اطلاعیه بتاریخ ۲۶/۰۹/۱۳۹۲ شورای ملی مقاومت مجاهدین بار دیگر از پیروزی بزرگی خبر داد که بواسطه اعتصاب غذای اعضای این سازمان در لیبرتی و چند کشور اروپائی نصیب این سازمان گردیده است؟!
به گفته مریم رجوی این پیروزی بزرگ ” به دنبال قطعیت حکم دادگاه اسپانیا علیه فالح فیاض، مشاور امنیت ملی مالکی، به خاطر مسئولیت مستقیم در کشتار اول سپتامبر ۲۰۱۳ و اعدام جمعی ۵۲ تن از مجاهدان و به گروگان گرفتن ۷ تن و به اتهام جنایت علیه جامعه بین المللی… ” بدست آمده است؟!
بنظر میرسد مریم رجوی علاوه بر اعتیاد به بزرگ نمایی و دروغگویی به بیماری فراموشی نیز دچار شده و یادش رفته است که هدف از اعتصاب غذای مجاهدین در لیبرتی و چند کشور دیگر آزادی بی قید و شرط ” ۷ گروگان اشرفی” بود که باید با آزادی آنها اعتصاب غذا پایان می‌یافت.
گویی همین چند وقت پیش نبود که رجوی عده دیگری از اعضای نگون بخت مجاهدین در لیبرتی را وارد پروژه اعتصاب غذا کرد تا هرچه بیشتر آتش باصطلاح مقاومت را شعله ور سازد. در همین رابطه سایت مجاهدین در تاریخ ۰۴/۰۹/۱۳۹۲ نوشت: «جمعی دیگری از مجاهدین لیبرتی امروز به صفوف اعتصاب پیوستند تا یاران خود را در این کارزار همراهی کنند. صف این مجاهدان در حالی که شعار می دادند «هم پیمان با یاران، در راه آزادی پیوستیم تا پایان» به محل اعتصاب غذا وارد شد… ». ولی خیلی زود حباب تبلیغات کر کننده مجاهدین ترکید.
ولی واقعیت چیست؟ واقعیت این است آنچه که مریم رجوی را وادار کرد بشکل مفتضحانه ای پایان اعتصاب غذای مجاهدین را اعلام کند نه باصطلاح محکومیت آقای فالح فیاض مشاور امنیت ملی عراق در دادگاه اسپانیا بلکه بی توجهی جدی جامعه جهانی و دولتمردان کشورهای اروپائی، سازمان ملل و ایالات متحده به باج خواهی های رهبری شکاف زیی مجاهدین با توجه به شکل گیری سیاست های جدید منطقه ای و بین المللی و همچنین بواسطه شناختی که آنان از مناسبات فرقه ای و ضد انسانی تشکیلات مجاهدین بدست آورده اند، میباشد.
بدیهی است حکم دادگاه اسپانیا که بهانه مریم رجوی شده است، بیشتر شکلی و نمادین است و اساسا جنبه حقوقی ندارد. زیرا این دادگاه، دادگاه بین المللی نیست و دادگاه های اسپانیا تنها در قلمرو این کشور می توانند حکم صادر کنند نه درباره کشورهای دیگر که این هم یک دخالت آشکار در امور داخلی کشور عراق محسوب میشود.
البته باید یادآور شد که مریم رجوی به چنین بهانه ای که صرفا مصرف درون تشکیلاتی دارد، نیاز مبرم داشت پاسخی در مقابل منتقدین و سوال انبوه اعضای سازمان در قبال دلایل پایان اعتصاب غذا که جان تعداد زیادی را در معرض نابودی و مرگ قرار داد، داشته باشد.
بنابراین مجاهدین نه تنها در این پروژه چیزی بدست نیاوردند بلکه موقعیت سیاسی و اجتماعی آنان نیز در شرایط فعلی محک خورد و نه نتیجه برای رهبری مجاهدین نتیجه بخش و مطلوب نبود، بلکه نشان از انزوا و بی اعتباری آنان داشت.
مریم رجوی در خیلی از سخنرانی هایش در همین یک ماه اخیر از اینکه هیچیک از دولت مردان آمریکایی و اروپائی و مسئولین سازمان ملل توجهی به خواسته های مجاهدین نکرده اند به اشکال گوناگون بشدت شکوه و شکایت داشته است.
وی در سخنرانی ۱۳ آذر ۹۲ خود در سنای بلژیک میگوید: ”… ایالات متحده و سازمان ملل سکوت کرده اند. آمریکا و ملل متحد به قول خود در مورد کمپ لیبرتی عمل نکردند… از دولت بلژیک می خواهم در سطح اتحادیه اروپا رهبری یک ابتکار مؤثر برای واداشتن دولت عراق به آزادی ۷ گروگان عضو مقاومت و تأمین امنیت لیبرتی انجام دهد… “
در همین ایام در پارلمان اروپا نیز گفت: ”… مجاهدان لیبرتی و ایرانیان در ۸ کشور جهان به اعتصاب غذا دست زدند تا وجدان جامعه جهانی را در مقابل این بی عدالتی بزرگ به حرکت در آورند… (ولی) آمریکا و ملل متحد در این باره سکوت کرده اند… “
مریم رجوی همچنین در کنفرانس پاریس در ۱۶/۰۹/۱۳۹۲ نیز میگوید: ”… ما قبل و بعد از این فاجعه، صدها بار ایالات متحده، اتحادیه اروپا و نهادهای ملل متحد را فراخواندیم که دست به اقدامی بزنند. اما هیچ اقدامی انجام نشد… “.
البته این همه کار نبود. در همین رابطه در تاریخ ۱۷ و ۱۸/۰۹/۱۳۹۲ سایت رسمی مجاهدین نیز با تیتری تحت عنوان ” محکومیت سکوت و بی عملی در قبال استمرار جنایت علیه فرزندان مجاهد مردم ایران” بی توجهی جامعه جهانی را به نمایش مسخره اعتصاب غذای اعضای خود در لیبرتی و چند کشور اروپائی را به نمایش گذاشت.
در این مطلب مجاهدین سعی کرده اند اعتراض خود بی توجهی دولت های غربی بویژه آمریکا و سازمان ملل به بازی جدید اعتصاب غذا را از زبان حامیان استیجاری شان فریاد بکشند تا شاید از جانب طرف حساب هایشان عکس العملی نشان داده شود.
ریتا زوسموت، رئیس پیشین پارلمان آلمان در کنفرانس نمایندگان پارلمان اروپا در بلژیک که با حضور مریم رجوی برگزار شد، گفت: «علت حضور من در این جا این است که باید سکوتی را که در کشورهایمان جریان دارد، بشکنیم… ».
الس دمول، نمایندهٴ پارلمان بلژیک نیز در این کنفرانس گفت: «… مهمتر این که چرا هیچ اقدامی توسط سازمان ملل متحد، دولت آمریکا و اتحادیه اروپا در مورد آزادی ۷ گروگان صورت نگرفته است… به خاطر این سکوت غیرمنصفانه و بی عملی، خیلی ها بیش از سه ماه در اعتصاب غذا بوده اند. ما باید… بگوییم که از سکوت آنها ناراضی هستیم… »
رودی جولیانی نیز که به شدت از عمل نکردن آمریکا و ملل متحد به تعهداتشان در قبال مجاهدین به خشم آمده سخنانی را ایراد کرد.
بنابراین میتوان نتیجه گرفت آنچه که مریم رجوی را مجبور کرد اطلاعیه فضاحت بار ۲۶ آذر ماه ۹۲ را صادر کند نه رای دادگاه اسپانیا و آنچه که وی آنرا “پیروزی بزرگ” می نامد بلکه بی توجهی جهانی از جمله کشورهای اروپائی و ملل متحد بویژه دولت مردان آمریکایی به باج خواهی های رهبری مجاهدین تحت پوشش اعتصاب غذا بوده است.
بدین ترتیب باید گفت اگر روزی بدلیل عدم شناخت کافی جامعه بین المللی از تشکیلات فرقه ای مجاهدین، استراتژی خشونت در شکل تدافعی آن (خودزنی) از جمله خودسوزی در سال ۲۰۰۳ جواب میداد، اکنون بعد از گذشت دهسال از آن واقعه، تلاش مجاهدین برای یک باج خواهی دیگر از جامعه بین المللی و اینبار در لباس اعتصاب غذا به بشکل فضاحت باری شکست خورد.
حجت سیداسماعیلی – عضو پیشین شورای مرکزی مجاهدین
