نامه ی مادر رنج کشیده به فرزندانش (مهری، ناهید و محمود سعادتی) در آلبانی

با سلام گرم و صمیمانه به فرزندان دلبندم
حالتان چطور است؟ امیدوارم و ازاینکه دیگر درمملکت عراق نیستید وسفر کردید به یک کشور آزاد اروپایی، بسیار خوشحالم وخوشحالتر از اینکه می توانستیم با هم حال واحوالی داشته باشیم. ولی انگار نه انگار که نه مادری، نه برادری ونه خانواده دارید.
مگر دراسلام شما، رنجاندن مادر گناه کبیره نیست؟
منهم دیگر پیر شده ام و با انواع بیماری ها در گریبانم. امیدوارم رهبران شما بدانند وما مادران را درک کنند. وبدانند که جگر گوشگانی درکشور دارید ودلشان برای شماها لک زده.
لطفا خواهش میکنم با نامه ای یا تلفنی دلم را شاد کنید.
به امید دیدار و چشم براه همه تان.
محمود، مهری و ناهید می بوسمتان و درآغوش میگیرمتان.

مادرتان: حمایل غنی زاده