حضور خانواده ها در جلوی درب اصلی لیبرتی نوید رهایی اسرای در بند مجاهدین فرقه رجوی است.
تلاش خستگی ناپذیر خانواده ها نشانه نگرانی آن ها در مورد آینده مبهم فرزندان خود بوده و به این نکته پی برده اند که پشت دیوارهای بلند لیبرتی به ناکجا آباد ختم می شود.
خانواده ها برای نجات اسرای خود که در اسارت ذهنی و جسمی رجوی گرفتار شده اند، بیش از پیش عزم خود را جزم کرده و تحت هر شرایطی تا رهایی آخرین نفر از چنگال خون چکان مریم و مسعود رجوی از پای نخواهند نشست.
خانواده ها می دانند جز پشت کار و تلاش خودشان هیچ معجزه ای اتفاق نخواهد افتاد. آن ها (خانواده ها) بارها به سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری شکایت و درخواست کمک کرده اند اما متأسفانه هیچ جوابی دریافت نکردند.
کس نخوارد پشت من جز ناخن انگشت من
بنابراین، به انتظار نشستن و کمک گرفتن از دولت ها و سازمان های حقوق بشری فقط و فقط وقت تلف کردن بوده و بیشتر از این اجازه نخواهند داد که رجوی از خون فرزندان آن ها تغذیه کند. از این پس برای تجمع در کنار فرزندان شان از هیچ کس و دولتی اجازه نخواهند گرفت حتی اگر به قیمت جانشان تمام شود. آن ها می گویند مگر خون ما از خون فرزندانمان که توسط رجوی ریخته می شود رنگین تر است.
ما جدا شده ها دستان پدران و مادرانی را که تلاش می کنند برای رهایی و نجات دوستان و همرزمان قدیمی مان می بوسیم و از هر طریق ممکن افشاگری کرده و ذهن اسرا را از حیله و نیرنگ رجوی آگاه می سازیم.
به امید روزی که این فرقه تروریستی که مایع ننگ ایران و ایرانی بوده نابود و به زباله دان تاریخ فرستاده شود.
پیامد و حضور خانواده ها در لیبرتی
