مستندی در شبکه تلویزیونی یورونیوز، با عنوان “قربانیان فراموش شده سوریه: مادران جنگجویان خارجی سخن میگویند” تهیه شده توسط رابرت هکویل، پخش گردید که در لینک زیر قابل مشاهده می باشد:
The forgotten victims of Syria: foreign fighters’ mothers speak out
By Robert Hackwill
مستند دیگری نیز از همین شبکه با عنوان “پسر جهادی من – یک مادر سخن میگوید” تهیه شده توسط آن دوینو پخش شد که در لینک زیر میتوان آنرا مشاهده نمود:
My son the Jihadist – A mother speaks out
Produced by Anne Devineaux
این مستندات و بسیاری دیگر از این دست، که در یوتیوب و سایر سایت ها نیز قابل دسترسی است، به شرایط و وضعیت بسیار ناراحت کننده یک دسته از قربانیان فرقه تروریستی داعش می پردازد که گفته میشود فراموش شده و به حد کافی به آنها پرداخته نشده است. این دسته همان مادرانی هستند که فرزندانشان با فریب و نیرنگ از اروپا به سوریه برده شده و در جنگ علیه ملت سوریه و در جهت منافع برخی قدرت های منطقه ای و فرا منطقه ای بکار گرفته شده اند. این مادران از سرنوشت فرزندان خود هیچ اطلاعی نداشته و هیچگونه امکان ارتباطی با آنان ندارند. آنان صرفا رسیدن خبری از عزیزان خود را انتظار میکشند.
در این مستندات از جوانانی سخن به میان می آید که زندگی عادی و راحتی در اروپا داشتند. برخی حتی هیچگونه سابقه آشنائی با اسلام نداشته و هیچ یک از اعضای خانواده شان هم مسلمان نبودند. اما به تصور اینکه برای هدفی متعالی قدم بر می دارند، و قرار است جهان را بر اساس ایده آل ها اصلاح کنند، خود را اسیر قدرت طلبانی کردند که از هیچ جنایتی فروگذار نمی کنند. آنان با فریب، اسیر کنترل ذهن مخرب فرقه ای یک گروه تروریست شده اند و البته درد و رنج این اسارت را هم بیش از خود برای مادران و خانواده هایشان باقی گذاشته اند.
ما با مشاهده این مستندات و خصوصا شنیدن سخنان این مادران و درد و رنجی که به خاطر بی اطلاعی از وضعیت فعلی فرزندان خود تحمل میکنند، بی اختیار به یاد خانواده های دردمند و رنج کشیده اعضای فرقه رجوی میافتیم که حق هیچگونه ارتباطی با عزیزان خود که در دست مسعود رجوی اسیر می باشند را ندارند و از حال و روز جسمی و روحی آنان کاملا بی خبرند.
ناگفته نماند که مادران و خانواده های اعضای فرقه رجوی حتی فراموش شده تر از مادران یاد شده در این مستندات هستند چرا که امثال یورونیوز حاضر نیستند سرگذشت آنان را همچون مادران اروپائی به تصویر بکشند و صدای آنان را به گوش جهانیان برسانند. این مادران برعکس آن مادران از محل استقرار فرزندان خود اطلاع دارند و بارها و بارها تا ۱۰۰ متری آنها هم رفته اند اما به دلیل ممانعت رجوی، از دیدار و کسب اطلاع از عزیزان خود محروم مانده اند. در خصوص این مادران مقامات ملل متحد و صلیب سرخ و سایر سازمان های بین المللی میتوانند به راحتی امکان ارتباط آنان با فرزندانشان را فراهم نمایند اما به دلایل سیاسی که بر همگان روشن است به خواست مسعود رجوی تن داده و از انجام چنین کاری امتناع می ورزند.
راستی چه کسی باید صدای این فراموش شده ترین قربانیان را به گوش جهانیان و خصوصا کمیساریای عالی ملل متحد برای پناهندگان UNHCR که عمدا گوش های خود را بسته و صرفا حرف های مسعود رجوی را تکرار میکند برساند؟ کسانی که در این خصوص ساکت هستند و عملا در جهت منافع رجوی در اسیر نگاه داشتن اعضای مجاهدین خلق قدم بر می دارند چه پاسخی دارند؟ کسانی که عمدا درد و رنج سالیان این مادران را نادیده میگیرند در جهت منافع چه کسی یا کسانی چشم های خود را بر حقایق می پوشانند؟
لازم است تمامی خانواده ها، جداشدگان، و فعالان حقوق بشری در هر کجا که هستند دست در دست هم در جهت یاری فراموش شده ترین قربانیان فرقه مخرب رجوی اقدام کنند و از هیچ کوششی در این راه فروگذار ننمایند.
ابراهیم خدابنده