ابراز نگرانی در مورد قربانیان فرقه رجوی در آلبانی
خانم عاصمه جهانگیر گزارشگر ویژه سازمان ملل
با سلام
بعنوان یک عضو سابق سازمان موسوم به مجاهدین خلق که بیش از ۲۳سال زندگی خود را در اسارت این سازمان و تحت پیچیده ترین شیوه های مغزشویی و کنترل ذهن مخرب آن گذرانده ام گزارش شما را در خصوص ابراز نگرانی نسبت به وضعیت برخی از زندانیان در زندان های ایران خواندم. گزارش شما صرف نظر از میزان صحت و درستی آن بعنوان نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل در امور حقوق بشر از نظر من که وضعیت ناهنجار و نامناسب و فشارهای روحی و جسمی زندانهای سازمان مجاهدین خلق را تجربه کرده ام قابل فهم و ستودنی است. ولی برای من و دیگر دوستانم که سالیان از بهترین روزهای عمرمان را در اسارتگاه های مجاهدین تحت رهبری مسعود و مریم رجوی گذرانده ایم و طی این سالیان از بدیهی ترین حقوق اولیه مندرج در منشور حقوق بشر و از جمله حق ملاقات حضوری و استفاده از امکانات وسایل جمعی با خانواده هایمان محروم بوده ایم جای این پرسش باقی است که چرا مقوله حقوق بشر و دفاع از آزادی های فردی می بایست مورد استفاده ابزاری قرار گیرد؟ چراهیچگونه ابراز نگرانی برای هزاران نفر تحت اسارت این سازمان در آلبانی که از هرگونه تماس با خانواده هایشان محرومند ابراز نمیشود.
خانم جهانگیر عزیز مقوله حقوق بشر بعنوان یک ودیعه الهی که در ذات وسرشت انسانها قرار گرفته نبایستی تحت تاثیر ملاحظات و منافع شخصی و سیاسی یا کشور خاصی قرار گرفته و در راستای نزاع و خصومت های منطقه ای و دسته بندی های جهانی ملاک ارزش یابی و ابراز نگرانی گردد.
بیش از ۳۰ سال است که هزاران خانواده اعم از پدران ومادران پیر و خواهر و برادر و زن و فرزند برای ملاقات با بستگان تحت اسارت این سازمان ضد دمکراتیک و تروریستی تلاش میکنند. دهها نامه به کمیته های زیر مجموعه سازمان ملل و از جمله خود شما نوشته اند ولی متاسفانه هیچ پاسخی دریافت نکرده اند. آیا نجواهای زیر لب پدر سالخورده ای که در بستر مرگ ملاقات و دیدار با فرزندش را صدا میزند احساس نگرانی شما را بر نمی انگیزد؟
آیا اه و ناله فرزندی که سالیان از پدرش بی خبر است و وقتی همکلاسی هایش بر سر کلاس درس سراغ پدرش را از او میگیرند اشک از چشمانش سرازیر میشود حسی را در شما بر نمی انگیزد؟
آیا سرنوشت صدها عضو که بدلیل عدم رسیدگی های رهبران این سازمان درطی سالیان به بیماری های مزمن دچار گشته و از طرف پزشکان و بیمارستانهای کشور آلبانی جواب شده اند ترحم برانگیز و درد آور نیست؟ ای کاش آنها هم می توانستند همانند زندانی هایی که در ایران برای آنها ابراز نگرانی کرده اید به مرخصی رفته و حداقل چند روز خانواده های خود را ببینند؟
خانم گزارشگر… حقوق بشر تفکیک بردار نیست و سازمان ملل و شخص شما بعنوان گزارشگر ویژه آن در دادگاه وجدان اگر بخواهید احساس ؛ جان ؛ و حقوق انسانها را مورد معامله و زد و بندهای سیاسی قرار دهید مورد سرزنش و مواخذه افکار عمومی قرار خواهید گرفت.
با احترام
علی اکرامی عضو سابق سازمان مجاهدین خلق