اطلاعیه ای در رابطه با ایجاد یک “بحران انسانی” در زندان لیبرتی توسط نیروهای عراقی از طرف مجاهدین منتشر شده است. در این اطلاعیه آمده که نیروهای عراقی از ورود سوخت و خودروهای تخلیه فاضلاب به لیبرتی جلوگیری کرده و این ممانعت حداقل های زندگی در لیبرتی را بسیار سخت کرده است. روشنایی، پخت غذا، پمپاژ آب و تخیله فاضلاب ها به برق نیاز دارد و این نیاز به مانند هر نیاز دیگری در لیبرتی تحت کنترل نیروهای عراقی قرار دارد و هر زمان که بخواهند آنرا محدود می کنند تا نشان دهند که کمپ لیبرتی یک زندان است و آنها مایل به ماندن مجاهدین در کشورشان نیستند. همچنین اطلاعیه های متعددی در مورد کارشکنی ماموران عراقی در رابطه با رفتن بیماران لیبرتی به بیمارستان در سایت های مجاهدین منتشر میشود.
کمپین ما با محکومیت هر گونه تحمیل و محدودیت بر ساکنان لیبرتی، از سازمان ملل، کمیساریای عالی پناهندگان و تمامی ارگانهای حقوق بشری بار دیگر میخواهد که برای خروج ساکنان لیبرتی از عراق غرق آتش و خون، قبل از اینکه فاجعه دیگری رخ دهد. اقدام فوری انجام دهند.
در همین رابطه دوباره بر مسئولیت مجاهدین در قبال اعضای گرفتار خود در زندان لیبرتی دست گذاشته و از آنها میخواهیم که تمامی امکانات مادی، تبلیغاتی و ارتباطاتی خود را در جهت خروج از عراق به کار بگیرند.
سئوال این است: چرا مجاهدین برای انتقال و خروج از زندان لیبرتی هیچ تلاش موثری انجام نمیدهند؟ چرا مسئله انتقال و در خطر بودن جان ساکنان لیبرتی در تبلیغات مجاهدین این چنین کمرنگ است؟ چگونه است که مکررا برای تخلیه فاضلاب ها! اطلاعیه منتشر میشود اما در رابطه با نجات جان ساکنان لیبرتی از این بحران انسانی در عراق هیچ اقدام جدی انجام نمیشود؟ مجاهدین همیشه مدعی بوده اند که هر ساکن لیبرتی سه وکیل مجرب بین المللی دارد، کار این سه وکیل در قبال موکلانشان تا کنون چه بوده است؟ برای انتقال آنها چه اقداماتی انجام داده اند؟ چرا در رابطه با انتقال ساکنان لیبرتی سکوت مطلق خبری ایجاد شده. آیا براستی مسئله فاضلاب های لیبرتی ازجان انسانهای ساکن آن مهمتر است؟
زمانی در قبال سئوالات خانواده ها در رابطه با فوریت انتقال ساکنان لیبرتی، مجاهدین پاسخ میدادند: ” صبر کنید همه چیز از خارج شدن مجاهدین از لیست تروریستی میگذرد! خروج از لیست تروریستی حاصل شد ولی ساکنان لیبرتی همچنان در عراق اسیر هستند و وضعیتشان نه تنها هیچ فرقی نکرده بلکه بدتر شده است. زمانی دیگر همه مشکلات را به نماینده ویژه سازمان ملل گره می زدند. او هم ماموریتش به پایان رسید. برکنار شدن نخست وزیر مالکی به مثابه حل تمامی مشکلات ساکنان لیبرتی جلوه داده میشد، او نیز بالاخره کنار گذاشته شد و حیدر عبادی به جای آن بر مسند قدرت نشست. مجاهدین مثل همیشه از این خبرها برای خود یک پیروزی ساختند! اما در عمل برای ساکنان لیبرتی هیچ گشایشی حاصل نشد! چگونه است که این پیروزی ها فقط در جشن گرفتن و شیرینی خوردن در اوور خلاصه میشود و در عمل هیچ گره جدی از کسانی که در عراق گرفتار هستند باز نمیکند!؟
آیا امروز نیز به زعم مجاهدین، همه چیز از تخلیه فاضلاب ها در لیبرتی عبور میکند! و برای همین آنها تمامی تلاش خود را بر روی آن متمرکز کرده اند؟ هر کسی اگر فقط تعداد کلمه “فاضلاب” را در اطلاعیه های مجاهدین از روز اول تا کنون بشمارد متوجه اولویت مبارزه برای تخلیه آن در مقابل ” انتقال” که به ضرب و زور افکار عمومی گاه بگاه در اطلاعیه ها ظاهر میشود خواهد شد! براستی انتقال ساکنان لیبرتی در کجا قفل شده است؟ چرا حقیقت را به مردم نمیگویند؟ خانواده ها در نگرانی بسر میبرند و خواستار خبری از عزیزانشان هستند. برنامه مجاهدین برای خروج از این بحران انسانی چیست؟
عاطفه اقبال – ۲۶ اوت ۲۰۱۴ برابر با ۱ شهریور ۹۳
از طرف کمپین برای انتقال ساکنان لیبرتی به کشور ثالث
چگونه میتوان از بحران انسانی در کمپ لیبرتی جلوگیری کرد؟
