چه کسانی با بلندگو اعضا را تحت فشار قرار می دادند؟
فریب چهارم – خانواده ها با استفاده از بلندگو اقدام به جنگ روانی علیه اعضا نمودند
در این رابطه پاسخ به دو سوال ضروری می نماید. اول اینکه چرا خانواده ها مجبور به استفاده از بلندگو شدند؟ و سوال بعد اینکه چه کسانی با بلندگو اعضا را تحت فشار قرار داده و اعصاب آنها را خراب می کردند؟
چرا خانواده ها مجبور به استفاده از بلندگو شدند؟
همانطور که در محورهای قبلی توضیح داده شد فرماندهان فرقه به دستور رجوی مانع از انجام ملاقات خانواده ها با فرزندان شان شدند. وقتی خانواده ها بعد از هفته ها انتظار مطمئن شدند فرماندهان فرقه ضمن توهین به آنها اجازه ملاقات نداده و مانع از آن می شوند که فرزندان شان به کنار سیاج بیایند تا همدیگر را ببینند، ناچار شدند برای رساندن صدای خود به فرزندان شان از بلندگو استفاده کنند. آن هم در ساعاتی مشخص و محدود تا مزاحم خواب و استراحت فرزندان خود نشوند. از این بلندگو ها صحبت خانواده ها پخش می‌شد که از فرزندان خود درخواست ملاقات داشتند.
چه کسانی با بلندگو اعضا را تحت فشار قرار داده و اعصاب آنها را خراب می کردند؟
رجوی ها که از شنیدن سخنان خانواده ها توسط اعضا بسیار وحشت داشت، برای ممانعت از این موضوع، دستور داد تا بلندگوهای فراوانی در نقاط مختلف قرارگاه نصب کردند. از این بلندگوها مستمرا ترانه، سرود و شعارهای از قبل ضبط شده و توهین آمیز بر علیه خانواده ها همچون «مزدور چند گرفتی»، « خانواده ساندیسی»، «ننگ ننگ ما فامیل الدنگ ما» پخش می شد.
به گفته جداشدگانی که بعد از آمدن خانواده ها از فرقه رجوی فرار کرده اند، آنچه که موجب آزار اعضا می‌شد صدای مستمر این بلندگوها، و صدای آژیر و و سوتی بود که مستمرا از سوی فرقه رجوی پخش می شد و نه صحبت های احساسی، عاطفی و امید بخش خانواده ها
آقای رستم آلبوغبیش در خاطرات خود در مورد بلندگو ها می گوید:
«فرقه رجوی درلجن پراکنی علیه خانواده ها در رسانه های خبری خود عنوان می کردند که ”مزدوران ایران تحت عنوان خانواده های اعضا با گذاشتن بیش از 320 بلندگو در اطراف اشرف جنگ روانی را علیه فرقه راه انداخته اند “!! که کلا در این زمینه دروغ می گفتند.
اولا سران فرقه اوایل، حضور خانواده ها را از ما مخفی می کردند. بعد به ما القاء کردند که ایران نفرات خودش را تحت عنوان خانواده برای دستگیری و بردن ما به ایران جلوی درب کمپ جمع کرده!
وقتی هم که خانواده ها برای رساندن صدای امیدبخش خود به ما، بلندگو گذاشتند، سران فرقه بلافاصله علاوه بر گذاشتن بلندگو در مواضع نگهبانی نزدیک سیاج، در محوطه محل استقرار هر مقر هم به تعداد زیاد بلندگو گذاشتند که از صبح تا شب بطور لحظه مره ترانه های فرقه را پخش می‌کردند حتی بعضا شب ها موقع خواب هم بلندگوها را روشن می کردند.
بنا به دستور مسئولین فرقه از بلندگوهای کنار سیاج صدای سوت وحشتناکی پخش می شد که بعدها من شنیدم چنین صدایی می تواند روی جسم افراد عواقب خطرناکی داشته باشد.
همه این اقدامات بخاطر این بود که روابط عاطفی قطع شده بین خانواده و فرزند اسیرش وصل نشود، بنابراین این صدای بلندگوهای فرقه بود که اعصاب اعضا را خراب کرده بود نه صدای دلنشین خانواده ها.
بعضا نفرات در نشست های مقر عنوان می کردند ما از صدای بلندگوهای خودمان بخصوص وقتی به نگهبانی می رویم اذیت می شویم. بطوریکه وقتی در تلویزیون فرقه عنوان می شد که: دشمن با کارگذاشتن 320 بلندگو جنگ روانی علیه ما راه انداخته ” به نوعی مورد تمسخر نفرات قرار می‌گرفت!
بنابراین جار و جنجال دروغین سران فرقه در مورد صدای بلندگوهای خانواده ها فقط برای این بود که شاید با فریب دادن نهادهای بین المللی و حقوق بشری آنها را متقاعد کنند برای دورکردن خانواده ها از اطراف کمپ اشرف به دولت عراق فشار وارد کنند. پس هدف رجوی دور کردن خانواده ها بود »
بر اساس مشاهدات خانواده ها در پشت درب اشرف و تصاویر موجود، همانطور که در خاطرات آقای آلبوغبیش نیز ذکر شده است، فرماندهان فرقه برای ممانعت از شنیده شدن صدای خانواده ها اقدام به نصب تعداد زیادی بلند گو در نقاط مختلف قرارگاه نمودند. آنها چهار مجموعه که هر مجموعه شامل حداقل 12 بلندگو بود را در کنار درب ورود اصلی قرارگاه که به درب اسد معروف بود نصب کرده بودند. مجموع های مشابهی نیز در اضلاع مختلف قرارگاه نصب شد. به محض اینکه خانواده ها شروع به صحبت می کردند، این بلندگوها روشن شده و از آنها شعارهای توهین آمیز پخش می شد تا صدای خانواده ها به گوش فرزندان شان نرسد.
نکته قابل توجه این بود که تعداد زیادی از این بلندگوها به سمت داخل قرارگاه بود تا صدای خانواده ها را مختل کند. در داخل مقرها نیز تعداد بلندگو ها را افزایش دادند و به محض اینکه خانواده ها فرزندان شان را صدا می زدند این بلندگوها توسط نفر فرهنگی مقر روشن می شد تا با پخش سرودها و آهنگ های فرقه مانع از رسیدن صدای خانواده ها به فرزندان شان بشوند.
علاوه بر بلندگو های یاد شده، فرماندهان فرقه چند دستگاة پخش آژیر و سوت را در نزدیک محل هایی که احتمال می دادند خانواده ها از آنجا ممکن است فرزندان خود را صدا بزنند، نصب نمودند و صدای آنها را توسط تعداد زیادی بلندگو پخش می کردند. این صداها که بسیار بلند و وحشتناک بودند موجب سر درد می شدند و بسیاری از خانواده ها و بی شک اعضا بدلیل این صداها دچار بیماری سر درد شده بودند. به دستور فرماندهان فرقه این دستگاه ها را استتار کرده بودند تا نفرات سازمان ملل هم آنها را نبینند.
نمونه ای دستگاه پخش آژیر و سوت
تعدادی از بلندگوهای بکار گرفته شده توسط فرقه برای ممانعت از رسیدن صدای خانواده ها به فرزندان شان
