خانواده ها چکار میتوانند بکنند؟

پیام ما امید – نوید ما آزادی
 بسیاری از کسانی که بستگانشان در اردوگاه لیبرتی در عراق به سر می برند، برای بنیاد خانواده سحر ایمیل یا پیام داده و ضمن ابراز نگرانی خواهان کسب اطلاع از وضعیت عزیزان خود شده اند. آنان در نامه های خود اشاره کرده اند که حاضر به انجام هر کاری برای نجات جان عزیزان گرفتار در اردوگاه لیبرتی هستند. در این رابطه رهنمودهای زیر را میتوانیم به خانواده ها، خصوصا کسانی که در خارج از ایران مستقر هستند، بدهیم.
مرجع پیگیری در درجه اول کمیساریای عالی ملل متحد برای پناهندگان UNHCR و در درجه بعد کمیته بین المللی صلیب سرخ ICRC می باشد که باید مستمرا به هر دو ارگان مراجعه کرده و موضوع را پیگیری نمود. خانواده ها میتوانند به نزدیک ترین دفاتر این ارگان ها مراجعه کرده و درخواست کتبی خود مبنی بر کسب اطلاع از وضعیت عزیزانشان را تسلیم نموده و خواهان جواب فوری گردند. این درخواست ها می بایست مستمرا و مکررا پیگیری شوند. همچنین خانواده ها خوب است در نامه های خود قید نمایند که حاضر به انجام هر کاری برای بیرون آوردن آنان از عراق و انتقالشان به محل خود هستند.
 تجربه نشان داده است که این ارگان ها در ابتدا تلاش میکنند تا با دادن جواب سربالا و بهانه تراشی و بیان “نمی شود” و “نمی توان” مسئولیت را از گردن خود بردارند و لذا پیگیری و حتی سماجت خانواده ها در برخورد با این ارگان ها لازم است. استفاده از وکیل یا انجمن ها و فعالان محلی میتواند در این خصوص مفید باشد. خانواده هائی از سوئد و انگلستان نامه نوشته و اشاره کرده اند که اقدامات اولیه لازم برای بردن عزیز خود به کشور محل اقامتشان را هم انجام داده اند. خوب است این موارد هم در نامه ها قید گردد.
 واقعیت اینست که اردوگاه لیبرتی تحت نظارت کمیساریا می باشد و مسئولیت کلا به عهده آنان است. همچنین قانونا کمیساریا باید با تک تک ساکنان در ارتباط مستمر باشد و برخورد گروهی با پناهندگان خلاف مقررات است. مسئولین فرقه رجوی به مقامات ملل متحد و صلیب سرخ میگویند که ساکنان لیبرتی مایل به دیدار با هیچ کس نیستند و می خواهند کارهایشان از جانب مسئولین سازمان دنبال شود. مقامات بین المللی در محل هم برای سهولت کار خودشان و البته منافع فردی که دارند این حرف را می پذیرند و خودشان را راحت میکنند و همه امور را از طریق مسئولین سازمان دنبال می نمایند. یعنی خلاف مقررات عمل میکنند و حق انتخاب به خود ساکنان نمی دهند.
 همه میدانند که افراد داخل اردوگاه تحت کنترل ذهن شدید فرقه ای یا همان اصطلاح معروف مغزشوئی قرار دارند. ما این موضوع را در ملاقات های متعددی که با مسئولین ملل متحد از مارتین کوپلر گرفته تا جین هول لوت داشته ایم متذکر شده ایم و آنها هم پذیرفته اند و شکی ندارند. اما آنها ظاهرا تهدیدات مسعود رجوی به خودکشی دستجمعی را جدی گرفته و به قول خودشان سعی می نمایند تا او را تحریک نکنند. مراجعه مستمر به رسانه ها و تلاش برای انعکاس دادن مشکل خانواده ها و جلب افکار عمومی کار بسیار مفیدی در این رابطه خواهد بود.
 البته حرف های کمیساریا بیشتر بهانه است و مقامات بین المللی بیشتر تمایل دارند تا برای راحتی کار خودشان، و البته فشارهای سیاسی که وجود دارد، زیاد درگیر نشوند و اینجا پیگیری و فشار خانواده ها قطعا کارساز خواهد بود. مرجع دیگری به غیر از آنچه که ذکر شد وجود ندارد و در حال حاضر عملا دولت عراق کاره ای نیست و دولت آمریکا هم قطعا پاسخگو نمی باشد و دولت ایران هم میگوید این مسئله به ما مربوط نیست و دخالت ایران کار را پیچیده تر میکند. خانواده ها باید مستمرا ملل متحد و صلیب سرخ را تحت فشار بگذارند که چرا بعد از بیش از ۱۲ سال از سقوط صدام هنوز این افراد از عراق به مکان امنی انتقال داده نشده اند.
 از خانواده های دردمند و رنج کشیده ساکنان گرفتار در فرقه رجوی در اردوگاه لیبرتی در عراق درخواست داریم که ما را از نتایج پیگیری های خستگی ناپذیر خود مطلع نمایند. در ضمن باید توجه داشت که این اقدامات، یعنی تلاش برای نجات جان ساکنان لیبرتی، مغایر با تمایلات مسعود رجوی و فرقه اش می باشد و لذا خانواده ها ممکن است با کارشکنی آنان و جنگ روانی و حتی متهم شدن به همدستی با رژیم علیه جان ساکنان فرقه متهم شوند که لازم است خانواده ها با صبوری و اطمینان به کاری که انجام میدهند در جهت نجات جان عزیزانشان اقدام نمایند.