "عنصر حیاتی" برای رهبری مجاهدین خلق محسوب می شود چرا که بقای کیش شخصیتی اش معطوف به حفظ تمامیت نفرات بدون نفوذ عناصر خارجی است. اگر نیروهای مجاهدین در کشورهای مختلف در اقصا نقاط دنیا مستقر شوند، سلسله مراتب فرقه و ساز و کارکنترل ذهن و شستشوی مغزی از حیز انتفاع خارج می شود. بدون ساز و کار کنترل ذهن و جلسات خودانتقادی و نشست های غسل هفتگی و عملیات جاری، هژمونی برای فرقه نمی ماند. این همان کابوس بزرگ مریم رجوی و شوهر ناپدیدشده اش است.
خبر بد دیگر برای مجاهدین آن که دست کم 70 نفر از نفرات منتقل شده به آلبانی بلافاصله پس از رسیدن به این کشور اعلام جدایی از فرقه کرده اند و اکنون در شرایطی هرچند سخت اما خارج از کنترل فرقه زندگی می کنند. بنابر گزارش های رسیده از این افراد همرزمان سابقشان شدیداً آن ها را تحت فشار قرار می دهند تا دوباره آن ها را با روش های مکارانه جذب فرقه کنند.
مسلم است که این روزها بدترین روزها برای رجوی ها نیست. آن ها مستحق گذراندن روزهای بدتری هستند. آن ها باید مرگ تدریجی رویایی که بر خرابه های زندگی های بسیاری ساختند را ببینند.
مزدا پارسی
روزهای بدتری برای مجاهدین در راه است
