البته مخاطب نوشته ی 6 صفحه ای این یکی از بددهن ترین رجاله های رجوی که عنوان " جیغ بنفش و دکان سوخته "به آن داده ودر رسانه های رجوی منتشرش کرده اند، بیشتر خواهر ایشان هستند که بهتر است اگر صلاح دیدند، این خواهر مورد هجمه وفحاشی گرفته جواب لازم را بدهد.
چیزی که اینجانب را مجبور به تحریر این یادداشت کوتاه کرد، اشاره به مسائل عامی است که درنوشته مطرح گردیده است.
درابتدا باید گفت که آقای محمد اقبال ازادبیات خاص چاله میدانی استفاده میکند وحرف هایی برزبان وقلم میآورد که طبق روایات بزرگتر ازماها، دردوران رضاشاه وپسرش، برعلیه سربازانی بکار میرفت که هدف کاربرد اینگونه ادبیات خرد کردن شخصیت آنان بوده است!
او مینویسد:
"… در مورد واقعه پر اهمیت انتقال، هرکس به مطالب رسانه های خبری پس از ۱۹سپتامبر مراجعه کند انبوهی خبر و گزارش و بیانیه را خواهد دید که فصل مشترک آنها استقبال از رخدادی است که نه تنها پیروزی مجاهدین و مردم ایران، بلکه موفقیت و خوشحالی بزرگی برای همه دوستداران آزادی و مدافعان حقوق بشر و حقوق پناهندگان توصیف شده است. در مورد این فصل مشترک، به نقل جملاتی از بیانیه شخصیتهای برجسته سیاسی و حقوق بشری آلمان از جمله خانم زوسموت -که ده سال رئیس پارلمان فدرال این کشور بوده- اکتفا می کنم ".
البته این خوشحالی بیشتر ازطرف خانواده های درگیر با مشکلی بنام باند رجوی است و کسانی که با مشقت زیاد موفق شده اند از دست این فرقه ی منحط ومنحوس رها شوند و هنوز دل درگرو سرنوشت هم زنجیران خود دارند وبقیه ی خوشحالی ها تصنعی وزمانی برای پنهان ساختن شکست مهلک باند رجوی ازاین انتقال هاست!
البته خانواده ها واعضای نجات یافته، بخوبی براین امر واقفند که انتقال اسرای رجوی به آلبانی، هنوز آغاز مسیر پرسنگ وکلوخی است که در راه آزادی این بخت برگشتگان گرفتار شده بدست این باند وجود دارد!
اینهم ادعایی که درستی اش ابدا ثابت نشده و نادرستی اش بیشتر ازآن منطقی بنطر می رسد:
" … در هیچ دوره ای رژیم تهران خواهان خروج اعضای مجاهدین خلق ایران از عراق نبوده است و بدین منظور نیز موانع زیادی ایجاد کرد. اما به رغم همه موانع، مجاهدین خلق تسلیم نشدند. نائل آمدن به ایجاد امنیت جدید برای اعضای مقاومت ایران، بمثابه یک شکست آشکار برای رژیم ایران است".
پس اینهمه لابی گری و جار وجنجال های چندین ساله دایر براینکه این اسرا در لیبرتی بمانند وحتی مسلح شوند و این اردوگاه موقتی به اردوگاه دائم وبه تیول جاودانی رجوی تبدیل شود، برای چه بود؟!
شما هنوز نام یک مشت اسیر بیچاره وگرفتار دردست رجوی را " مجاهد خلق " بحساب میآورید؟!
آنها که کوچکترین اراده ای برای کوچکترین تصمیم گیری درموضوعات کم اهمیت تری مثل ایام فراغت خود هم نداشتند، چگونه میتوانستند مقاومت کنند؟!
مقاومت تنها ازجانب آن زن وشوهر بود که میخواستند تا ممکن است نگذارند اسرای آنها ازعراق خارج شوند تا درجوار میهن، اگر دری به تخته خورد وحمله ای خارجی به ایران صورت گرفت، ازآنها استفاده کنند وخود چلبی وار به قدرت برسند که نه شرایط ایران، همان بود که درعراق بود ونه عنصر پایداری بنام خانواده های ذیربط وجداشدگان درمقابل این آرزوهای مالیخولیایی درعراق وجود داشت که درایران داشت!
راست آنست که فشار بی امان خانواده ها وجدا شدگان و شرایط منطقه ای، تعیین کننده ترین نقش را در به باد دادن نقشه های شیطانی رجوی ایفا کردند و رجوی درابتدا که فکر میکرد با فحاشی برعلیه آنها ومزدور خطاب کردنشان آنها را ازمیدان بدر خواهد کرد، شکست مفتضحانه ای ازآنان خورد!
چرا که آنها با تمام عواطف انسانی خود درگیر نبرد مرگ و زندگی با رجوی بودند!
آقای محمد اقبال دراشاره به بیانیه ی یکی از " السابقون " خوب تغذیه شده ازطرف باند رجوی مینویسد:
" این بیانیه هم چنین تاکید می کند: «سهم محوری این موفقیت از آن خود اعضای سازمان مجاهدین خلق و انبوه حامیان آن است. آنها با وقف انرژی شخصی و امکانات مالی، رسیدن به این موفقیت را میسر ساختند. کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد اعلام کرد: ادامه موفقیت در اجرایی کردن راه حلها همچنین با پایبندی ساکنان به تعهد خود برای تأمین عمده هزینه های مربوطه، یاری شده است…".
البته درستتر آنست که گفته میشد که شکست اصلی نصیب باند رجوی که خود را کماکان مجاهد اعلام میکند، بوده ودراین شکی نیست!
اما ساکنان لیبرتی چه امکاناتی دارند که در ما به ازای آن تعهدی هم بسپارند!
آنها اگر زمانی مالی هم داشته اند، تمامی اختیارات آن – بانضمام جسد فیزیکی و روح معنوی خود را – بدست ناپاک رجوی سپرده اند وسپردن تعهد مجدد ازطرف کسی که صاحب هیچ چیز نیست، وجاهت عقلی وقانونی ندارد!!
به انبوه حامیان داخلی ومردمی آنها که نیک بنگریم، دراین مورد به گفتن " چه عرض کنم " بسنده خواهم کرد!!
سعید
