خانم نرگس بهشتی سال ها تلاش کرد تا با دو برادر خود ملاقات کند و از هیچ کوششی برای رهایی آنان از اسارت فرقه رجوی دریغ نورزید؛ ولی سران فرقه بی رحم رجوی مانع ملاقات برادران بهشتی با خانواده شان شدند. فرقه رجوی با به کشتن دادن مرتضی بهشتی در 19 فروردین 1390، داغی بر دل این خانواده چشم انتظار گذاشت که رنج قربانی شدن مرتضی فقط با مجازات مسعود رجوی و عمالش، تسکین می یابد.
علیرضای شانزده ساله می گوید تا روزی که نفس می کشد تقاص مظلومیت پدرش را از رجوی خواهد گرفت. علیرضا یک ساله بود که مرتضی به قصد کاریابی او را ترک کرد و در ترکیه در دام شکارچیان فرقه رجوی گرفتار شد. در سال های اسارت مرتضی، هیچ مرجعی پاسخگوی فریادخواهی علیرضا در رنج دوری از پدرش نبود و از 19 فروردین 1390 علیرضا دیگر از بازگشت پدرش ناامید شده و در غم از دست دادن پدر اشک می ریزد و از خدا می خواهد که تقاص خون پدرش را بگیرد و حداقل عمویش مصطفی از اسارت فرقه رجوی رهایی یابد.
مرتضی برادر بزرگم بود سال هاست که خلأ وجود او را در زندگیمان احساس می کنیم. کاش هنوز بچه بودیم و به محبت او پناه می بردیم. من با غم مرگ برادرم چگونه کنار بیایم؟ چرا با برادرم چنین کردند؟ ایکاش هیچ وقت چنین روزی را تجربه نمی کردیم، تجربه سختی بود تا مغز استخوانمان به درد آمد.
هزاران بار لعنت خدا بر مسعود و مریم رجوی باد که فرزندان این مرز و بوم را فریب دادند و قربانی قدرت طلبی خود نمودند. من قسم خورده ام تا آخرین نفس مقاومت کنم و انتقام خون برادرم را از مسعود و مریم رجوی بگیرم. از پای نخواهم نشست و با بیرون آوردن مصطفی از فرقه، رجوی را رسوای عالم می کنم.”
گونه ام گلرنگ و چشمم پرده پرده غرق اشک لب فرو بستم، ولی در سینه ام فریادهاست
پلیس عراق چند ماه بود که به رهبران فرقه رجوی اعلام کرده بود که در سال جدید و در تاریخ فلان و ساعت فلان از منطقه شمال برای بازپس گیری زمین های زراعی غصب شده عشایر و کشاورزان با حکم قضایی وارد اشرف خواهند شد.
نیروهای عراقی ها بنابر حکم دادگاه های بغداد برای باز پس گرفتن زمین های کشاورزی شمال پادگان که در زمان صدام حسین از روستاییان به زور غصب شده و ضمیمه پادگان شده بود، اقدام کرده بودند. به سازمان در این رابطه هشدار داده و حتی از قبل، زمان ورود خود را تعیین نموده و حکم دادگاه را بارها نشان داده بودند اما سازمان هرگز چنین اطلاعاتی را در اختیار نیروهای خود قرار نداد و برعکس این طور وانمود کرد که خود اطلاعاتی از داخل ایران کسب کرده که نیروهای عراقی همراه با نیروهای رژیم جهت قتل عام و اسیر گرفتن ساکنان اشرف، قرار است حمله کنند. بالاخره عراقی ها وارد شدند و زمین های مربوطه را گرفتند و مقاومت غیرقانونی سازمان به غیر از به جا گذاشتن تعدادی کشته و زخمی حاصل دیگری نداشت.
خانواده ها با بلندگوها این مسئله را هر روز و هر ساعت نزدیک به شش ماه به اسیران اعلام می کردند که هرچه زودتر اشرف را در منطقه ذکر شده تخلیه کنند. در این فاصله ده ها نفر فرار کردند؛ یعنی روزی نبود که خانواده ها شاهد فرار اعضای فرقه نباشند، همین جداشده ها اعلام کردند:”تمامی سالن غذا خوری، محل خوابگاه ها، دستشویی و حمام ها حتی محل نگهبانی در تمام اضلاع را بلندگونصب کرده اند یعنی تمامی قرارگاه های اسیران را با بلندگوهای قوی به هم بافته اند تا کسی صدای خانواده ها را نشنود.”
در روز 19 فروردین 1390 تانک های عراق به اشرف نزدیک شدند. اولین کاری که فرماندهان فرقه رجوی انجام دادند این بود که تمام کانکس ها که انبار چندین ساله اشرفیان بود را منفجر کرده و آتش زدند. در اثر انفجار و آتش زدن کانکس ها، دود زیادی به هوا بلند شد. هیچ کدام از اسیران جدا شده و مخالفان در فرقه، از ورود نیروهای پلیس و ارتش عراق به اشرف که از قبل اطلاع داده شده بود خبر نداشتند چرا که رجوی فقط می خواست جداشده ها را قیچی کند. دستور شلیک از پشت سر به کسانی که فرار کنند را جلوتر صادر کرده بود.
بعضی از فراریان از فرقه، می گفتند:”اول صدا را شنیدیم، نمی دانستیم چه اتفاقی افتاده وقتی تانک های عراقی ها را دیدیم گفتیم ارتش عراق ما را غافلگیر کرده و تصمیم به فرار گرفته بودیم ولی فرماندهان گفتند: نترسید بروید جلو. تمام گلوله های آنها مشقی است چون آمریکا در برابر دریافت ۱۲۲میلیون دلار برای حفاظت از اشرف از ما حمایت می کند، آن ها نمی توانند کاری کنند. وقتی دوستانمان بر اثر اصابت گلوله ارتش عراق کشته شدند، اعلام کردیم مشقی نیست و دیدیم که فرمانده ها پشت خاکریزها پنهان شدند و بچه های از همه جا بی خبر را به کشتن دادند و ما فریاد می زدیم که بچه ها کشته می شوند ولی باز فرمانده ها از پشت خاکریزها فریاد می زدند”نترسید بروید جلو”
اعضای دژخیم، فرزندان خانواده ها را تشویق می کردند که زیر تانک های ارتش عراق بخوابند تا کشته شوند، ثانیه ها به سختی می گذشت صدای انفجار، گلوله و فریاد، اشرف را فرا گرفته بود و این وضعیت تا ساعت ها ادامه داشت.
رویارویی با نیروهای مسلح حرکت احمقانه ای بود که رجوی با شعار”بیا بیا” به آن مبادرت ورزید، در 19 فروردین سال 90 سی و هفت تن از نیروهای فرقه در اجرای خط و فرمان جنون آمیز رجوی (بیا بیا) در مقابل نیروهای مسلح عراقی که برای محدود کردن منطقه ای از اشرف وارد شده بودند کشته شدند، بیا بیای رجوی، نه برای خودش، بلکه برای نیروهایی که سلاحی نداشتند بود، شخص رجوی ناجوانمردانه افراد را سپر خواسته های باطل خویش ساخته بود و فرماندهان فرار را بر قرار ترجیح دادند.
در این ماجرا واقعه ای تکان دهنده نیز اتفاق افتاد، علیرضا طاهرلو که در داخل یک خودرو در کنار فرمانده اش کیانوش صلاح پور نشسته بود به صحنه آمد، خود رو ایستاد و علیرضا که در تمام مسیر به حرف های فرمانده اش گوش می داد از خودرو پیاده شد و خود را در مقابل نیروهای عراقی به آتش کشید و درگذشت. مشخص شد که او را از قبل به لحاظ ذهنی نسبت به این کار کاملا آماده کرده بودند و فرمانده ای که او را به صحنه می آورد همچنان در طول مسیر به انجام کار روانی بر روی وی مشغول بود.
رجوی آگاهانه و صرفا به خاطر حفظ تشکیلات جهنمی اش و با زدن نعل وارونه به ایجاد بلوا در اروپا و آمریکا در خصوص آنچه که خودش عامل و باعث و بانی آن بود پرداخت. او مانند تمامی رهبران فرقه ای خود را فراتر از قانون تصور می کرد و قرارگاه اشرف را جدای از خاک عراق می دانست که خودش حاکم مطلق آنست. رجوی حتی در رابطه با پرواز هلی کوپتر های عراقی، اطلاعیه می داد که هلی کوپترها به آسمان اشرف تجاوز کردند. حاصل این درگیری، ریختن خون چند ده نفر از اسیران نگون بخت بود که در اشرف آن ها را طعمه مرگ کرد تا بتواند چند صباحی بیشتر با خون این بی گناهان ارتزاق کند. مریم رجوی هم با خیمه شب بازی، مجلس ختم و یادبود برگزار کرد و در کاخ خودش قاب عکس آن ها را اضافه نمود. شرم و ننگ بر چنین رهبرانی که جان کثیف خودشان را دربردند اما اعضا را گوشت دم توپ کردند.
احساس مادران در آن لحظه قابل توصیف نیست، فقط اشک، آه، دعا، التماس به خدا و ائمه بود. فرزندان کشته می شدند تا مسعود و مریم به اهداف پلید خود برسند و با ریختن خون جوانان اسیر، بی گناه و بی خبر از همه جا، قدرتشان را به اثبات برسانند.
باغبان از داغ گل در خاک شد اما هنوز های های زاریش در هوی هوی بادهاست
فرقه رجوی تمام کشته ها و زخمی ها را جلوی دوربین می آورد، اکثر کشته شدگان از پشت سر تیر خلاص خورده بودند و عده کثیری هم به شدت زخمی شده بودند. ارتش عراق در شمال اشرف به اضافه قبرستان (قطعه مروارید) مستقر شده بود و اجازه دفن کشته شدگان در مزار مروارید را نداد و لذا آن ها در داخل اشرف به خاک سپرده شدند.
حکم قضایی دادگاه های بغداد اجرا گردید و زمین ها به صاحبان اصلی بازگردانده شد و روسیاهی به رجوی ماند که صرفا برای مطامع خود اعضای وفادار خودش را فریب داد و باعث کشته و مجروح شدن آنان شد.
محمدی
