بند بعدی انقلاب مجاهدین را بند (ف) نامیدند. در ظاهر گفته میشد که این بند برای مبارزه با فردیت درونی کادرها و نیروها میباشد که همین فردیت است که مانع پیشرفت خط و خطوط سازمان شده است! یعنی اینکه چون نیروها مواضع سازمان و خط و خطوطی که از طرف رهبری داده میشود را از فیلتر ذهن و فکر خود عبور میدهند این باعث کاهش سرعت پیشرفت خطوط سازمان شده است و لذا بایستی با فردیت خود مبارزه کنید! اما بخوانید اصل داستان را! بعد از بندهای قبلی که باختصار توضیح داده شد و تقابلهای بسیار زیادی که از سوی نیروها و حتی کادرهای قدیمی سازمان شده بود مریم 
رجوی باین فکر افتاد که این تقابل هایی که هر روز جدی تر میشد را طوری ایدئولوژیک نشان دهد و اینطور آنرا تئوریزه کردند که شما مشکل ایدئولوژیکی دارید که نمیتوانید در خط و خطوط سازمان ذوب شوید! و لذا اکنون مشکل همه شما یعنی نیروهای حاضر در سازمان فردیت است که مانع پیشرفت ایدئولوژیکی شما شده است. و در واقع با این کار میخواستند که آخرین ذرات عقل و منطقی که هر کس میتواند برای خودش داشته باشد را ضعیف و رفته رفته از بین ببرند. نشستهای خسته کننده و طولانی مدت در قرارگاه های مختلف براه میافتاد و نیروها را مجبور میکردند که مثلا صد فاکت از تقابلهای خود در خصوص مواضع سازمان یا خط و خطوط سازمان بنویسند و در فاکتهای خود آنچه به ذهنشان میزده را محکوم کنند! یا مثلا هر کس مجبور بود که دویست فاکت در خصوص عملکرد فردیتش در سازمان بنویسد واثبات کند که به سازمان ظلم کرده و یک ظالم است و…بعد از مدتی که این نشستها براه افتاد هرکس که فاکتهای فردیتش را در نشستها میخواند جمع حاضر را در نشست برعلیه آن فردی که فاکتهایش را خوانده است میشوراندند و تحت شدیدترین توهین ها و فحش و ناسزا قرار میدادند. و آن فرد را در شرایطی قرار میدادند که مجبور شود به خودش فحش بدهد و خودش را یک ظالم بداند. بسیاری از بچه ها دچار اختلال شخصیتی شده بودند و میگفتند که حس میکنند که کمترین اراده ای از خودشان ندارند و این دقیقا آن چیزی بود که سازمان بدنبالش بود!
بطور خاص بعد از این بند بود که برخوردها و دعواهای درون تشکیلات بین بچه ها خیلی زیاد شده بود. همه بشدت عصبی شده بودند و تحمل هم را دیگر نداشتند. بشدت برعلیه هم شده بودند و بقول بچه ها میگفتند که حس میکنیم هیچ شخصیتی یا اراده ای نداریم.
مراد
