دیدن صحنه اجتماعی که در اعتراض به ملاقات اوباما با نخست وزیر عراق در مقابل کاخ سفید تجمع کرده بودند، کاغذ نوشته هایی که حمل می کردند، دریای پرچم های مجاهدین و تصاویر رهبران گروه که به حرکت در آمده بودند، صفوف طبل زن هایی که در راهپیمایی مارش می زدند، در کنار منظره ی حامیان رده بالای گروه که بر اساس گفته ی یوپی دریزن، گزارشگر مجله فارین پالیسی صدها هزار دلار بابت به پیش راندن اهداف گروه دریافت کرده اند، یادآور صندوق امانی سازمان ملل است که برای پوشش دادن هزینه های جابه جایی اعضای مجاهدین خلق که هم اکنون در کمپ موقت لیبرتی سکنی گزیده اند در نظر گرفته شده است.
دولت و وزارت امور خارجه امریکا بهتر از هر کس دیگری می دانند که سازمان مجاهدین مبالغی بسیار بیشتر از یک میلیون دلار را خرج لابی گری و به خدمت گرفتن شخصیت های بانفوذ سیاسی کرده است.
کریس مک گریل بر اساس داده های تحقیقاتی « مرکز سیاست های پاسخگو » ـ گروهی که درباره تأثیر پول در سیاست های امریکا تحقیق می کند ـ می گوید:مجاهدین به گروه های لابی واشنگتن مبالغ هنگفتی پرداخت کردند. این شرکت ها سیاستمداران تأثیرگذار را به خدمت گرفتند تا در حمایت از حذف سازمان مجاهدین از فهرست گروه های تروریستی سخنرانی کنند و وزارت امورخارجه امریکا را برای خارج کردن نام گروه از لیست گروه های تروریستی تحت فشار بگذارند.
این جریان مداوم پول، حتی پس از خروج گروه از لیست نیز ادامه پیدا کرد.آن چنان که دفتر خود در واشنگتن دی سی را بازگشایی کردند و سناتور رابرت توریسلی را برای این که به نمایندگی از طرف گروه لابی کند اجیر کردند.
سازمان مجاهدین مرتباً مراسم های مختلفی را به راه می اندازد و با پرداخت مبالغ هنگفت افراد سرشناس سیاسی را برای سخنرانی به خدمت می گیرد. مجاهدین همچنین برای پرشور نشان دادن مراسم هایی که گاه و بیگاه به راه می اندازد افرادی از میان پناهجویان ملیت های مختلف را در ازای بلیط رفت و آمد رایگان، هتل محل اقامت و پذیرایی اجیر می کنند تا به عنوان سیاهی لشکر وارد صحنه کنند.
به این ترتیب نگاهی گذرا به کمپین های تبلیغاتی سازمان نشان می دهد که پول، آخرین چیزی است که سازمان مجاهدین به آن نیاز دارد.
کریم سجادپور – متخصص مسائل ایران در موسسه ی بین المللی صلح، در مصاحبه ای با مجله فارین پالیسی می گوید: " چیزی که گروه]مجاهدین[ را در خبرها نگه می دارد جیب پرپول آنهاست ". بسیاری از متخصصین معتقدند که سازمان مجاهدین همچنان از پول های هنگفتی که از صدام حسین دریافت کردند بهره می برند.
بیانیه وزارت امور خارجه امریکا تصریح می کند که اسکان مجدد ساکنین لیبرتی ضرورتی بشردوستانه پس از حملات مرگبار به کمپ اشرف و کمپ لیبرتی می باشد.
به این ترتیب چرا امریکا گامی عملی تر بر نمی دارد؟
نیوت گین گریچ ؛ سخنگوی سابق خانه نمایندگان و نامزد جمهوری خواه ریاست جمهوری که در ازای دریافت مبالغ هنگفت در گردهمایی های مجاهدین شرکت می کند در سخنرانی اش در جمع معترضین روبروی کاخ سفید از اوباما خواست که به وزارت امور خارجه دستور دهد که " نوار قرمز را ببرد" و برای بیش از 3000 پناهجوی ایرانی که هنوز درعراق مانده اند ویزا صادر کند.
واقعاً چرا امریکا با پذیرش اعضای سازمان مجاهدین در کشورش، روند جابجایی را سرعت نمی بخشد؟!
گذشته پاسخ را در خود نهفته دارد. واقعیت این است که ایالات متحده نمی خواهد کشورش را جایگاهی امن برای تروریست های دست ساز خود بکند.
روزنامه نگار و محقق سیمور هرش، در مقاله ای با عنوان " مردان ما در ایران" در آوریل 2012 فاش کرد که دولت امریکا اعضای مجاهدین خلق را در صحرای نوادا آموزش داده و اطلاعاتی برای ترور دانشمندان ایرانی در اختیارشان گذاشته است. هرش به نقل از یکی از مشاوران عالی رتبه پنتاگون می نویسد:
"سازمان مجاهدین کاملاً شبیه یک جک بودند… و اکنون یک شبکه کامل در داخل ایران هستند… مجاهدین اکنون توانایی کامل برای انجام عملیات هایی را دارند که هیچ گاه قبل از این نداشته اند"
گزارشگران ان بی سی نیوز، ریچارد انگل و رابرت ویندرم در فوریه 2012 گزارش کردند که مجاهدین در ترور دانشمندان هسته ای ایران با اسرائیل هم دست بوده اند.
امریکا در به راه انداختن جنگ پنهان در ایران، عراق، سوریه و هرکجای دیگر که بخواهد از مجاهدین بهره می برد. در عین حال مجاهدین همچون وجه المصالحه ای در دستان امریکا، برای معامله با ایران هستند.
به این ترتیب امریکا مایل به ادامه حیات گروه مجاهدین خلق است اما در جایی به جز قلمرو خود. چرا که از پتانسیل گروه در انجام فعالیت های تروریستی وهمچنین ماهیت غیر قابل پیش بینی گروه که از فرقه بودن شان ناشی می شود، به خوبی آگاه است.
ایالات متحده امنیت ملت خود را با اسکان اعضای یک فرقه تروریستی به مخاطره نمی اندازد.
الف. سپینود
امریکا تروریست های دست ساز خود را در خاکش نمی پذیرد
