اکنون در سالگرد سی خرداد و در شرایطی که اعضاء اسیر و ناراضی سازمان موقعیت وخیمی را در لیبرتی وآلبانی سپری می کنند باز در یک شوی تبلیغاتی مسخره و یک خیمه شب بازی کهنه سازمان اقدام به برگزاری مراسم بزرگداشت سی خرداد و اول جولای می کند.هدف که البته بسیار روشن است. تلاشی مذبوحانه برای سر پا جلوه دادن تشکیلات پوسیده فرقه و جلب حمایت جنگ طلبان غربی. فرقه رجوی با جمع آوری افراد از ملیتهای مختلف که با وعده های حقیر سیاهی لشکر نمایش های تکراری اش می شوند سعی بر این دارد که به زعم خود با قدرت نمایی البته پوشالی اینطور وانمود کند که هنوز پا بر جاست و هنوز هوادار دارد چرا که باز به زعم سران خوش خیال سازمان چشم امید همه به این فرقه دوخته شده است اما واقعیت روشن تر از آن است که نیاز به توضیح داشته باشد.رهبران شکست خورده فرقه مجاهدین خلق برای مهم جلوه دادن مراسم خود معمولاً چند سیاستمدار بازنشسته را نیز دعوت می کنند و البته هزینه گزاف سفر و اقامت آن ها را به پاریس و سخنرانی در مراسم را نیز می پردازند تا برای حفظ ظاهر چند کلامی در مراسم آن ها سخنرانی کنند و از نماد نقض مطلق حقوق انسانی، فرقه ای به نام مجاهدین خلق، به عنوان مدافع دمکراسی و حقوق بشر در ایران دفاع کنند.اینجا این سئوال مطرح می شود. چرا تاکنون هیچ سیاست مدار ایرانی در این گرد همایی وجود نداشته و یا جزو سخنرانان این گردهمایی نبوده است؟ این به این معنا نیست که حتی سیاست مداران مخالف رژیم جمهوری اسلامی هم این فرقه تروریستی رجوی را به رسمیت نمی شناسند و قبول ندارند؟ اگر چه امروزه متاسفانه برای کشورهای قدرتمند منافع برحق و حقوق انسانها ارجحیت دارد ومجاهدین هم از همین درب وارد می شوند که می توانند با تمام سابقه سیاه گذشته خود هنوز هم با پول لابی اجاره کنند اما بایستی به رهبران کشورهایی که کشورشان جولانگاه مجاهدین شده هشدار داد وبه آنها یاد آوری کرد که فراموش نکنید که همین مجاهدین در ابتدای پیدا شدن داعش ازآنان هواداری میکردند وآنان را عشایر انقلابی مردم معرفی میکردند در حالیکه خوب می دانستند که تمامی فرمانده هان گروه داعش از افسران ارتش صدام بوده وهستند.
با عملیات تروریستی در تهران که اگر جواب می داد، مجاهدین خلق می توانستند جملگی اربابان و نیروهایشان را سورپرایز کنند. با این وصف، راز عملیات تهران از زیر قبای مجاهدین خلق بیرون زد. آنان، مدتهاست که طی تبلیغات پر طمطراق و پر سروصدایی اعلام می دارند که مراسم ویلپنت پاریس امسال با سالهای گذشته متفاوت خواهد بود. به راستی چرا باید نمایش امسال مجاهدین خلق که در سالن ویلپنت پاریس و قرار است دهم تیرماه امسال برگزار شود، باید متفاوت از سالهای قبل باشد؟ آیا مجاهدین خلق طی سال گذشته جز شکست، دستاورد دیگری داشتند تا حرف تازه ای در مراسم ویلپنت امسال داشته باشند؟ آنان در مراسم ویلپنت امسال می خواستند همه ی شکست و ناکامیهای خود را که طی سال گذشته و از مرحوم شدن مسعود رجوی آغاز شده و به انتخابات ایران و روی کار آمدن حسن روحانی منجر شده بود، توسط یک خبر ظاهراً خوش بمثابه ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در آمریکا، جملگی اربابان و نیروهای روحیه باخته خود را سوپرایز کنند، خبری که آنان از قبل می دانستند و دیگران غافل بودند. مجاهدین خلق همان گونه که مرتباً تبلیغ می کنند، می خواستند توسط عملیاتهای سازمانیافته در تهران که دست شان به عیان مشهود است، مراسم ویلپنت امسال را پر شورتر و پولسازتر کنند، اما متاسفانه به زعم آنان و خوشبختانه از نظر مردم، عملیات مشترک مجاهدین ـ داعش، دستاوردهای لازم را نداشت و طبعاً قابل استفاده بهینه در نمایش امسال در ویلپنت پاریس نخواهد بود.
اکبرزاده
تکرار نمایش خیمه شب بازی در ویلپنت پاریس
