اواسط دهه ۶۰، زمانی که ما از ایران خارج شدیم هنوز تلفن در همه جای ایران عمومی نشده بود چه رسد به موبایل. آنچه بود تلفن هایی بود که بایستی با چرخش شماره ها، شماره گیری کرد و صدای زنگ استاندارد تلفن. ما هم وقتی وارد سازمان مجاهدین شدیم، دیگرارتباطمان با دنیای بیرون قطع شد. نه خبری از تکنولوژی بود و نه خبری از پیشرفت ارتباطات.
طی این سالیان تنها چیزی که ما بعنوان تلفن دیدیم، تلفن های صحرایی نظامی بود که از نام عربی آن «بداله» استفاده می شد. بداله بوسیله یک سیم به تلفن مقابل وصل میشد و با چرخاندن دسته تلفن مقابل زنگ می خورد. در صورتی که چند تلفن می بایستی به هم وصل شوند بایستی از دستگاه «سانترال» استفاده می شد که بوسیله یک اپراتور تلفن های مختلف به هم وصل می شد.
جالب است بدانید در مواقعی که وضعیت، آماده باش می شد همین تلفنها هم توسط ستاد «امنیت» جمع آوری می شد و می گفتند «ممکن است خط به خط شود و این مکالمات روی خطهای بیرونی بیفتد و اطلاعات لو برود». البته همه ما می دانستیم که این حرف، مزخرفی بیش نیست. چون این احتمال هرگز اتفاق نمی افتد، هدف این بود که سران مجاهدین نمی خواستند هیچگونه وسیله ارتباطی بین نفرات باشد که مبادا رابطه ای غیر از رابطه تشکیلاتی وجود داشته باشد.
تلفن های معمولی فقط در قرارگاههای مجاهدین درعراق تحت حاکمیت رژیم صدام شاید یک یا دو نقطه بیشتر نبود که برای مسئولان خیلی بالا آنهم در شرایط مقتضی و خیلی حساس می توانستند از آن استفاده کنند.
در یکی از نشستهایی که رجوی شخصا برای محاکمه و درهم شکستن نفرات استفاده می کرد، در حالی که تمامی اعضای سازمان در آن نشست حاضر بودند، فردی به اسم «حسین مشعوف» را برای محاکمه آوردند. جرم او این بود که از طریق حفره کولر گازی وارد اتاقی شده بود که در آن تلفن بود و از طریق آن با فامیلش در خارج از کشورعراق تماس گرفته بود. دو شب تمام از بعد از ظهر تا فردا صبح محاکمه این فرد ادامه داشت و رجوی شخصا حتی با تهدیدهای جانی سعی می کرد او را به “غلط کردم گویی” وادار کند.
معمولا در هرجای دنیا این گونه محاکمه را در رابطه با افرادی ست که قتل و آدم کشی کرده اند. در حالیکه در سازمان مجاهدین اینگونه محاکمات صرفا برای یک ارتباط ساده تلفنی نفرات با فامیل صورت می گرفت.
بعد از خروج ما از سازمان و از قرارگاه اشرف وقتی در کمپ آمریکاییها به ما امکان ارتباط تلفنی داده شد تمام کسانی که از اعضای قدیمی سازمان بشمار می آمدند دچار مشکل بودند. بایستی ابتدا به همه آموزش می دادند که دکمه سبز برای وصل ارتباط و دکمه قرمز برای قطع ارتباط و الی آخر…
در تمام این سالیان که ما در این سازمان جهنمی بودیم تنها تکنولوژی و پیشرفت بشری که شاهد آن بودیم همین “بداله” بود. اما هنوز هم نفراتی که در تشکیلات هستند هنوز “بداله” را تنها وسیله ارتباط بشری می دانند و فکر می کنند «در نوک پیکان تکامل هستند»!!