با مروری برماهیت پدیده ی انتخابات در سیستم های حکومتی در سراسر دنیا، خوب است که مقایسه ای انجام دهیم میان فرایند انتخابات در کشورهای جهان و انتخابات های برگزارشده در تشکیلات جمهوری اسلامی و همچنین در تشکیلات مجاهدین خلق.
انتخابات، در حقیقت عنصر اصلی نهادها وسیستم های دمکراتیک است. برگزاری انتخابات، مکانیزمی بنیادین است که افکار عمومی را با گردانندگان تشکیلات مرتبط می کند. در همه ی سیستم های دمکراتیک مدرن انتخابات برگزار می شود، اما همه ی انتخابات ها دمکراتیک نیستند.
دیکتاتوری های بنیادگرا، نظام های افراط گرا و حکومت های تک حزبی نیز انتخابات برگزار می کنند اما برای آن که به قدرت خود رنگی از مشروعیت بدهند. در چنین انتخاباتی، ممکن است تنها یک کاندیدا حضور داشته باشد یا حتی فهرستی از کاندیداهای یک حزب و هیچ جایگزینی برای این افراد وجود ندارد. این ها انتخابات دمکراتیک نیستند.
در عوض، انتخابات دمکراتیک تنها پدیده ای نمادین نیست بلکه رقابتی است دوره ای و همه جانبه که در آن تصمیم گیرنده های اصلی حکومت توسط شهروندان انتخاب می شوند. نگاهی به سوابق مجاهدین خلق و جمهوری اسلامی نشان می دهد که در هر کدام از این سیستم ها تا چه حد ابعاد دمکراتیک انتخابات رعایت می شود.
در حالی که سران فرقه ی رجوی، مقامات ایران را متهم به بنیادگرایی، دیکتاتوری و غیردمکراتیک بودن می کنند، خود آنها هرگز در طول دوران حیات تشکیلاتشان انتخاباتی به معنای دمکراتیک آن برگزار نکرده اند. اصطلاح انتخابات غیردمکراتیک که در بالا ذکر شد دقیقاً همان پدیده ای است که در برهه های مختلف حیات فرقه – و نه به صورت دوره ای و منظم – رخ داده است.
برای انتخاب در فرقه ی رجوی همواره فقط یک کاندیدا وجود داشته است و افراد ملزم به رأی دادن به همین یک نفر بوده اند بدون آن که کوچکترین مخالفتی ابراز شود. چراکه ابراز مخالفت در فرقه ی رجوی منجر به طرد، فشار جمعی، شکنجه روحی و جسمی، زندان انفرادی و.. دیگر مجازات ها می شود. در فرایند انتخابات در تشکیلات رجوی، نه ستاد انتخاباتی، نه حوزه ی رأی گیری و نه صندوق رأی وجود دارد – با توجه به این که سازمان به ادعای خودش چندین هزار عضو دارد.
در این انتخابات فرمایشی، رأی افراد مخفی نیست. آن ها معمولاً در مراسمی رسمی و عمومی با بالابردن دست خود موافقت خود را با فرد منتصب اعلام می کنند. گزینه ی جایگزینی وجود ندارد و فرصت و شرایطی هم برای مخالفت با فرد منتصب شده وجود ندارد.
اکنون این فرایند غیردمکراتیک را با آن چه در ایران رخ می دهد مقایسه کنید. علی رغم همه ی ناکارآمدی ها و کاستی ها، انتخابات در ایران رقابتی، دوره ای و همه جانبه است. در یک انتخابات ایرانی، کاندیداها از میان احزاب و جناح های سیاسی مختلف نامزد می شوند به ویژه همواره نامزدهایی از دو جناح اصلی اصولگرا و اصلاح طلب حضور دارند. هر کدام از نامزدها ستادهای انتخاباتی خود را اداره می کنند، در مناظره ها شرکت می کنند و رقبای خود را به چالش می کشند. بسیار شبیه به آن چه در کشورهای مشهور دمکراتیک دراروپا و امریکا رخ می دهد. برای نمونه شبیه به آنچه در همین انتخابات چند روز پیش در فرانسه رخ داد.
با این وجود، سران فرقه ی رجوی ماشین تبلیغاتی خود را علیه انتخابات ایران با سوخت رسانی برخی مقامات جنگ طلب در حکومت امریکا پیش می برند. این افراد جنگ طلب از مجاهدین حمایت می کنند چون معتقدند که دشمن دشمن آن ها دوست آن هاست. اما سعید کمالی دهقان روزنامه نگار نشریه ی گاردین در مقاله ای افرادی چون مریم رجوی و رضا پهلوی را " بیگانه با ایران مدرن" معرفی می کند که هنوز در پی جلب نظر " امریکای ی های ساده لوح" هستند.
کمالی دهقان معتقد است که سلطنت طلب ها و مجاهدین خلق نماینده ی خواسته های ملت ایران نیستند. او می نویسد:" اکثریت مردم ایران هنوز به تغییر تدریجی باور دارند، هر چقدر هم که اهسته باشد. شمار عظیم شرکت کنندگان در انتخابات نشان از رد آن چه رجوی و پهلوی می گویند، دارد."
او تأکید می کند که مجاهدین خلق هرگز برای دشمنان ملت ایران منبع قابل اعتمادی نبوده اند و در این باره می نویسد:" امریکا، اسراییل و عربستان سعودی در ماموریت دائمی شان برای دیونمایی ایران، زیادی بر گروه هایی چون مجاهدین خلق تکیه کرده اند. موضوع این است که آن ها با این کار از واقعیت های موجود بسیار دور مانده اند."
واقعیت این است که مجاهدین خلق توهمات خود درباره وضعیت سیاسی و اجتماعی ایران را به قیمت گزافی به دشمنان ایران می فروشند.
مزدا پارسی
توهم، اساس تبلیغات مجاهدین علیه انتخابات ایران
