مناسبت اول ماه مه به عنوان روز کارگر به این لحاظ بوده است که در چهارم ماه مه سال ۱۸۸۶ و در چهارمین روز اعتصاب و تجمع کارگران آمریکایی در شهر شیکاگو، پلیس به روی آنان آتش گشود که شماری کشته، عده‌ای مجروح و بعداً چهار تن نیز اعدام شدند.
کارگران اعتصابی خواستار تعدیل شرایط و کاهش ساعات روزانه کار از 10 ساعت به ۸ ساعت بودند. قرار بود که اول ماه مه ۱۸۸۶ در ایالات متحده آمریکا، کاهش ساعات کار به 8 ساعت در روز به اجرا درآید که چنین نشد و در نتیجه، کارگران در گوشه و کنار این کشور دست به تظاهرات زدند و در 1200 کارخانه و کارگاه، اعتصاب صورت گرفت.
شمار کارگران معترض در شهر شیکاگو بیش از سایر شهرها و حدود ۹۰ هزار تن بود. در چهارمین روز تظاهرات شیکاگو، کارگران اعتصابی و هوادارانشان در «میدان تره بار Haymarket» جمع شده و از آنجا به حرکت درآمده بودند.
سخنرانان آنان بر یک گاری چهار چرخه بزرگ سوار بودند و شعار می‌دادند. پس از طی مسافتی، پلیس اطراف این گاری را گرفت و خواست تا تظاهرکنندگان متفرق شوند که ناگهان انفجاری صورت گرفت، یک مامور پلیس کشته شد و چند کارگر و پلیس نیز مجروح شدند.
این حادثه سبب شد تا پلیس دست به تیراندازی به سوی جمعیت بزند و کشتار صورت گیرد. آمار کشته‌شدگان اعلام نشده است ولی اسامی انبوه مجروحان در دست است. پلیس با اعمال خشونت موفق شد جمعیت را پراکنده سازد.
در پی این حادثه، 8 تن به عنوان مسبّب دستگیر شدند که پنج نفر از آنان کارگر مهاجر آلمانی و یکی هم آلمانی تبعه آمریکا بود. دادگاه یکی از این دستگیرشدگان را به ۱۵ سال حبس محکوم کرد و بقیه محکوم به اعدام شدند که فرماندار ایالت مجازات 2 تن از آنان را به حبس ابد تخفیف داد. یکی از محکومان به اعدام، پیش از اجرای حکم خودکشی کرد و 4 نفر دیگر به دار آویخته شدند.
با رسیدن اخبار مربوط به این تظاهرات، کشتار و اعدام به سایر کشورها؛ در گوشه و کنار جهان مراسم یادبود برگزار و هر سال هم تکرار شد که به تدریج اول ماه مه، روز جهانی کارگر عنوان گرفت. چون اعدام‌شدگان شیکاگو عمدتاً آلمانی بودند، در سال ۱۹۳۳ حزب نازی آلمان روز اول ماه مه را روز ملی و تعطیل عمومی اعلام کرد.
سالهاست که فرقه رجوی با مستمسک قرار دادن این روز، شعار مبارزه با استثمار و دفاع از حقوق کارگران سر می دهد و در سایت سراسر دروغ خود، راجع به تضییع حقوق کارگران در ایران و دعوت همگان برای احقاق حق کارگران سخن می گوید. این فرقه گذشته ی زشت خود را به عمد نادیده می گیرد. این فرقه ننگ ترور 12000 انسان بی گناه در ایران را بر دوش می کشد که بخش عمده این رقم را کارگران و زحمتکشان تشکیل می دهند. مسعود رجوی بایستی در پیشگاه ملت ایران پاسخگوی خون کارگران قربانی ترور باشد.
یکی از ترفندهای جذب نیرو و عضوگیری اجباری در فرقه رجوی بدینگونه بود که کارگرانی برای کاریابی به کشورهای همسایه از جمله ترکیه و دوبی فراخوانده می شدند، اما به جای رفتن به اروپا برای اشتغال، سر از عراق و پادگان مخوف اشرف در می آوردند. سپس فرقه تمام راه های گریز و رهایی را بر کارجویان اسیر می بست و با گرفتن مدارکشان، آنان را تهدید می کرد که اگر به ایران برگردند اعدام خواهند شد. این فرقه همچنین در مواردی کارجویان را طعمه ای برای اخاذی از خانواده های آنان یا انتقال بستگانشان به اشرف قرار می داد.
اعضای دربند این فرقه کارگرانی 24 ساعته در شبانه روز و 7 روز در هفته بدون مزد، بیمه و بازنشستگی همچون بردگانی هستند که بیش از 16 ساعت در روز را به کار طاقت فرسا مشغولند و جز حداقل های زنده ماندن چیزی دریافت نمی کنند. متخصصان، عملکرد فرقه ها در عصر ما از جمله فرقه تروریستی رجوی را برده داری نوین نام گذاشته اند.
سازمانی که دم از حقوق بشر و حقوق کارگر می زند سردمدار برده داری نوین می باشد، در حالی شعار روز جهانی کارگر سر می دهد که سالهاست به اسارت و زندانی نمودن کارگران در زندانهای مخوف خود و شکنجه آنان مشغول است. کارگران بی مزد این فرقه مجبور به کندن زمین و ساخت و سازهای بیهوده می شوند تا مبادا بیکار بمانند و لحظه ای به حقوق انسانی خود بیاندیشند.
با فرا رسیدن روز جهانی کارگر، خانواده نجات خواهان مجازات عاملان ترور کارگران در ایران و اسارت، شکنجه و به بیگاری گرفتن اعضای در بند این فرقه است و در این مسیر از طریق مجامع قضایی و بین المللی، محاکمه و مجازات جنایتکاران فرقه رجوی را پیگیری می نماید.
میرزایی
