شهرود چند روز قبل از گلوله باران کمپ لیبرتی توسط یکی از گروه های عراقی که هشدار داده است، گروه باید هرچه سریعتر خاک عراق را ترک کند، توانست از این اردوگاه خارج شود. در این حمله که به انتقام شهدای انتفاضه شعبانیه توسط گروهی به نام ارتش مختار در هفته گذشته به اطراف فرودگاه بغداد انجام شد، ۱۵ موشک کاتیوشا به داخل کمپ اصابت کرد.
اما سازمان در سایت خود ادعا کرده که بچه ها نمی خواهند با خانواده هایشان ملاقات کنند؟، شهرود در این خصوص با صراحت پاسخ داد: ‘دروغ است.’ او ادامه داد اصلا کسی نمی فهمد که خانواده ها آمده اند و پشت دروازه های کمپ تلاش می کنند با بچه هایشان دیدار کنند.
وی خودش را مثال زد و گفت پدر ۷۵ ساله من دوبار به کمپ اشرف در استان دیالی آمد و من هیچگاه از این موضوع با خبر نشدم. اصلا صدای بچه ها به بیرون از کمپ نمی رسد. آنها نیروهای وفادار خود را از کادرهای بالاتر، درنقاطی که کمیساریا تردد دارد، مستقر کرده اند تا هیچ اطلاعاتی رد و بدل نشود.
سوالی که در خصوص ملاقات خانواده ها با بچه هایشان در کمپ مطرح است اینکه، سازمان چگونه بعد از دو و سه دهه کار ایدئولوژیک و فکری بر روی نیروهایش، از یک ملاقات نهایتا چند ساعته وحشت دارد؟
این جدا شده از گروه مجاهدین، می گوید خب اگر وحشت ندارند و نمی ترسند، چرا به بچه ها اجازه دیدار و ملاقات با خانواده ها را نمی دهند؟ و سپس جواب می دهد، آنها خوب می دانند که عواطف پدر و مادری و خانواده بسیار قوی است و یک ملاقات می تواند تمام ساختار ذهنی شست و شو شده نیروهایشان را نابود کند.
وی درباره ارتباط مجاهدین با جهان خارج گفت، هیچ ارتباطی وجود ندارد و مسوولان کمپ از بچه ها امضا می گیرند و فرم هایی تهیه می کنند که در آن اعلام شده، قصد خروج از کمپ و یا دیدار با خانواده هایشان را ندارند. و هرگاه کمیساریا برای انجام مصاحبه با اعضای سازمان مراجعه می کند، آنها آن فرم های جعلی را ارائه می دهند و این درحالی است که خود اعضا از این موضوع اطلاع ندارند.
سوال دیگر؛ عراق برای اعضای گروه مجاهدین امن نیست و بسیاری از عشایر و گروه ها و حتی احزاب این کشور نشان داده اند، در صورتی که فرصت بیابند، از آنان بخاطر جنایاتی که مرتکب شده اند، انتقام خواهند گرفت، خب چرا سازمان اعضای خود را براساس توافقات صورت گرفته با سازمان ملل و نیز کشور آلبانی برای میزبانی از آنان از عراق خارج نمی کند؟
شهرود پاسخ های جالبی داد و گفت: این موضوع پشت پرده هایی دارد که ما نمی دانیم و درک نمی کنیم که با توافقات صورت گرفته چرا هنوز اینجا هستیم؟ این سوال همه بچه های کمپ است.
وی در خصوص عدم انتقال و جابجایی نیروها از عراق به سایر کشورها بویژه البانی، افزود: نظراتی در کمپ وجود دارد از جمله اینکه کنگره آمریکا در این زمینه کارشکنی می کند و در حقیقت به نیروهای رده پایین گرفتار در لیبرتی خیانت می کنند.
این عضو سابق گروه مجاهدین درباره نظرات داخل کمپ در خصوص ماندن یا رفتن از عراق گفت هیچکس نمی خواهد در عراق و در کمپ بماند. رهبران سازمان این نیروها را به زور نگهداشته اند و در آرزوی این هستند که یک روز دوباره فضایی مانند دوران صدام حسین در عراق ایجاد شود.
از بهادری درباره علت حملات عراقی ها به نیروهای سازمان سوال کردیم که وی گفت، هم اکنون بین نیروها این باور شکل گرفته که خود سازمان گروه های مختلف را تحریک می کند تا به کمپ یا اردوگاه سازمان حمله کنند.
وی اضافه کرد: سازمان (مسعود و مریم) اوایل فعالیت های داعش، آنها را نیروهای انقلابی و عشایر منتقد و ناراضی از دولت عراق معرفی و ازاین گروه تروریستی حمایت می کرد، چند ماه بعد به یک باره علیه داعش موضع گرفت که اینها از سوی بسیاری از نیروهای داخل سازمان به عنوان اقدامات تحریک آمیز تلقی می شود.
به گفته شهرود، سازمان طی این سالها عموما نیروهایش را دم تیغ گذاشته و دیگران را تحریک کرده تا به آنان آسیب بزنند و سازمان بهره برداری تبلیغاتی کند و بتواند خود را سرپا نگهدارد.
وی، گفت، الان در کمپ بین اعضا و نیروها این اعتقاد وجود دارد که سازمان آنها را طعمه داعش از یک سو و عراقی ها از دیگر سو کرده است و هر دو طرف را تحریک می کند تا به کمپ حمله کنند.
این عضو سابق گروه مجاهدین اعتقاد دارد که حملات علیه لیبرتی حاصل تحریکات سازمان است و رهبران سازمان از کشته شدن بچه ها ابایی ندارند.
وی از همین رو از سازمان های بین المللی و رسانه ها درخواست کرد که برای جلوگیری از سوء استفاده تبلیغاتی سازمان از کشته شدگانش، باید رهبران سازمان و اهداف و نیات آنان را افشا کنند.
از دیگر موارد داخل کمپ که شهریار به آن اشاره کرد، موضوع ارتباط اعضای سازمان با جهان خارج است.
براساس گفته وی، اعضا حق ارتباط با جهان خارج را ندارند. دسترسی به اینترنت و تلفن وجود ندارد و اینها بخشی از قوانین کمپ محسوب می شود. شهرود در این خصوص گفت: اخیرا گوشی های موبایل آوردند و یک دوره آموزشی هم گذاشتند، اما موبایلی در اختیار اعضا برای تماس با بیرون قرار ندادند.
شهرود بعد از ۱۴ سال زندگی در اشرف و لیبرتی ظاهرا کمترین تسلط را به زبان عربی دارد و در واکنش به تعجب ما گفت: در تمام این سال ها ارتباطی با بیرون از اردوگاه ها نداشته ایم که عربی یاد بگیریم؛ در یک جهان کاملا بسته زندانی بودیم.
در حقیقت آنطور که این جدا شده از سازمان مجاهدین می گفت، همه چیز در داخل کمپ استرلیزه است و اعضا حتی خبرها را نیز از کانال های سازمانی دریافت می کنند و وقتی گفتیم در بدوی ترین زندان های جهان هم ارتباط تلفنی با جهان خارج وجود دارد، فقط لبخند تحویل داد.
یک سوال دیگر؛ با این شرایط ارتباطی وضعیت روحی و روانی اعضای سازمان چگونه است؟ بهادری گفت از نظر روحی و روانی همه از بین رفته و پاشیده اند و مشکلات زیادی دارند. این مشکلات روحی نه تنها نیروهای میانی و رده پایین که حتی اعضای کادر سازمان و رده بالاها را هم مبتلا کرده است.
وی مشکل اساسی داخل کمپ را افسردگی دانست و گفت اوضاع به حدی خراب است که در طول دو سالی که برای خروج از سازمان درگیر بودم، برخی از کادرها خودشان توصیه می کردند با مسوولان درگیر نشوم چرا که دیوانه ام می کنند.
شهرود معتقد است که بسیاری از نیروهای موجود در کمپ خواستار خلاصی از وضعیتی هستند که در آن گرفتار شده اند و وظیفه سازمان های بین المللی و رسانه هاست که صدای آنها را به بیرون منتقل کرده و از آنان در خارج کمپ حمایت کنند تا به زندگی بازگردند.
بهادری بعد از رهایی از کمپ لیبرتی در فرودگاه بین المللی بغداد، بزرگترین پایگاه آمریکایی ها در دوران اشغال عراق، هم اکنون در یک مکان امن که کمیساریای عالی امور پناهندگان و دولت عراق برای جداشدگان در نظر گرفته اند، اقامت دارد.
مسوولان سازمان در کمپ لیبرتی طی ماه های گذشته دستکم دو مورد به نیروهایش اجازه ملاقات و دیدار با خانواده ها و بستگانشان را نداده است و به جای پاسخ به این سوال که ‘چرا با این سابقه ۲۰-۳۰ ساله کار تشکیلاتی و آموزش های ایدئولوژیک از یک ملاقات ساده هراس دارند’، اقدام به فحاشی و برچسب زدن می کنند.
براساس گزارش ها، طی دو هفته اخیر حدود ۷ تن از اعضای سازمان از کمپ خارج شده و خلاصی یافته اند و هم اکنون در محلی که کمیساریا و دولت عراق برایشان فراهم کرده، ساکن هستند تا زمینه خروج آنان به هر کشوری که تمایل دارند، فراهم شود.
جداشدگانی که طی سال های اخیر سازمان مجاهدین را ترک کرده اند، همواره بر این موضوع تاکید داشته اند که خیلی ها قصد ترک سازمان را دارند، اما به علاوه فشارهای درون سازمانی، به دلایل دیگری هم توان بازگشت به زندگی طبیعی را ندارند. شهریار می گفت کسانی هستند که حدود ۳۰ سال از عمرشان را در سازمان گذرانده اند و حالا هیچ ندارند؛ نه خانه نه خانواده و نه زندگی و نه امید!
موضوع عدم خروج ساکنان لیبرتی از عراق، برغم تصمیمات اتخاذ شده قبلی، صدای عراقی ها را هم در آورده است، حال آنکه شهریار بهادری به صراحت می گوید: در لیبرتی هیچکس حاضر به ماندن در عراق نیست و این سازمان است که اصرار دارد نیروهایش را در عراق نگهدارد.
در مقابل عراقی ها نیز از ادامه اقامت آنان در کشورشان خشمگین هستند، بطوری که خشم خود را علیه رهبران این سازمان، با تشکیل پرونده هایی در محاکم قضایی عراق و بعضا با حملات مسلحانه به اردوگاه های این گروه نشان داده اند. هنوز پدران و مادران زیادی هستند که تصاویر فرزندانشان را که سازمان در جریان انتفاضه شعبانیه در جنوب عراق و کردستان در شمال این کشور به قتل رسانده، با خود در مراسم مختلف حمل می کنند.
گروه مجاهدین در طول جنگ تحمیلی همکاری بسیار نزدیکی با صدام حسین داشت و پس از جنگ در سرکوب انتفاضه اهالی جنوب عراق معروف به شعبانیه و نیز قیام کردها در شمال عراق، فعالانه شرکت داشت.
شهرود بهادری: هیچکس در لیبرتی حاضر به ماندن نیست
