یونامی در گزارش نیم سالانه خود (نیمه اول سال ۲۰۱۳) در خصوص وضعیت حقوق بشر در عراق را منتشر کرد. در این گزارش ۳۷ صفحه به موضوعات مختلف حقوق بشری موجود در عراق پرداخته شده است. منجمله در بخشی (صفحه ۱۹ پراگراف ۱- ۱۱) این گزارش به موضوع کمپ لیبرتی و موارد نقض حقوق بشر در سازمان مجاهدین خلق ایران اشاره شده است.
(قابل توجه که این گزارش مربوط به ۷ ماه قبل است که یونامی تنظیم کرده که در ان، حمله اخیر و افرادی که کشته شدند قید نشده، جابجائی نفرات المان انجام نشده و البانی هم شروع شده بود.)
در زیر ترجمه کامل قسمت مربوط به نقض حقوق بشر در کمپ لیبرتی آورده می شود:
(*بر اساس یادداشت تفاهم با دولت عراق که در دسامبر ۲۰۱۱امضا شده، یونامی به دیدارهای روزانه خود برای نظارت بر کمپ الحریه جایی که بیش از ۳۰۰۰ نفر از اعضای سازمان مجاهدین خلق ایران – سازمانی که رسما توسط تعدادی از کشورها به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته شده – در آن ساکن هستند، ادامه میدهد.
کمپ الحریه در ۹ فوریه و ۱۵ ژوئن ۲۰۱۳ مورد حملات موشکی قرار گرفت. به گفته کارکنان کلینیک داخل کمپ که توسط دولت عراق اداره میشود، در اولین حمله، هشت تن از ساکنان کشته شدند و بیش از ۷۱ نفر مجروح شدند. در دومین حمله، دو تن کشته شدند.
نماینده ویژه دبیرکل علنا هر دو حمله را محکوم کرد و از دولت عراق خواستار اتخاذ اقدامات مناسب برای اطمینان از حفاظت ساکنان گردید. به دنبال حمله فوریه رهبری ساکنان خواسته هایی را مطرح نمود منجمله بازگشت به کمپ اشرف و نیز تامین دیوارهای بزرگ بتونی – تی وال – (که بالغ بر ۱۷۰۰۰ عدد بود) برای همه قسمتهای کمپ، همچنین تامین تجهیزات حفاظت فردی برای هر یک از ساکنان، و ۳۸۰ سنگر بتونی علاوه بر ۱۲۰ سنگری که در حال حاضر در اردوگاه وجود دارد. تا زمان پایان این گزارش، دولت عراق ۲۹۶ سنگر بتونی و ۵۹۱ تی وال کوچک را برای انتقال تامین نمود، اما رهبران ساکنان آنرا نپذیرفتند و در عوض خواستار بازگشت به کمپ اشرف گردیدند به دلیل اینکه تجهیزات حفاظت فردی و تی والهای بزرگ تامین نشده بود.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به تلاشهای خود برای احراز هویت افراد که نیاز به حمایت بین المللی و یک راه حل پایدار داشتند، ادامه داد. تا تاریخ ۳۰ ژوئن ۲۰۱۳، تعداد ۱۶۰۴ نفر که نیاز به حفاظت بین المللی داشتند، احراز هویت شده بودند. با این حال، تلاش های کمیساریای عالی پناهندگان برای پیدا کردن راه حل های پایدار به دلیل عدم همکاری ساکنان، مثل تحریم مصاحبه های کمیساریا، با مانع روبرو گردید.
در ماه مارس، دولت آلبانی باز اسکان ۲۱۰ از ساکنان را پذیرفت ولی سازمان مجاهدین خلق اسامی افرادی که توسط دولت آلبانی پذیرفته شده بودند، را رد کرد و اصرار نمود که سازمان باید تصمیم بگیرد که چه کسانی باید به آنجا بروند. در نتیجه تا پایان ماه ژوئن، کمیساریا توانست فقط کار باز اسکان تنها ۷۱ تن از ساکنان را به انجام برساند. در یک اقدام مشابه، در ماه آوریل، دولت آلمان تصمیم به پذیرش ماکسیمم ۱۰۰ تن از ساکنان برای باز اسکان گرفت. در زمان نگارش این گزارش، آماده سازی برای انتقال گروه اول در ماه جولای در جریان بود.
یونامی به طور مستمر نگران نقض حقوق بشر توسط رهبران سازمان مجاهدین خلق در داخل کمپ الحریه علیه ساکنان، بوده است. این موارد بر اساس مصاحبه هایی که یونامی با اعضایی که موفق به ترک کمپ لیبرتی شده اند و همچنین در صحبتهای خصوصی با تعدادی از ساکنان فعلی کمپ که توانسته علیرغم ممانعت رهبری کمپ انجام بدهد، تهیه شده است.
سازمان مجاهدین خلق که ساختاری با سلسله مراتب و دیکتاتوری دارد، محدودیتهای سختی را بر حقوق ساکنان کمپ لیبرتی اعمال می کند. این محدودیت ها عبارتند از محدودیت حق آزادی تحرک در داخل کمپ، محدودیت حق ترک سازمان، محدودیت حق ارتباط و اجتماع، همچنین ممنوعیت تماس اعضا با خانواده هایشان (حتی کسانی که خانواده هایشان در داخل کمپ الحریه هستند)، منع دسترسی به ارتباطات اولیه و دسترسی به مراقبت های پزشکی و درمانی.
اهمیت یک ان این است که یک ارگان بین المللی دارد از سرکوب و خفقان در داخل تشکیلات مجاهدین خلق که یک فرقه است، را تائید می کند.
برای اولین بار است که یک ارگان بین المللی که بی طرف است،فقط مسئولیت کاری که برعهده دارد را پیش می بردو هیچ منافعی هم در این بین ندارد. توانسته با تعدادی از کسانی که درکمپ هستند و حتی علیرغم ممانعت سران سازمان با انها صحبت کرده انها این حرف ها را زده اند. ببینید که در داخل سازمان چه خبر است که تازه یک گوشه انرا افشا کرده اند. بوی گند دیکتاتوری توی فرقه رجوی بیرون زده است. اعضاء جدا شده این حرف ها را در گذشته می زدند و الان هم می زنند با هزاران مارک وتهمت روبرو هستیم. اینجاست که دست سازمان دارد رو می شود و حرفهایشان مانند کف روی اب دارد محو می شود. یونامی که دیگر از اعضاء جداشده نیست و ایرانی هم که نیستند که منتقد سازمان مجاهدین باشند. یک عده افراد بی طرف که برای یک ارگان بین المللی کار می کنند. که مسئولیتشان را بر اساس منشور سازمان ملل، که خود رجوی هم ادعا می کند انها را قبول دارد دارند ایفا می کنند. حالا تصور کنید که درها باز شود و همه بتوانند ازادانه حرف هایشان را بزنند ببیند چی می شود.روی خمر های سرخ و پینوشه سفید می شود.
نکات جالب که روی انها تیز شده اند:
عدم همکاری ساکنان، مثل تحریم مصاحبه های کمیساریا، سازمان مجاهدین خلق که ساختاری با سلسله مراتب و دیکتاتوری دارد، محدودیتهای سختی را بر حقوق ساکنان کمپ لیبرتی اعمال می کند. این محدودیت ها عبارتند از محدودیت حق آزادی تحرک در داخل کمپ، محدودیت حق ترک سازمان، محدودیت حق ارتباط و اجتماع، همچنین ممنوعیت تماس اعضا با خانواده هایشان (حتی کسانی که خانواده هایشان در داخل کمپ الحریه هستند)، منع دسترسی به ارتباطات اولیه و دسترسی به مراقبت های پزشکی و درمانی.
یونامی به طور مستمر نگران نقض حقوق بشر توسط رهبران سازمان مجاهدین خلق در داخل کمپ الحریه علیه ساکنان، بوده است. این موارد بر اساس مصاحبه هایی که یونامی با اعضایی که موفق به ترک کمپ لیبرتی شده اند و همچنین در صحبتهای خصوصی با تعدادی از ساکنان فعلی کمپ که توانسته علیرغم ممانعت رهبری کمپ انجام بدهد، تهیه شده است.
حالا یونامی امده بر اساس مشاهدات و صحبت های کسانی که در داخل کمپ هستند و از دید سازمان مجاهدین مزدور و اطلاعاتی و….. نیستند این موضوعات را می گوید.
وقتی که رجوی تاکید می کرد که از اشرف نمی خواهد بیرون برود و نمی خواست به لیبرتی برود از افشای همین چیز ها می ترسید یعنی همان حرف هایی که جدا شدگان می گفتند.
چرا سازمان مجاهدین خلق را کماکان یک سازمان تروریستی می بینند؟ چرا با کمیساریا عالی پناهندگی همکاری نمی کنندو مصاحبه با کمیساریا را تحریم کرده اند؟ چرا سازمان مجاهدین اصرار داشت که انها تصمیم بگیرند چه کسانی باید لیبرتی را ترک کنند و از انجا بروند؟ چرا درون سازمانی که خود را متکاملترین انقلابی ترین و…. می داند این همه باید محدویت درون ان باشد؟ چرا یک ارگان بین المللی سازمان مجاهدین را، با ساختاری با سلسله مراتب و دیکتاتور می داند؟ چرا …….؟
