بعد از آنکه فرقه رجوی مجبور شد با خفت و خواری اشرف را تخلیه کند، بر همگان عیان شد که رجوی ها هیچ استراتژی مشخصی نداشته و فقط با ریا و نیرنگ و مظلوم نمایی و به کشتن دادن نیروهای اسیرشان، سعی در مطرح کردن خود می نمودند. اوضاع آنقدر وخیم شده که نفس فرقه نیز به شماره افتاده و زمان فروپاشی کامل آن بسیار نزدیک است.
در این بین رجوی ها کماکان همچون ضحاک مار به دوش بدنبال خونخواری و از بین بردن دیگران هستند و راحت ترین و دم دست ترین طعمه برای آنها اعضای اسیر در فرقه می باشد. رجوی که هیچگاه مسئولیت کارهایش را نپذیرفته و هیچ توضیحی هم در مورد شکست ها نمی دهد، اینبار هم به خیال خود برای گل آلود کردن آب و فرار از پاسخگویی و پذیرش مسئولیت شکست ها و به کشتن دادن افراد در اشرف، بازی با جان اعضای فرقه اش تحت عنوان اعتصاب غذا را براه انداخت.
– آیا تلاش برای بیمار کردن اعضا از طریق اعتصاب غذا و در عین حال با شقاوت تمام از صحنه های بیمار شدن آنها فیلمبرداری کردن جهت بهرگیری تبلیغاتی، جنایت علیه بشریت نیست؟
– آیا رفتار رجوی با افراد اسیر شده در فرقه اش مصادیق شکنجه و گروگان گیری نیست؟
– تا کی مجامع بین المللی می خواهند چشم بر این حقیقت ببندند و نقض حقوق بشر توسط رجوی ها را نادیده بگیرند؟
– چند روز قبل سه زن بعد از دهها سال مفقود بودن، در لندن پیدا شدند و مشخص شد که آنها در تمام این سال ها مثل برده نگهداری می شدند، آیا افراد اسیر در فرقه، زندگی شان غیر از این است؟
– این چه اعتصاب داوطلبانه ای است که مریم قجر دستور راه اندازی و تغییر نفرات آنرا می دهد؟!
– این چه اعتصابی است که فرماندهان و رهبران فرقه نباید در آن شرکت کنند؟
– آیا رجوی ها در پوش این اعتصاب موضوع انتقال به کشور ثالث را متوقف نکرده اند؟
جواب این سوالات و انبوه سوالات دیگری از این دست کاملا واضح و مشخص است اما شاید تنها راه باقیمانده برای خانواده این اسیران، قبل از آنکه رجوی خونخوار آنها را به کشتن بدهد این باشد که با جدیت به مجامع بین المللی و کشورهای غربی فشار بیاورند و از آنها بخواهند تا فرزندان شان را از چنگال خونریز رجوی ضحاک رها کرده و به کشور ثالث منتقل نمایند.
رجوی ها در پوش اعتصاب، مانع انتقال اعضای اسیر به کشور ثالث می شوند
