این روزها خیلی گرفتارم، الان داشتم گزارش نود و سه را می خواندم خیلی طولانی است با وجود کارهای زیاد و گرفتاریهای زیاد مشتاقانه خواندم. در واقع من هیچ چیز غلطی در آن ندیدم همه چیز را درست میدانم حداقل میشود گفت نود درصد را خودم شاهد بودم مابقی هم مبنی بر همین نود درصد احتمالاً درست است.
نکته اینکه بعد از سقوط صدام خود مجاهدین اکثر زندان‌هایشان را خراب کردند و بلوکهایش را در استادیوم امجدیه مورد استفاده قراردادند.
بطور مشخص زندانهایی را که در قسمت اسکان درست کرده بودند جای دقیقش میشود ضلع شرق که خودم هم در آن‌جا بودم.
دادگاه، اعضای هیئت منصفه و شیوه‌ی دادرسی آنها
اینها تجربه زندانهای ساواک شاه و رژیم و فلسطین و اطلاعات عراق را دارند و از تمام این تجارب، شیوه‌ی خودشان را در اورده اند. به هر حال در نشست من که مثل نشست بقیه بوده ریل کار بر این قرار بود.
قاضی القضات که نسرین یا مهوش سپهری بود در عرض یک دقیقه یک سوال میکرد بستگی به گزارشی که از پرونده این فرد داده شده بود ولی سوال یکی بود میخواهی بروی یا میخواهی بمانی؟ در طول این یک دقیقه نسرین متوجه میشود که بالاخره این نفر جزو کسانی است که میخواهد بماند یا برود دنبال زندگیش؟ که تقریبا نود و نه درصد هم میخواستند بروند شاید غیر از من همه میخواستند بروند. بعد از یک دقیقه چه این نفر جواب بدهد میخواهم بمانم چه بگوید میخواهم بروم نتیجه تقریبا یکی بود.
با هماهنگی هایی که از قبل با هم کرده بودند پهلوانان زنجیر به دست به بیچارگان در زنجیر حمله ور میشدند. اما این سوال هم باز از روی هیچ دلسوزی نبود در واقع با جواب این سوال مشخص میشد که در کدام سمت حمله کنند. مثلا اگر کسی میگفت من میخواهم بمانم همه گی حمله میکردند و میگفتند غلط کردی میخواهی بمانی تو اخراجی تا آن نفر به غلط کردن بیافتد و امضا بدهد که به خواست خودش و اصرار خودش در سازمان است.
و النهایه با هزار تا تعهد او را راهی و آماده نشست های طعمه که چهار ماه بود میکرد واما دسته دوم که میگفتند میخواهیم از سازمان خارج شویم مسولیتها تقسیم شده بود.
نسرین سوال را میکرد و کد شروع حمله را میداد. همه از دم داد میزدند مهم نبود که تو میشنوی یا نه مهم داد زدن آنها بود. مهم شکستن نفر سوژه بود. یکی از فرمانده هان رده بالای زن که فرمانده وقت نفر نبوده بلکه در دوره های قبلی فرمانده این نفر بوده نقش پلیس خوب را بازی میکرد. مثلا در مورد من ژیلا دیهیم که فرمانده دوران پذیرش من بوده و این طور وانمود میشد که حق مادری بر گردن امثال من دارد نقش پلیس خوب را بازی میکرد. در میان هجمه های کشنده که به روشنی شکنجه روانی است و همه داشتند جیغ میزدند و مردها داد میزدند. ژیلا با حالت زاری میگفت آرش دارند میکشندت اعتراف کن دیگه که جاسوس هستی تا ولت کنند.
محمد علی جابرزاده نقش این را داشت که شروع کند و نشست را سمت دهد به اینکه این نفر دیگه الان مسئله اش جاسوسی است. یعنی اینکه دیگه این نفر اصلا حق نداشت به موارد اعتراضیش به سازمان حرف بزند فقط باید اعتراف میکرد که جاسوس است و بگوید من را مورد عفو رهبری قرار دهید.
پسر فوکولی سازمان محمد محدثین و شریف با نگاه های عاقل اندر سفیه خویش، خود را صاحبان سازمان میدانستند و از موضع بالا سکوت میکردند تا زمان برسد به صحبت کردنشان و فقط نگاه میکردند و با نگاه هایشان به پروسه شکستن افراد کمک میکردند.
من پنج ساعت بدون وقفه زیر فریاد بودم. فریاد هایی که هیچ چیز از آن نمی فهمیدم فقط گاه گداری می فهمیدم که میگفتند تکه تکه ات میکنیم.
من از تجربه سال هفتاد و شش که داشتم و در آن دوران هم دوماه زندان انفرادی بودم میدانستم که چطور با این شرایط مبارزه کنم. فکرم در آن نشست و دادهای آنها نبود. به فیلم ها و مسابقات فوتبال فکر میکردم تا اینکه مورد آسیب این شکنجه روانی قرار نگیرم. ولی بعد از یک ساعت که داد زدنها و جیغ زدنها ادامه داشت من تعادل روحیم بهم خورده بود. بعضی وقتها فکر میکردم این آدمها دیوانه هستند. و بعضی وقتها فکر میکردم ممکن است خودم دیوانه شده ام و این صحنه ها واقعی نیستند. چون هیچ دلیلی برای این کار نمی دیدم.
به هر حال بعد از پنج ساعت بدون وقفه نسرین برگشت. چوب دو متری در دستش بود من به نظرم می رسید او چوپان است و بقیه هم گوسفند هستند چه بسا که هرازگاهی با چوبش آهسته میزد روی دستان کسانی که زنجیر پاره کرده بودند و حتی از ماموریتی که بهشان داده شده بود پا را فرا تر گذاشته بودند.
نسرین که وارد شد من دیدم «شریف» (مهدی ابریشم‌چی) دستش بالا است خیلی بالا. من همه چیز را می فهمیدم که چکار میکنند ولی دلیل این کار اورا نمی فهمیدم. آخر شریف در سازمان مرد بالایی بود حتما کارهایی که میکرد اینقدر بالا مقام بود که من پایینی از فهم آن عاجز باشم. خلاصه اینکه تنها چیزی که به نظرم رسید این بود و منتظر بودم که محکم توی گوشم بزند.
همه با شدت و حدتی زیاد مشغول داد زدن و جیغ زدن و تهدید کردن بودند. نسرین هم من را زیر نظر داشت و می دانست من ذهنم توی نشست نیست و از من پرسید که من چی گفتم الان؟ من هم که گوش نمیکردم اشتباه جواب دادم که این خود باعث شد بیشتر داد بزنند من در یک جمع نزدیک به ششصد نفر بودم. شاید بیشتر بودند ولی تعداد دقیق یادم نیست.
خلاصه نقشه مشخص شد. شریف (مهدی ابریشم‌چی) محکم با همان دستی که بالا بود زد روی میز و همه در جا ساکت شدند. خفه شدند صدا از کسی در نمی آمد. همه ساکت شدند تا شریف تیر خلاص را بزند و زد فضای بیدادگاه ساکت بود تا من به خوبی تیرخلاص انقلاب را بخورم.
جملات دقیق مهدی ابریشم‌چی رئیس کمیسیون صلح شورای ملی مقاومت
ولد زنای فلان فلان شده می فرستمت زندان ابوغریب فلان فلانت کنند. یک نسقی از تو بکشم. و اینها را چنان با جدیت میگفت که من خودم را زیر تجاوز در زندان ابوغریب دیدم. و دلم به حال مادرم سوخت که اینطور از فاصله هزار کیلومتری مورد عطوفت تاثیرات «انقلاب ایدولوژیک» قرار گرفته و بطور خاص اینکه زن هم بود. و مورد لطف بیشتری قرار گرفت.
مادر ببخش که من برای تو همیشه ناخواسته درد سر درست کردم. مادر امیدوارم که سرنوشت تو مثل سرنوشت «ر.آ» نشود که روی تخت بیمارستان در بستر مرگ بیافتی تا آنها تازه بگویند بررسی میکنیم که میتوانی حرف بزنی با فرزندت یا نه.؟
قصاص قبل از جنایت و سرنوشت سوژه
زهی بی شرفی، این فحش نقطه پایان امید افراد حاضر به برگشتن نفر به سازمان بود و بعد وارد فاز بعدی میشدند.
احمد حنیف نژاد میگفت این نفر که خارج نمیره ما میفرستیمش ایران. ایران هم رفت میگه خوب حالا که شما من را فرستادید ایران من هم همکاری میکنم و هر چه وزارت اطلاعات دیکته کرده را میگوید و ما هم دیگر دستمان بهش نمی رسد پس قبل از اینکه از تیررسمان خارج شود باهاش صفر صفر میکنیم و به قول خودم بهش گفتم قصاص قبل از جنایت؟ و جواب او خنده ای حق بجانب و قهرمانانه بود.
بعد از فحش دادن، نیم ساعت هم داد زدن را ادامه دادند تا اینکه به قول خودشان صفر صفر کردند با من. بعد هم به دقیقاً به شیوه ای که در استخبارات ارتش عراق من را جابجا کرده بودند با دست بند و چشم بند و یک پتو روی سرم، کله ام را هم زیر صندلی کردند و سوار ماشینی کردند که خودش هم پرده داشت، جابجا کردند.
من به نوبه خود تشکر دارم از این سازمان انقلابی که وظیفه انقلابی خودش را به نحوه احسن انجام داد…………
افریاد آزادی (مستعار)
