از آغاز دور جدید درگیری های داخلی عراق که با تصرف شهر موصول در تاریخ ۱۰ ژوئن ۲۰۱۴ توسط نیروهای داعش شروع شد، دستگاه تبلیغاتی مجاهدین- سمیای آزادی – و سایت رسمی مجاهدین، به صورت جانبدارانه ای اخبار این درگیری ها را پوشش می دهند. در این تبلیغات که در سیمای آزادی با موزیک های حماسه ای و پیروزمندانه نیز همراه است، مدام از “پیشروی انقلابیون عشایر عراق” و از “آزادی عراق” صحبت شده و اخبار و گزارش هائی از منابع مختلف که مواضع نیروهای سنی مخالف دولت مالکی را بازتاب می دهند، پخش می شود. در گزارش های منتشر شده از سوی ارگان های رسمی سازمان مجاهدین تاکید می شود که آنچه در عراق در جریان است ربطی به گروه داعش ندارد و این مردم سنی به جان آمده از دولت مالکی هستند که قیام کرده اند. نحوه پوشش اخبار، لحن و تیتر بندی اخبار، لحن گوینده خبر و استفاده از موزیک های حماسی همه و همه به گونه ای است که گویا سازمان مجاهدین خلق ایران بخشی از این درگیری های داخلی در عراق بوده و در جبهه “قیام کنندگان” برعلیه دولت مالکی قرار دارد.
صرفنظر از ماهیت دولت مالکی و نیروهای مخالف او که برعلیه دولت عراق وارد درگیری شده اند، این سوال مطرح می شود که آیا تبلیغات جانبدارانه سازمان مجاهدین به نفع یک طرف و برعلیه طرف دیگر، به مالکی و نیروهای مختلفِ شیعه ی طرفدار رژیم بهانه نمی دهد تا از دست مجاهدین به خشم آمده و برعلیه ساکنین کمپ لیبرتی وارد عمل شوند؟
در آغازِ حمله عراق به کویت در سال ۱۳۶۹/ ۱۹۹۰ که حمله آمریکا به عراق موسوم به جنگ اول خلیج را نیز به دنبال داشت، مسعود رجوی در یکی از نشست های عمومی در قراگاه اشرف اعلام کرد برای آنکه حساسیت هیچ طرفی (دولت عراق و ایالات متحده آمریکا و کشورهای عربی) برانگیخته نشود، نشریه (به گمانم آنزمان نشریه اتحادیه انجمن های مسلمان هوادار مجاهدین منتشر می شد) تعطیل می شود تا مجبور به موضع گیری رسمی و جانبداری به نفع یا برعلیه طرف دیگر نشویم. به این ترتیب او آگاهانه از جانبداری علنی و رسمی به نفع یک طرف، که می توانست واکنش های طرف دیگر را به دنبال بیاورد، خود داری کرد.
حال این سوال مطرح می شود: در حالی که حدود سه هزار نیروی مجاهدین در کمپ لیبرتی به قول رهبری مجاهدین “زندانی” شده اند، در حالی که این نیروها در محوطه ای بسیار کوچک، بطور متراکم اسکان داده شده اند، در حالی که این نیروها غیر مسلح بوده و امکان دفاع از خود را ندارند، در حالی که در دو سال گذشته این کمپ چندین بار هدف حمله آتشباری قرار گرفته و دهها نفر کشته و ۱۳۵۰ نفر در تهاجم به قرارگاه اشرف و کمپ لیبرتی زخمی شده اند، آیا تبلیغات این چنینی سازمان مجاهدین تحریک کننده نبوده و نمی تواند تبعات خطرناک و پیش بینی نشده ای برای ساکنین کمپ لیبرتی را موجب شود؟ اگر اینطور است و رهبری مجاهدین نیز این موضوع را خوب می داند، پس چرا این شیوه تبلیغی را انتخاب کرده است؟ ادامه این شیوه تبلیغی نشان از بی مسئولیتی کامل رهبری مجاهدین داشته و آنها باید مسئولیت پیامدهای احتمالی ناگوار آن را به عهده بگیرند.
باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا در رابطه با درگیری های عراق گفت: «”به نیابت از عراقی ها دست به اقدام نظامی نخواهیم زد.” زیرا به گفته وی “مردم آمریکا هزینه‌های زیادی داده‌اند تا برای عراقی ها فرصت زندگی بهتر فراهم کنند.”» با این تاکید اوباما، این سوال پیش می آید، چرا رهبری مجاهدین خود را “قاطی” جنگ داخلی عراق می کند و می خواهد هزینه این سیاست خود را بر دوش ساکنین لیبرتی سوار کند؟ چرا در حالی که رهبری مجاهدین خود در جای امن و دور از خطر نشسته، با دخالت خود در جنگِ تبلیغاتی درگیری های داخلی عراق، این سازمان را به ابزار جنگ نیابتی یک طرف بر علیه طرف دیگر تبدیل می کند؟ رهبری مجاهدین خود در مکانی امن است و چنین تصمیم گیرهائی کمترین خطری را برای او ایجاد نمی کند، اما آثار سوء این سیاست به طور مستقیم ساکنین غیر مسلح و محبوس در کمپ لیبرتی را در معرض خطر قرار می دهد.
جدا از محاسبان سیاسی و نظامی و تحلیل این موضوع که آیا اساسا این شیوه تبلیغات سازمان مجاهدین عاقلانه است یا نه، به لحاظ انسانی و بخاطر حفظ جان ساکنین کمپ لیبرتی، رهبری مجاهدین باید جانبداری تبلیغی خود در درگیری های داخلی عراق را متوقف کند و تمام تلاش خود را بر روی انتقال هرچه سریعتر این نیروها به کشورهای ثالث متمرکز کند.
حنیف حیدرنژاد
