چندی پیش خبری در رابطه با پرداخت یک میلیون دلاری آمریکا به صندوق سازمان ملل را در رسانه ها داشتیم. که نقدهای بسیاری را به دنبال داشت اگر قرار است به آنانیکه در لیبرتی هستند کمک شود تا در کشور ثالثی اسکان یابند، چرا در عوض پراخت دلار به صندوق سازمان ملل، آنان را در کشور خود پناه نمی دهید؟
در همین کشاکش خبری بودیم که، خبر بعدی سر از سایت های فرقه رجوی درآورد.
" سازمان مجاهدین اعلام کرد: در صورت فروش اموال اشرف، 100 میلیون دلار به صندوق اعتماد دبیرکل میپردازد ”
بازی جالبی است. فرقه رجوی فقط به بهانه باصطلاح حفظ اموالش در اشرف، 100 نفر را آنجا نگه داشته بود، که در نهایت به شکل کاملا مرموزی و در صحنه های مبهم درگیری های ایجاد شده، 52 نفراز انها را به کشتن داد. و هم اکنون نیز تمام اعضا در لیبرتی باید در نمایش اعتصاب غذا نقش آفرینی کنند که 7 نفر گم شده، پیدا شوند!!
ولی آلان با این خبر، گویا باید اینطور فکر کنیم که طرف (فرقه رجوی) خیلی سخاوتمند است که چنین بذل و بخششی میکند؟!
یا این موضوع را باید اینطور تعبیر کنیم که: طرف (فرقه رجوی) میخواهد، سازمان ملل را نسبت به دریافت 100 میلیون دلار وسوسه کرده و مسئولین سازمان ملل را با دولت عراق در بیاندازد. و منافع خودش را پیش ببرد؟!
چرا که فرقه رجوی در متن اطلاعیه اش این طور نوشته است که:
" سازمان مجاهدین از دبیرکل و دولت آمریکا خواست حکومت عراق را وادار کنند… به تعهد خود در مورد فروش دارائیها و اموال اشرف عمل کند و از هرگونه کارشکنی و ممانعت در این زمینه دست بردارد. "
ولی سئوال اساسی هنوز بدون جواب باقی است.
اموالی که در اشرف است، مگر هدایای اهدا شده توسط دیکتاتورسابق عراق (صدام) به رجوی نیست؟ بنابراین چه ادعای مالکیتی؟ آن موقع دولت عراق این امکانات را در اختیارشما قرار داده است و الان مجددا دولت عراق است که می گوید این امکانات مربوط به مردم عراق است و نباید از خاک کشور عراق خارج گردد.
ولی رجوی ادعا می کند: این امکانات مال سازمان است و باید به خود آنها نیز باز گردد.
در این رابطه نیز مجددا این سئوال مطرح است که، اگر این امکانات مال سازمان است، پس چرا مریم قجر به نیابت از آنها بذل و بخشش می کند. مگر نه این است که همین 100 میلیون دلار کافی است تا تمام اعضای باقیمانده در عراق در رفاه و آسودگی به کشور ثالثی منتقل گردند. چرا این را خرج خود آنها نمی کند؟
البته پر واضح است که این سئوال هیچ وقت جوابی نخواهد داشت! و سهم هر آنکه خود را اسیر فرقه رجوی کرد جز حسرتی از زندگی آزاد و بی قید وبند چیز دیگری نبوده و نخواهد بود.
در ابتدای این نوشتار هم گفتم، بازی جالبی است! انسانهایی در بیابانهای عراق، با خوش خیالی و با نگاه های بدون چشم انداز، اعتصاب غذا می کنند، و مریم قجر بذل و بخشش می کند.
لابی های مغلطه گر هم سودایی به جز لمس دلار ندارند.
حسینی
