حکومت دکتر مصدق یعنی قبل از شانزده آذر توسط همین آقایان یعنی آیزنهاور و نیکسون و سازمان سیا و همکاران بین المللی و سرویسهای امنیتی شان سرنگون شده بود و اربابان آمده بودند تا پیروزمندانه جشن پیروزی بر پا کنند، که خصوصا دانشجویان دانشکدۀ فنی در اعتراض عکس العمل نشان دادند و حاصل کار شهادت سه تن از دانشجویان آقایان بزرگ نیا و شریعت رضوی و قندچی بود.
شانزده آذر یک حرکت دانشجوئی بود و سالها یک حرکت دانشجوئی و روشنفکری باقی ماند آنچه مسلم است، ریختن خون آن سه دانشجو توسط نیروهای رژیم شاه در شانزدهم آذر ۱۳۳۲ بیش از هرچیز نماد استکبار ستیزی و مبارزه با نفوذ امپریالیسم بود،
اما فرقه رجوی هر ساله در این تاریخ فراخوان قیام علیه جمهوری اسلامی سر می دهند و همواره به بهانه های مختلف در رسانه های فرقه ی تکرار می شود، در نتیجه هرگز توجه ای را جلب نمی کند و محرک حرکتی نمی شود به این دلیل که در بین مردم و دانشجویان ایران هیچ جایگاهی ندارند فاقد اعتبار سیاسی و اجتماعی هستند، واقعیت این است نسل دانشگاهی امروز نسلی آگاه و شجاع و در پیوند با اقشار مختلف مردم به نقش تاریخی و اجتماعی خود واقف است و به خوبی ایفای نقش می کنند، باید بدانید این نسل ادامه نسل دانشجویان و جنبش دانشجوئی همان ایام است، روایت فرقه از شانزدهم آذر جالب است بدانید که جنبه ی ضد امپریالیستی این واقعه – که مهمترین جنبه ی آن است – به وضوح نادیده گرفته می شود و در سایت هایشان تلاش های مذبوحانه ای می کنند تا وارونه جلوه دهند.
در واقع در دهه های اخیر، بقای فرقه ی رجوی همواره تحت حمایت های غرب بوده اند و همچین خدمات مسعود رجوی به حامیان غربی و حتی اسرائیل تنها محدود به پرداخت دلار به لابی ها نمی شود، بلکه شامل خدمات جاسوسی و اطلاعاتی و عملیاتی نیز می شود. قتل دانشمندان هسته ای ایرانی یکی از این انواع خدمات به سازمان اطلاعاتی اسرائیل، موساد است. به علاوه کمک های دیگر که غیر قابل انکار است.
همه ی این همکاری ها و خدمات متقابل سبب شده است که فرقه ی رجوی در چالش سردرگمی میان گذشته ی ضد امپریالیسم و حال غرب گرای خود، گرفتار شود. از این روست که فرقه همواره بخشی از تاریخ خود مبنی بر قتل شش پرسنل نظامی و شهروندان امریکایی در ایران در سال های دهه ی۷۰ میلادی را انکار می کند.
امروز خون دانشجویانی که در ۱۶ آذر ۱۳۳۲ ریخته شد، فرقه را در چالشی فرو برده است که گریبانگیر اش شد و حرکت رو به جلوئی ندارد بلکه جزء رسوائی چیز دیگری برایش باقی نمانده است .
محمدرضا گلی