رجوی های جنایت کار که اینک بر اثر موفقیتهای ایران در مذاکره با 1 + 5، بی آبروتر از قبل شده و دیگر امیدی به توطئه بر علیه ملت ایران در این مسیر نمی بیند، بیش از پیش به سمت برگ حقوق بشر رفته و تلاش دارند تا از این زاویه به خوش خدمتی برای اربابان جدید خود پرداخته و به خیال خام خود به ملت ایران ضربه بزنند.
نگاهی به موضع گیرهای گذشته این فرقه به خوبی نشان خواهد داد که رجوی ها ذره ای به ادعایی که در زمینه حقوق بشر می زنند اعتقاد نداشته و همچون تمام موارد دیگر، فقط بدنبال سوء استفاده ابزاری از این مسئله هستند. برای نمونه به موضوع اعدام اشاره می کنیم.
رجوی ها که در مسیر مزدوری برای اربابان اسرائیلی و جنگ طلبان غربی شان، ریاکارانه خود را مخالف اعدام مطرح کرده و ج.ا.ا را بخاطر اعدام محکوم می کنند، در ابتدای انقلاب، کلمه اعدام انقلابی از دهانشان نمی افتاد و حکومت ایران را بدلیل اجرا نکردن حکم اعدام، محکوم می کردند!!
قسمتی از نشریه مجاهد شماره 3 – مقاله ای در محکوم کردن حکومت ایران بخاطر عدم صدور حکم اعدام
– رجوی ها که حالا قطعنامه های غربی و سخنان مقامات حامی اسرائیل را ملاک سنجش حقوق بشر در ایران معرفی می کنند، در گذشته غربی ها را « امپریالیست ها » و کشورهای تحت نفوذ آنها را «محافل ارتجاعی جهان» می نامیدند و در حمایت از اعدام، درباره چنین قطعنامه هایی نوشتند:
« دادگاه های انقلاب که با چند سری اعدام انقلابی کارش را شروع کرد از تایید و حمایت گسترده ترین اقشار خلق ما برخوردار بود. آن هم در شرایطی که همه امپریالیست ها و محافل ارتجاعی جهان یک صدا زبان اعتراض علیه این دادگاه ها گشوده بودند و ظاهرا به خاطر نقض آنچه که خود " حقوق قانونی متهمین " و یا " محاکمه عادلانه " می خواندند، اعدام های انقلابی این دادگاه ها را محکوم می نمودند…… هیچکدام از اعتراضات جنجالی و باصطلاح قانونی محافل ارتجاعی امپریالیستی جهان نیز تردیدی در حقانیت این احکام ایجاد نمی کرد!»
سپس در ادامه به انتقاد شدید و تهمت زدن به مقامات ایرانی بدلیل اینکه اعدام ها را کم کرده اند پرداخته و نوشتند: « البته از آغاز عناصر معلوم الحال شروع به فعالیت کردند تا جلو این اعدام های انقلابی را بگیرند »
– رجوی که امروز همرنگ با اربابان صهیونیست خود با قصاص مخالفت کرده و اینگونه جلوه می دهد که قصاص یک کار ضد انسانی است، در آن روزها که رسیدن به اوهام جاه طلبانه اش طور دیگری اقتضاء می کرد، اینگونه می نوشت:
« مگر فلسفه وجودی این دادگاهها، قصاص و نابودی سرسپردگان و مزدوران جنایتکار رژیم پهلوی و جیره خواران کهنه کار امپریالیسم نبوده است » و سپس در ادامه باز به انتقاد از جمهوری اسلامی پرداخته که بعلت اعدام نکردن در حال مماشات با غربی هاست!!
– مریم رجوی که امروز ریاکارانه از محکوم کردن حکم اعدام سخن می راند و محور سوم از باصطلاح برنامه ده ماده ای اش عبارت است از: « ما در ایران آزاد شده فردا، از لغو حکم اعدام دفاع می کنیم و نسبت به آن متعهدیم »، بهتر است نظرش را در مورد این مقاله و مقالات مشابه به روشنی بیان کند.
– و البته فراموش نکنیم که رجوی ها در آن سال ها که صدام دیکتاتور بعنوان اربابشان در قدرت بود و آنها هر کاری که دلشان می خواست را می کردند، در تشکیلات خود در اشرف (که نمونه ای از نوع حکومتی بود که رجوی ها به آن اعتقاد داشتند) و هیچگاه هم از چند هزار نفر بیشتر نشد، بارها و بارها در نشست های مختلف گفته بودند «کسانی که می خواهند از فرقه جدا شوند، حکم شان اعدام است». رجوی می گفت «ما از سال 60 در حال جنگ هستیم و بنابراین هر کس از فرقه جدا شود یعنی میدان جنگ را رها کرده و حکمش اعدام است»
– رجوی در نشست های مختلف ضمن فضاسازی از حاضرین در نشست می پرسید « حکم کسی که می خواهد از فرقه جدا شود چیست؟» و حاضرین باید با صدای بلند فریاد می زدنند «اعدام – اعدام – اعدام و این شعار باید بارها و بارها در سالن نشست تکرار می شد».
– رجوی علی زرکش نفر شماره دو سازمانش را به اعدام محکوم کرد.
– رجوی در 10 اردیبهشت سال 1367 به خاطر نوشتن مقاله ای از سوی کمال رفعت صفایی (یکی از اعضای جدا شدگان از فرقه)، جلسه 60 نفره ای را در اور (مقر فرقه در حومه پاریس) سازمان داد, و از زبان یکی از مسئولین فرقه به سایرین گفت که از « ابتدا تا انتهای مقاله ی کمال علیه "رهبر سازمان" است» و تصریح کرد که «در تمام دنیا عضو هر سازمان انقلابی که به سازمانش پشت کند, خائن قلمداد می شود و حکم خائن اعدام است».
– چند سال قبل از سقوط صدام رسما به همه ابلاغ شده بود که اگر کسی را در حین فرار از قرارگاه های فرقه دیدند، موظف به شلیک برای کشتن آن فرد هستند.
موارد فوق بخشی از کارنامه روسیاهی رجوی در زمینه حقوق بشر می باشد.
