در دوران اسارت در کمپ های عراق متآسفانه تحت تآثیر تبلیغات دروغین سازمان مجاهدین قرار گرفته وباز هم متآسفانه پس از آتش بس به ارتش مجاهدین پیوستم و دوازده سال عمر و جوانیم در بیابان های عراق و اردوگاه های کار اجباری مجاهدین با وعده های دروغی و پوچ مجاهدین برای رسیدن به آزادی و دمکراسی تلف شد.
در مدت دوازده سالی که در ارتش به اصطلاح آزادیبخش مجاهدین بودم که البته ارتش تحت امر صدام بود شاهد زیرپا گذاشتن ابتدائی ترین حقوق خود و دیگران توسط رهبران و فرماندهان مجاهدین بودم،طبیعی است که شما خود بر آنچه که در اردوگاه های مجاهدین گذشته و متآسفانه هنوز هم به نوعی ادامه دارد یعنی همان پایمال شدن حقوق انسانها اشراف کامل دارید والبته می دانم که به عنوان یک ارگان حقوق بشری که مدافع آزادی های اجتماعی و فردی هستید بخوبی می دانید که سازمان مجاهدین که تا چند سال پیش در لیست تروریستی هم وزارت خارجه امریکا و هم در لیست سیاه اروپا بوده خود ناقض اولیه ترین حقوق افراد خود در درون تشکیلات دیکتاتوری و خود محوری بوده و هست.
به عنوان مثال می توان از طلاق های اجباری در درون تشکیلات با بهانه انقلاب کذائی مریم یا انقلاب ائدولوژیک که بر تمامی افراد از سوی رهبری مجاهدین تحمیل شد نام برد که البته هدف از آن قفل کردن افراد در خاک عراق بود تا رجوی بتواند سرفرصت افکار شوم خود را در قبال افراد شستشومغزی شده به اجرا گذارد، ویا تهمت زدن به افرادی که به هر دلیل یا تن به انقلاب خودخوانده رجوی نداده یا به هر دلیلی به تشکیلات یا رهبری سازمان و یا استراتژی تروریستی سازمان انتقاد داشتند،که البته این راه و روش هنوز هم ادامه داشته و ما اعضای سابق سازمان حتی در اروپا هم هر روز و هر ساعت با تهدید های سران سازمان مواجه هستیم.
یکی دیگر از رفتار ضد انسانی مجاهدین خلق رفتار و برخورد غیر انسانی آنان با خانواده های اعضای گرفتار در تشکیلات خود در داخل عراق بحرانی است، خانواده هائی که برای دیدار فرزندان خود تمام خطرات رفت و آمد در عراق را به جان خریده و روزها و هفته ها زیر آفتاب سوزان عراق باتمام محدودیتها و خطرات تنها با دلخوشی دیدار عزیزان خود بسر می برند و در مقابل به جای ملاقات با عزیزان خود با ناسزاهای مسئولین مجاهدین و حتی برخورد فیزیکی مواجه می شوند، اما متآسفانه میبینیم که ارگان شما در برابر این وحشیگری ها و رفتار غیر انسانی مجاهدین و برخورد های فیزیکی سکوت اختیار کرده و هیچگونه حرکتی از خود نشان نمی دهد، مگر از نظر قوانین بین المللی و حقوق بشری که شما خود به آنان پایبند هستید حق دیدار پدر و مادر با فرزند خود غیر قانونی است؟ مگر درخواست پدران و مادران سالخورده ای که سالیان دراز در حسرت دیدار با فرزندان خود بوده اند و امروز برای ملاقات با آنان در برابر جهانیان از مسئولین مجاهدین کتک می خورند اما بخاطر جان فرزندان خود تنها با احترام رفتار می کنند درخواست غیر قانونی است که شما سکوت کرده اید؟ سکوت شما در حالی است که هزاران بار شاهد بوده و هستیم که اگر روزنامه نگاری در آنسوی دنیا از یک مآمور ارگان امنیتی کشور خود حتی یک سیلی دریافت کند هم ارگان شما آنرا محکوم می کند و آنرا نقض حقوق بشر می داند و هم روزنامه ها فریادشان بلند می شود، منتقدین سازمان در خارج از کشور و در قلب اروپا از سوی سازمان مجاهدین علنآ تهدید به مرگ می شوند اما باز هم شما سکوت می کنید و دم نمی زنید، این چگونه قوانین بین المللی است که تبعیض در آن بیداد؟ تا حدی که احساس می شود قوانین کمیساریای شما هم خیلی وقتها با سیاست دولت ها ادغام شده و محکوم کردن نقص حقوق بشر در گوشه و کنار دنیا سیاسی است نه انسانی، چه کسی بایستی به فریاد این مادران و پدران سالخورده برسد؟ شما چه مسئولیت و تعهدی در مقابل اینگونه زورگوئی های مجاهدین دارید؟
ریاست محترم کمیساریای حقوق بشر خانم ناوانتم پیلای،برای اینجانب و حتمآ برای عده بسیاری همین نکات یاد شده در رابطه با موضوع مجاهدین خلق و حقوق بشر مبهم است که امیدوارم شما که رئیس این نهاد حقوق بشری هستید پاسخی برای این نکات داشته باشید و با برخورد لازم هم زمینه ملاقات خانواده ها با عزیزانشان چه درعراق و چه در کشور آلبانی را فراهم سازید و هم اینکه اجازه ندهید سازمانی مثل مجاهدین که خود می دانید دارای پرونده سیاهی می باشد از سکوت شما سواستفاده کرده و هر روز برای منتقدین خود دراروپا دست به توطعه تازه ای بزند و شما و ارگان شما را به تمسخر گرفته و آزادی بیان را لوس کند.
با آرزوی موفقیت و با تقدیم احترام.
ادوارد ترمادو
نامه سرگشاده ادوارد ترمادو به کمیساریای حقوق بشر سازمان ملل
